‘Dünyaya geliþim nedeniyle acý bir tören hazýrlanmýþtý bana’ demiþtim daha önce. Bu töreni hazýrlayan iki kiþiydi: Biri annem, biri de on yaþlarýndaki en büyük ablam!.Kesmeyi baþaramadýðý ekmeði yatmakta olan anneme uzatmýþ, onu aldý sanarak býrakývermiþti sonra. Hýzla düþen kaskatý ekmek; minicik, taptaze, melek yüzüme inmiþ; ömür boyu dikkatsizliðin bayraðý olarak dalgalandýrmak ve taþýmak zorunda kalacaðým ‘þaþýlýk bayraðý’ný çekivermiþti bakýþlarýmýn direðine. Bereket kendimle barýþýk bir insan ruhuna sahip olduðumdan, sorun etmedim bunu kendime.Hatta, bezen þaþý olduðum için, þanslý bile sayarým kendimi. Bakýþlarýmýn içine daha çok insan yüzü, daha çok dað, daha çok bulut, daha çok kuþ, daha çok çiçek giriyor diye...

Geçenlerde okey oynayacaktýk bir grup arkadaþla beraber. Bayram sonuydu. Benden bir yaþ kadar büyük olan arkadaþým; “öp bakalým elimi!..Ceza olarak ” dedi, bayram ziyaretine gitmediðimi bahane ederek. ”Neden elini öpecekmiþim! Ben seni dudaklarýndan öpmek istiyorum, hem de on saniye süreyle!..”dedim. Þaþkýnlýkla yüzüme baktý, biraz da kýzardý. Onun bu halini görünce geri çekilmek yerine, üstüne üstüne gitmeye karar verdim “Ben lezbiyenim ya!..Duymadýn mý? Hem bayramlarda el öpme modasý kalkmýþ, bunun yerine dudak öpme modasý baþlamýþ. Fena da deðil hani!..Ben de çok tuttum bu modayý, bayram boyunca herkesi dudaðýndan öptüm. Ama karþý cinsten birini öperken on birinci saniyeyi kullandým” dedim. Ýyice afalladý. Yüzü gelincik tarlasýna dönüþüverdi. Uzanýp birini koparmak istercesine parmaðýmla dokundum yanaðýna; “Hadi uzat bakalým dudaklarýný!..”dedim. Kekelemeye baþladý.”Ama..dedi, on saniyeyi nasýl ölçecekler?” Ýronikliðim delirmiþti bir kez; ”Aman!..Ne var bunu bilmeyecek, çok kolay!..Dudaklarýný yapýþtýrýrken öptüðün kiþinin dudaklarýna; bir gözünle saatini kontrol edeceksin, bir gözünle de öptüðün kiþinin gözünün içine bakacaksýn; zaman dolunca da öpme iþin bitecek. Oh be!.. deyip rahatlayacaksýn..” dedim. Elini kaldýrýp þöyle bir omzuma vurdu: “Çok komiksin ve çok tatlýsýn!..”dedi , “Ama...”diye ekledi: ”Ýnsanlar þaþý olur ya!. ”Gülmeye baþladým.

“Ýyi ya!” dedim, zaten ben de insanlarý kendime benzetmek için uydurdum bu yalaný.. .”Boþ ver!..Ben böyle de mutluyum inan!” Ýkimiz de gülüyorduk artýk.

Bu þakayý internette tavla oynadýðým bir erkek arkadaþýma da yaptým. Alttan yazýþarak tabii..Sadece söz..(Sanal alemin gerçekliði ayrý bir tartýþma konusu tabii..Ne insan var, ne yüz, ne göz, ne de dudak..Sadece bir rumuz..) ”Deli þey!..”diye yanýt verdi bana. Haklýydý. Alýþtýðý þeylerin dýþýna çýkamamaktan korkan bir insanýn tepkisiyle yaklaþmýþtý þakama. Þimdilik bir delilikti belki bu fikir ama, ileriki zamanlarda gelenek haline gelmeyeceðini kimse söyleyemezdi. Ne güzel! El öpmek diye bir þey yok artýk; herkes dudak dudaða! Saatler dersen denizde balýk!..Oh be!..Sýradaki gelsin yanýma!..Kim var acep?J))))))