BÖLGEDE OKUYAN ÇOCUKLARIMIZ ve SINAV MARATONLARI

Bildiðimiz gibi, Türkiye’de öðrencilere uygulanan sýnavlar, ülke genelinde ayný soru ve ölçülerde ve tek tip yapýlmaktadýr. Ýstanbul, Ýzmir, Ankara, Bursa’da yapýlan Fen Liseleri ve Üniversitelere giriþ sýnavlarý ile KPSS vb. her türlü sýnava girenlere sorulan sorular, geri kalmýþ bölgelerimizde; örneðin, Hakkari, Þýrnak, Mardin, Adýyaman, Batman, Siirt gibi yerlerdeki öðrencilere de olduðu gibi aynen sorulmaktadýr.

Peki, TC’nin batýsý ile doðudaki eðitim ve öðrenimin altyapýlarý ayný ve eþit midir ki, bu iki farklý bölgelerin öðrencileri ayný sýnavlara tabi tutulabiliyorlar? Ýki bölge (doðu ve batý)’nin Fen Liseleri, Anadolu Liseleri, Düz Liseleri ve Meslek Liselerinin hiç birinde eþit koþullarda eðitim verilmiyor. En iyi okullar, batýda; en iyi öðretmenler, batýda; en iyi üniversiteler, yine batýdadýr. Bu açýk kayýrma, gayet açýktýr.

Bu demektir ki, “Merkezî” olan eðitim sistemi gereðince, ayrý bölgelere farklý muameleler yapýlmaktadýr. Ülkeyi her alanda yönetmenin yanýsýra eðitim ve öðretimin de kararlarý tek ve ayný merkezde alýndýðý ve uygulandýðý için, bu bariz dengesizlik oluþmaktadýr.

Hepimiz biliyoruz ki, bu ülke, tek bir merkezden artýk yönetilemeyecek kadar geniþ ve büyüktür; çetrefilli ve çok yönlü sorunlarý bulunmaktadýr. Yerinde tespitler yapýlmadan, yerinde çözümler üretilmeden, idarecileri, bölgesel sorumluluklar taþýmadan hiçbir sorun, saðlýklý bir þekilde çözüm bulamaz ve çözümler için zamanýnda doðru müdahaleler de olamaz.. Ýdari ve iþlevsel her alandaki sorunlar için bu böyledir…

Ancak, ana sorunlarýmýza çare bulununcaya kadar, hiçbir sorunumuzu, merkezi idarenin insafýna havale edemeyiz, etmemeliyiz. Bizim de yapabileceklerimiz olmalýdýr.

Örneðin; çocuklarýmýz, batýdaki iyi eðitimli öðrencilerle yarýþýrken, ayný sýnava, eþit olmayan koþullarla girerken, altyapý ve eðitim boþluklarýný asgariye indirmek için neler yapabiliriz veya neler yapmalýyýz ki, çocuklarýmýz, baþarýlý olabilme çetelelerini daha yükseðe çýkarabilsinler?! Bunun için okul yönetimleri ve öðretmenleri, özel dershaneler ve öðretmenlerinin yaný sýra, öðrenci ve velilerine de büyük sorumluluklar ve görevler düþmektedir.

Batýdaki kolej öðretmenleri, özel dershane öðretmenleri, çoðu yerde, öðrettikleri kitaplarýn yazarý olabiliyorlar; doðudaki öðretmenlerin çoðu ise, ya stajyer düzeyinde, tecrübelerinde yenidirler veya eksik kadrolar nedeniyle, kimi boþ geçen dersleri, branþ dýþý öðretmenlerle idare edilip eðitimleri geçiþtiriliyor. Yeterince donanýmý olmayan öðretmenlerle ya da sözleþmeli ve ücret karþýlýðý (gönülsüz çalýþmak zorunda býrakýlan ve haksýzlýklara uðramýþ) öðretmenlerle eðitim boþluðu (idare) ediliyor. Bunlar da, eðitsel alanda çocuklarýmýzýn aleyhine sonuçlar doðuran yetersizliklerdir ve ihmallerdir.

Batýdaki öðrenciler, okullarýndaki laboratuarlarda deneyli eðitim görüyorlarken; doðudaki öðrenciler, çoðu yerde laboratuarlarýnýn kapýsýndan içeriye adýmlarýný bile atamamýþlar ve deneylerden mahrum býrakýlmýþlardýr.

Batýdaki öðrenciler, 25- 30 kiþilik sýnýflarda eðitim görüp; öðretmenleriyle birebir çalýþabilirken; doðudaki sýnýflar 50- 70 arasýnda olup, bazen öðretmenler, öðrencilerini bile tanýyamaz durumda kalabiliyorlar.

Bütün bu ihmal ve haksýzlýklar karþýsýnda, mevcut duruma kader deyip, kendimizi ve çocuklarýmýzý boþluða; iþi de oluruna býrakamayýz. Bu acý durum karþýsýnda, kimler, neler yapabilir? Soruna þöyle bir baktýðýmýzda;

Bir kere, bölgedeki öðrenciler kadar, öðretmenler de ayný maðduriyeti ve ihmalkârlýðý yaþýyorlar. Her þeye raðmen, ellerindeki koþullar (okul ve sýnýflarýn mevcudu, kadrolu öðretmen yetersizliði, laboratuar eksikliði, akademik sorunlarý vs.) göz önüne getirilince, öðretmenler, öðrencilerini, daha sistematik, planlý ve programlý yetiþtirmek gayretiyle mücadele vermeleri gerekmektedir.

