"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
"Kelimelerin gücüyle dünyaları değiştirin."
Ne hazindir ki, kurmak için seçip aldıkları ve eleyip kendine kattıkları hep bir mücadele ve gayret. Ve insan en büyük rakibinin kendisi olduğunu anladığında bütün bunları daha güzel yerlerine yerleştirebiliyor. Kimileri için daha kolay olurken, kimil
Sen! Kötümserlik efendisi, yüreğini devralmayı teklif ederse ‘memnuniyet’ çekiyle; karşılıksızdır o çek emin ol. Ağlamak şöyle dursun bir, gülümser olmak yaraşır dertlerin beterine. Gayesi, seni çökertmek olan zorlukları başarıya ulaştırma asl
Yeni oluşan bir fikir akımıyla Aşk partisi dalga dalga gelmektedir ve aynı zamanda hükümeti istifaya zorlar ve erken seçim kararı almak için yoğun bir baskı uygular.
Hayatımda hissettiğim en güzel kum taneleri üzerindeyken, bunu biliyorken, kabul etmişken, olmadıklarını söyleyebiliyorum. Dört kişilik birkaç yaz günü. Masum mutluluk, farkında olmadan yaşananı... İsmen Alinko ve kalben “aile”dir buna sebep
Yalnızlığım sapladı sivri ucunu kalbime ve giderek derinlere ilerliyor, sessiz çığlıklarımdan boğuluyorum. Etrafıma şöyle bir baktım, bu ne koşuşturma böyle, herkes iş çıkışı evine gitmek için yollara düşmüş, otobüs, dolmuş duraklarında uzun kuyruklarR
Ben insanları renklere benzetirim. Kırmızı, Beyaz, Mavi, Yeşil, Kahverengi Gri, Turuncı gibi renkler vardır ya. İşte insanlar da öyle renk renktir bana göre.
Aralarından o buz gibi cam çekilince, sanmıştım ki ılık bir nehir coşacaktı üzerine, yıldızları sürükleyip gökyüzü kaldırımından, aşkla saçlarına takıştırılacaktı esenlikle. Kollarında maviler ısınacak, dudaklarında ay ışığı koşacaktı. Kalktı ve “an
Plajlarda turistler, ellerinde basit birer kova ve kürekle şaşılası derecede şatolar yaparken...
Hiç bitmeyecek gibi gelen uzuun tren yolculukları vardı hayatımda. Bir şehirden başka bir şehire değil bir yürekten başka bir yüreğe hiç değildi...sadece istasyondan ayrılma vakitleriydi...
insan kimi zaman haykirir sehre, belki de bir nevi kendinedir bu haykiris. fakat her zaman sonuc almaz bu veryansinlardan. cunku insanin kendine verilmis olan rolu eksiksiz sahneye koymasi gerekir.
Beni bir koltuğa bağlasalar, yıllarca orada oturur hiç şikayet etmezdim.
Benim hastalığımdır: Kolundaki saate bakan birini görürsem, dayanamam gider saati sorarım. Kişi saatin kaç olduğunu öğrenmek için saate bakmaz. Ya niçin?
Hayatta sürekli kaybetmenin çaresizliği içinde tutanabileceğimiz tek dal, mucize arzusuyla yaşamak mı?
Yoksa... Merkezinde olsak da zamanın, kaybediyoruz onu. Bütün renklerin gride buluşmasını seyrediyorum bugün. Cehennemi hakediyoruz. Bilmiyorum farkında mısın?
Sayılar birden başlar, gidebildikleri yere kadar giderlerdi. Artı yönünde ya da eksi yönünde… Ama hiç geri gitmediler.
...Tıpkı hayat gibi.Birçok kez işte bu istasyon son dediğimizde bir de bakıyoruz yanılmışız.Daha bir sürü istasyon varmış ileride.O istasyonda daha bir sürü insan bizi bekliyormuş,bir sürü acı, bir sürü ızdırap...
