On bir katlı, her katında 4 dairenin olduğu A ve B ismiyle iki bloklu, toplam 88 çekirdek ailenin yaşam sürdüğü sitemizin otoparkı dahil, her tarafında küçük ceylan yavruları gibi seken, yeni icat ettikleri oyunları oynayan küçük kızların neşesi tüm dünyayı aydınlatacak, gökyüzüne attıkları kahkahaları buz tutmuş yürekleri elbet bir gün ısıtacaktır…

Kiminin saçları örgülü, kiminin tokalı, kiminin rengarenk tokalarla koşuşturduğu parkın içinde; pembe, beyaz, kırmızı, sarı elbiseler içinde karanlığa gömülen, gitgide anlamını yitiren bu kocamış dünyanın ayakta kalma hevesi oluveriyorlar… İp atlarken öylesine yükseğe sıçrıyorlar ki sanki gökte asılı duran güneşi yere indirecekler… İndirdikleri güneşle birazdan yakar top oynayacaklar… Minik ellerinde sıkıca tuttukları ipi büyük bir gayretle çevirip duruyorlar. Adeta hayatı döndürüyorlar başlarının üzerinden… Her zıplamaları bir umut, bir heves, her sıçrayışları bir hayal, bir bayram, her gülüşleri yıldızları kıskandırır cinsten…

Onlar saydıkça dünya kımıldıyor. Onlar saydıkça ay parlaklığını artırıp yüzünü net bir şekilde gösteriyor. Salıncaklara biniyor küçük kızlar. O kadar yükseğe çıkıyor ki salıncak bulutlara değiyor ayaklarının ucu. O kadar sallanıyorlar ki bulutlara değiyor işte. Beyaz bulutlar kurdele olup, fiyonk şeklinde yapışıveriyor siyah, sarı, saçlarına. Sallanan küçük kızlar bulutlu saçlarıyla iniyorlar yeniden yeryüzüne. Bir masala yükselip yine yeryüzüne iniveriyorlar. Bazı çocuklar masaldan inmiyor hiç…

Yüzleri bir gülümsüyor, bir asılıyor sanki salıncakta gökyüzüne çıkıp yeryüzüne inerken… Penceremden heyecanla izliyorum onları… Gökyüzünden, içimi hoplatan bir masaldan, yeryüzüne inen küçük kız çocuklarını seyrediyorum. El sallıyorum her gidişlerinde. Tokalar, kırmızı, beyaz, siyah ayakkabılar, güneş, yıldızlar, masallar, bulutlar, ip, sek sek, salıncaklar, kahkaha bu deni dünyada en çok kız çocuklarına yakışıyor… Öyle korunmasız, öyle kırılgan, öylesine nazdar, kibar, nazik ve öyle de gözleri yaşlı ki…

Elim pencereden değse düşüverecekler… Şimdi bu topraklarda, şimdi şiddet denilen lanetin esir aldığı bu ülkede, şimdi duygularını kaybetmiş ve elinde hiçbir halt kalmamış toplumda küçücük kız çocukları dövülüyor, çöp tenekelerine atılıyor… Kapitalizmin vicdansız mabetlerinde, kirli, öfkeli, acımasız ellerinde kapı önlerine bile mendil satmaya gidemiyor üstüne üstlük bir de kovalanıp dayak yiyorlar. Ellerinizi öpeyim, kovalamayın çocukları, vurmayın şu çocuklara diyor bir anne ama kimse dinlemiyor… Elleri yumruk olmuş, dillerinde galiz küfürlerle sıkıştırabildiklerinin nazik, narin yüzlerine tokatı patlatıyorlar. Ne kadar alışıldık geliyor bu olaylar zihin dünyamıza, ne kadar kanıksadık böylesi lanet olası görüntüleri değil mi?

Biz kız çocuklarımızı dev hamburgercilerin, kültür işgalcilerinin buzdolaplarında kilitli kalmasına rıza göstermemiş miydik? Müşterilerin huzurunu kaçırıyor diye soğuk bir ıssızlığa terk edilmesine çaresizce bakmamış mıydık? Biz kız çocuklarımızı, Antalya’da bir otelde, akıl almaz kıyafetler içinde ağzı salyalı yüzlerce iğrenç tiplerin önünde bir baştan bir başa yürütüp durmuştuk, yarışma adı altında. Ah! Ah ki bizim küçük kızlarımız ne çok ölüyor… Ah! Daha 4 yaşında babası ile uçakların attığı bombaları bir oyun sanan Suriye’li Selva’yı Rus kurşunlarının sağanakları altında terk edenler bizler değil miyiz?

Lanet olası, yerin dibine batası kapitalizmin şehvetli kucağına bırakıyoruz kızlarımızın küçük bedenlerini… Açlık ve yoksulluk korkusuyla yapıyoruz bunları… Küçük kızlarını koruyamayan insanlar bir gün biz olacağız. Olsun varsın, nasılsa 1000 değil 100 yıllık tarihimiz var bizim, nasıl olsa savunmalarımızı beylik cümlelerle savuşturup olmayan vicdanlarımızı rahatlatarak kafamızı koyar rahat rahat uyuruz hepimiz…