Bazen kelimelerin, harflerin, kendi kendine dönüp, dolaþýp, çözülüp, daðýlýp, týpký bir resim gibi demek istediklerimi anlatmasýný istiyorum. Çünkü yüreðimde yoðurduðum ve tüm benliðimle hissettiðim duygu ve düþüncelerimi anlatmaya kelimelerin gücünün yetmediðini hatta bir anlamý olmadýðýný da biliyorum.


Düþünüyorum. Çokça düþünüyorum… Sanki aklýmýn bugüne kadar hiç denemediði, þimdiye kadar hiç kullanmadýðý tarafýyla düþünüyorum… Günlük yaþadýðým olaylar, konuþtuðum kelimeler, yaþadýðým anýlarýn vücuda getirdiði hayalleri algýlayýp bir bütün haline getirebilmekten acizim. Sana ömrüm boyunca üzerinde çalýþtýðým, hazýrladýðým külü elenmiþ, damýtýlmýþ sözcüklerden; sýkýntýlarýmý, özlemimi, hasretimi, gurbetimi ve yalnýzlýðýmý anlatsam bir çukur kadar deðeri olmadýðýný da biliyorum. Bu yüzden kýsa kesiyorum. Akýp giden zaman içinde yaþadýklarýmýn, anýlarýmýn, istek ve arzularýmýn yok olmasýna þaþýrýyorum çünkü “aidiyet” duygusunu en iyi ben biliyorum.

***

Ýnsan terk edilince, “unutma(k)” için elinden geleni yapýp hayatýna devam etmek istiyor. Ancak, unutmak istedikçe daha çok sevdiðinizi fark ediyorsunuz. Kiþi ne kadar ümitsizse aþký da o kadar korlaþýyor zaman içinde… Muhayyile, dönüp duran þu dünyada size ilk geliþ ve sonra gidiþi anlamlandýrmaya çalýþýyor. Birinin hayatýnýza girmesine onay verip sonra gitmesine ses çýkarmamak zordur. Ýletiþimi kesip, susmayý tercih eden insanlarýn kendilerini ifade edebilmeleri, hayallerinin peþinden koþabilmeleri, deðerlerine göre yaþayabilmeleri için gereken alaný onlara sunmak için tutmaya deðil, býrakmak gerektiðine inanýyorum. Zira kimse boynuna ip baðlayýp da peþinizden sürükleyebileceðiniz bir hayvan deðildir…


***

Her insan bir renk. Bir desen. Bir doku. Herkesin kendine özgü renk sevgisi var. Herkesin bu tuvalde kendine has fýrça darbesi var. Çok sayýda karakter ve türlerle karþýlaþýyoruz. Bazen birbirimizle kolayca anlaþabiliyorken, bazen de birbirimizi anlamakta zorluk çekiyoruz. Ve zaman geçtikçe nihayet baþkalarýnýn kendileri olmasýna izin vermenin bir hak-hukuk meselesi olduðuna inanýveriyoruz. Böylece kabullenmeyi öðrenip yaþarken içinizin farklý bir huzurla dolduðuna þahitlik ediyorsunuz. Çok sevdiðim bir arkadaþým bana kabullenmenin insanlarý kendi haline býrakmanýn yaþamanýn temel taþý olduðunu söylemiþti. Düþünüyorum da çok haklýymýþ… Zira o insanlarýn güçlü yanlarýný, benzersizliklerini ve kusurlarýný, onlarý hayal ettiðimiz þekilde þekillendirmeye çalýþmadan kucaklamanýn, ruhumuzu ýsýttýðýný fark ediyorsunuz. Bunun -insanlarý kendi hallerine býrakmanýn- erdemine ulaþtýðýmýzda diðer insanlarla güven ve itimadýn arttýðýna da ayrýca þahit oluyorsunuz. Elbette kim olduðumuz için kabul edilmenin ve saygý duyulmanýn nasýl bir his olduðunu hepimiz biliriz. Ancak ne var ki hepimiz bilinçli bir bað kurup anlamlý bir iliþkinin geliþmesi için elimizden geleni yapmaktanda beri durmuyoruz.

***

Her zaman küsen, küsünce derdini paylaþmak yerine susan, kendi acýlarýna odaklanan, karþý tarafý önemsemeyen, empati kurmayý bilmeyen, beþ yaþýndaki bir bebek gibi ilgi bekleyen; tutkuyu, sevgiyi ve fedakarlýðý karþýdan bekleyen, adýna aþk þiiri, þarkýsý isteyen ama kýrk kat yabancýnýn dert ortaðý, en yakýnýna ise aslan terbiyecisi kesilen, Allah’ýn bir selamýný çok gören, baþýnda altýn tacýyla prenses kalmak isteyen biri vardý düne kadar hayatýmda. Þimdi o yok artýk… Rahat býraktým onu. Bugüne kadar hiçbir zaman birbirimize eþlik etmeden kendi hayallerimize doðru yol almamýz gerektiðinin hayalini hiç kurmamýþtým doðrusu… Ama geçen zaman kurmamýz gerektiðini öðretti bana. Kýsaca diyeceðim o ki gitmek isteyene yol vermek büyük bir erdemdir. Ayrýca sizi seven, deðer veren bir þekilde sizinle iletiþim kuracaktýr. Kurmuyorsa arkanýza bakmadan kendi yolunuzu çizmeniz gerektiðini bilmenizi istiyorum. Bunu ben baþarabildiysem, herkesin baþarabileceðine inanýyorum. Sakýn ha kimsenin empatý, kimsenin kulu ve kölesi olmayýn. Aksi halde bu dünyayý kendinize zehir edersiniz…

Lütfen sayýlý günlerinizin deðer ve kýymetini bilin. Çünkü hayat boþluðu kabul etmiyor… Ýþte bu sebeplerden gidene yol, kalana yer vermekten asla çekinmeyin diyorum.

Saðlýcakla kalýn