Öðretmenler, sürekli test sýnavlarýyla öðrencilerini test edip, onlarý, genel sýnavlara hazýrlýklý hale sokmalýdýrlar. Öðrenci velilerini, sýklýkla bilgilendirmek için onlarla sýký bir diyalog aðý geliþtirip, çabada iþbirliði saðlamalarý gereklidir. Sýk sýk veli toplantýlarý yapmak; çocuklarýnýn sýnav sonuçlarýný onlarýn cep telefonlarýna yollamak, vb. yöntemlerle diyalogda iþlerlik kazandýrýp, ortak çabalarý yaþam bulmalýdýr.

Veliler neler yapabilir ve neler yapmalýdýr? Görmeleri gereken durum þuna benzer; onlarýn çocuklarý, batýda eðitim gören çocuklarla ayný yere gidiyorlar ve bunun için karþý yakaya (Fen Liselerine veya Üniversitelere) geçecekler; ancak batýdakiler Galata Köprüsü gibi kolay imkânlarla geçebiliyorlarken; kendi çocuklarý ise, tahtalarý sökük, yer yer dökülen asma köprülerden yaya geçecekler. Burada velilere düþen, çocuklarýnýn bastýðý tahtalarý tahkim ederek, yürüyebilmelerini saðlayarak, zoraki de olsa karþý yakaya (Fen Liselerine veya Üniversitelere) geçmelerine yardým etmektir.

Tahtalarýn tahkimi nasýl olacaktýr? Veliler, öncelikle kendilerini tanýmalýlar; acaba çocuðuna yaklaþýmýnda totaliter mi davranýyor; yoksa yapýcý mý yaklaþýyor? Kendi pozisyonunu doðru tespit edip, kendi eksiklerini gidermelidir. Öncelikle, çocuðuna güven verip, onu, en az kendisi kadar düþündüðünü ona hissettirmesini bilmelidir.

Ýkinci olarak, çocuðunu tanýyor mu? Çocuk, derslerini çalýþmasý gerektiðinin sorumluluðunda ve bilincinde midir? Önünde bir amacý var mýdýr? Okulda olduðu gibi, evde de, planlý ve programlý ders çalýþmasý gerektiðinin bilincini edinmiþ midir? Deðilse, bu bilinci çocuða aþýlamada veli de, en az öðretmeni kadar çaba göstermelidir. Baský yapmadan, ona, kendi sorumluluklarýný hatýrlatmalýdýr. Çocuðuna, ders çalýþma ortamý hazýrlamalýdýr. Çocuðun bir çalýþma odasý (ya da köþesi) olmalý; kendini sýnamak için her ders için bol test üniteleri olmalýdýr. Ona, yardýmcý kitaplar saðlanmalýdýr. Eðer velinin gücü yetiyorsa, çocuðunun eksiklerini gidermek ve boþluðunu aldýrmak için, iyi eðitim veren bir dershaneye de yollamalýdýr.

Bütün bunlar saðlandýktan sonra; veliler, gerek okuldaki sýnýf hocalarýyla ve gerekse dershane hocalarýyla sýký iletiþim gerçekleþtirip; çocuðunun okuldaki hal ve davranýþlarýný, derslerinin durumunu öðrenmeli ve öðretmenlerin tavsiyeleri varsa, o doðrultuda hareket etmelidirler.

Ayrýca veli, çocuðu, ne tür arkadaþlar ediniyor, sýnýfta ders dinliyor mu; öðretmenlerine saygýlý mý; ders anlatmalarýna kalkýyor mu; dershaneye de gidiyorsa, oradaki durumu nasýldýr, diye hocalarýndan bilgi almalýdýr.

Þayet, çocuklarýn bir eksiði veya olumsuz bir davranýþý varsa, onun bu durumu, velinin okul ve dershane ziyaretleri sayesinde erken fark edilip, telafisinde rehber öðretmenlerinin yol göstermesiyle birlikte çözümler üretebilirler. Veli, hiçbir þey için gecikmiþ olmaz böylece.

Görüldüðü gibi ve anlaþýlacak olan sonuç þudur; okul hocalarý, dershane hocalarý ve velilerin iþbirliði sayesinde ve öðrencinin kendine olan özgüveni ve mücadelesi sayesinde, batý ile olan aramýzdaki eðitim, öðretim açýðýný özel bir çaba ile en aza indirebiliriz. Çocuklarýmýzý, planlý, programlý olarak; gönüllü ve bilinçli bir çalýþmaya teþvik edebilirsek; hocalarýndan ve velisinden her türlü desteði de görünce, bu çocuklarýmýzýn baþarmamalarý için hiçbir neden kalmaz ve baþarýsýzlýk asla olamaz.

Çocuklarýmýz geleceðimizdir; zaferleri de baþarýlarýnda gizlidir. Gelin, onlarýn gizli elleri biz olalým ve onlara sahip çýkalým. Elbirliðiyle onlarý, baþarýdan baþarýya taþýyalým.
Selam ve sevgiyle kalýn.

M.Nazým Güler
info@mnazim.com

http://www.mnazim.com/konu-bolgede-okuyan-cocuklarimiz-ve-sinav-maratonlari-840.html