“Yaþamak buysa, yaþayalým ama bu deðilse, o zaman yaþamak neredeyse oraya gidelim.”

Bu sözü ilk duyduðumda sevmiþtim. Hala etkili bir söz olarak bir kenarda durur benim için. Çünkü sözün sahibi rahmetli Suzan Akay ile ayný duygularý farkýnda olmadan ben de hissederek yaþamýþým. Benim de ne zaman caným sýkýlsa, O’ndan bir haber alamasam, birbirimizi göremeyecek oluþumuz kelamýn her sözcüðünü içimde hissetmeme sebep olmuþtur…

Evet, oyun bahçesinde bankta oturan bir yaþlý adamla, diðer çocuklarýn arasýna karýþmýþ bir çocuk gibi düþlerim… Hayal kýrýklýðým yetiþkin biri oluverir; umudum ise büyümekte olan bir çocuk. Görmüþ geçirmiþ, binlerce kez darmadaðýn olmuþ hayal kýrýklýðým; baþýna gelenlerden kendini koruyamamýþ, hiç olmazsa umudumu kollayayým telaþý ile ona seslenir gibi bir eda içinde… Umudum, bilgisiz, deneyimsiz; ama taptaze, heyecanlý, hoplayýp zýplýyor; karþýsýndaki yaþlý adamý içten içe küçümsüyor, ”O, hep buralarda yaþadý. Beceriksiz adam! Ben daha iyisini bulacaðým ve oraya gideceðim” diyor pervasýzca. Bir zamanlar yaþlý adamýn da kendisi gibi olduðunu hiç düþünemiyor; buralar kendisine dar gelirse gideceði yerlerde rahat nefes alacaðýný sanýyor…

Umut dediðimiz þey ise oyun bahçelerinde oynaya oynaya büyür; aradýðýný bulma ümidiyle birinden diðerine geçer; bütün bahçelerin birbirine benzediðini, her yerde ayný sýkýcý oyunun oynandýðýný fark ettiðinde oyun oynamayý býrakýr. Artýk yetiþkin olmuþtur; son bahçedeki banka oturup etrafýndaki aðaçlarý, yapraklarý, oturduðu ahþap banký inceler, ayrýntýlardaki zenginliði fark eder; sevinçle baþladýðý oyunlarda uðradýðý bozgunlarý gülümseyerek hatýrlar, bir gözüyle de çocuðunu gözler, ne yapýyor diye olup biteni seyreder…

Çocukluktan yetiþkinliðe geçiþ, umutlarýn hayal kýrýklýklarýna dönüþmesinin en tepe noktasýdýr. Bu tepe öyle kritik bir noktadýr ki bir adým daha atsa aþaðý düþecek cinstendir. Bu sebeple tasarýmý berbat bahçelerde oynanan rezil oyunlara bata-çýka adam olunur. Ýyi kurgulanmýþ, rahat ve kolay oyunlar huzur vericidir, keyiflidir ama bütün dikkatimizi ona yöneltir, algýlarýmýzý köreltir. Tabiatýyla tam tersi olabilseydi; ”Yaþamak buysa, yaþayalým. Ama yaþamak bu deðilse, o zaman yaþamak neredeyse oraya gidelim!” sözünü ”tutunamamýþ”, emektar Yeþilçam figüraný, tuvaletçi kadýn Suzan Akay’dan deðil de, ”nispeten tutunmuþ” ismi meþhur hala yaþayan bir sanatçý kadýndan duyardýk herhalde. Bu arada ”Tamamen Tutunan”larý konu dýþý býrakýyorum. Zira onlarýn rahatlarýný bozmayalým deðil mi?

Sinema sanatçýsý rahmetli, Suzan Haným’ýn hayatýyla ilgili bir bilgiye sahip deðilim. Hatta nasýl bir hayat yaþadý inanýn ben de sizler gibi bilemiyorum. Ama ablanýn yüzüne baktýðýmda gördüðüm o çizgilerin boþuna oraya konulmadýðýna iman edebilirim… Yaþadýðý her hayal kýrýklýðý ve yalnýzlýk hissi ile zenginleþmiþ iç dünyasý, umudun beslenmesini tetikleyerek, hep baþka bir yerlere gitme arzusuyla yanýp tutuþtuðunu yüz ifadesinden bir fotoðrafýna bakarak anlayabiliyorum.

Ancak ne acýdýr ki onun aklýnýn ise gidebileceðiniz bir yer olmadýðýnýn bilinciyle sizi tuvaletin kapýsýna, birçok kadýný da evine hapsettiðini, hayallerine gömülmüþ olduðunu ayan beyan söylüyorum… Evet, iyi hassas kadýn ve erkeklerin oyundaki rollerini istendiði gibi oynayamadýklarý için kenara itildiðini de söylemek mümkün. Bu dünyamýzda ne denli üzgün bireylerin yaþadýðýný gösteriyor bize… Bu insanlarýn çoðunun yaþamlarýnýn nispeten tutunmuþlara miras kaldýðýný, sözlerinin de kulaklarýmýza küpe olduðunu söylemeliyim…

Ýyi ki varsýnýz dert küpü, hüzünlü insanlar… Hepinizi sevgiyle ve saygýyla anýyor, selamlarýmý sunuyorum…