Bu soðuk nereden çýktý bilmem ki? Bu akþamüstleri bir tuhaftýr buralarda. Aðaç dallarý sizinle konuþur. Sarý yapraklar kulaklarýnýza sonbaharýn her tonundan þarkýlar fýsýldar. Bulutlar bir mahya misali kentin tepelerine tutturulmuþlardýr bu soðuk akþamlarda. Uzaktan bir cami silüet’ i bana Koca Tepe Camisini hatýrlatýr. Akþam dönüþlerinde bazen þehrin bu kesiminden bulutlarýn göçlerini seyrederim. Eski tablolardan fýrlayýp çýkmýþçasýna renklerin her türlüsünü taþýyan bu göç mevsimi bulutlarý hep hüzünlendirir beni.
Güneþ bir portakal edasýna bürünür. Acemi bir ressamýn fýrçasýndan rastgele boyanmýþ yüzü kýrmýzýnýn her tonuna bürünmüþtür. Ýþte akþamýn bu demlerinde sonbahar rüzgârýna kapýlýp uçuþan yapraklarý düþünürüm. O yapraklar bazen bana benzer, bende arasýra onlara dönüþürüm. Göçmen kuþlarda düþer aklýma. Onlarý da kendime yakýn hissederim ama en fazla yapraklar bana benzer.
Yapraklar, aðaçlarý en son terk eden can yoldaþlarýdýr. Soðuklar iyice bastýrmadan, kanlarý canlarý çekilmeden yerlerinden kýmýldamazlar. Yeþilden uzaklaþan tenleri yavaþça sararýp solmaya baþladý mý bilin ki bulutlarýnda yapraklara eþlik etme zamaný gelmiþtir.
Sonbahar yapraklarýný nedenini bilmeden sevdiðim her þey için severim. Hani baþýnýzý aðrýttýðýný bildiðiniz halde içki içip sarhoþ olduðunuz haller vardýr ya iþte o tür biçim de severim solgun yapraklarý.
Sonbahar sadece solan yapraklarýn sert esen rüzgârlarýn mevsimi deðildir. Bu mevsim çiçeklerinde mevsimidir. Özellikle de nergislerin mevsimidir. Narkissos isimli bir efsane kahramanýn adýný taþýyan bu çiçek bir yolunu bulup bu akþam þehrin bir köþesinde yerini alýr. Sonbahar tuhaf bir mevsimdir. Göç mevsimi olmasý nedeniyle duygularda göçer durur. Bir sonbahar akþamýnda þehrin bu köþesinde aklýma, efsanede olduðu eriyip tüm aðaçlarýn özüne karýþmak düþer. Bir aðacýn özüne girdiniz mi yapraklara eriþmek artýk an meselesidir.
Sonbahar yapraklarý nazlý uçuþlarýný tango yapan bir kýz kývraklýðýna nasýl büründürür. Her ne zaman tango ya da baþka bir dans yapan birilerini görsem aklýma sonbahar yapraklarý gelir. Uzaktaki cami silüet’ i iyice görünmez olup, gökyüzündeki renk aspasý simsiyah bir tülle tamamen kaplandýðý zaman anlarým ki yapraklarýn tangosu sona yaklaþmýþtýr. Þehrin bu deminin son anlarýdýr yaklaþan. Mýzraklara dizilmiþ mumlar misali sokak lambalarý yanar. Titrek ýþýklarý altýnda göç mevsiminin son sahneleri sergilenir. Gelip geçen arabalarýn çirkin sesleri sanattan anlamayanlarýn homurtularýný hatýrlatýr bana.
Þehir artýk iyice seçilmez oldu. Akþam rüzgârý dallara sýký sýký sarýlmýþ son yapraklarý da yerlerinden ayýrma niyetine iyice bürünür. Zalim tavýrý ile eser de eser soðuk bir rüzgâr. Uzaktan rüzgâra dayanamayýp yere düþen bir yapraðýn sessiz çýðlýðýný duyarým. Sessiz ama vakur bir halde verir son nefesini bu cesur yaprak.
Yapraklarda insanlar gibi rüzgârla üþür. Titrer. Donar soðuktan. Bir akþam þehre zerreler halinde yaðan gökyüzü ile ruhunu teslim eder bir insan gibi. Gözümden bir damla yaþ düþer içim ürperir elem dolarým.
Yapraklarda yere düþüp aralarýndan ayrýlan kardeþleri için üzülürler mi? Gözyaþý dökerlermi?
Aklýmda bu cevapsýz sorularla birlikte sýrtýmý þehre çevirip geri dönüþ yoluna koyuluyorum.
Bu kýyýma daha fazla tanýklýk etmeye artýk bir son vermek istiyorum.