Gökyüzünden alçak iniş yapan uçak gibi bir platforma indik. Hostes değildi yanı başımızdakiler ve uçuş tamamlanmıştır da demediler. Dünyaya geldi diyenler, hastanedeki sağlık görevlilerinin ta kendisiydi. Yani tepetakla geldik, yuvarlanıp gidiyoruz..

İlk yıl ayaklarımızın üzerinde durmaya çalıştık. Aslında hâlâ üç aşağı beş yukarı aynı vaziyette sayılırız. Sağlam basmak için hep temkinliyiz. Tek fark; artık çarparsın, vurursun başını aman dikkat et diyen birileri yok.

Doğduk doğalı doymadı şu karnımız. Öğünü bir iki saat geçirelim acıkıveriyoruz. Amaçlarımızdan biri de karın tokluğu.

İlk kulaklarımızın duyduğu ses kendi ağlama sesimiz olmuş. Kendimiz ağlarken ya da birisi ağlarken hiç yabancılık çekmememiz bundan olsa gerek. Çünkü bize çok tanıdıktı bu ses. Dünyaya gülerek gelmediğimiz gibi bir de fazla güleni yadırgadık. Hep ciddi olmayı öğrendik. Fazla gülersek ağlayacağımıza dahi inandırıldık.

Mutluluk için; bir karışım yok ki mutfağa girip mikserden geçirip içelim. Üstelik mutluluğun bileşenleri o kadar fazla ki hepsini biraraya getirmek de biraz hüner ve şans istiyor.
Eksik malzemeyle ne yemek pişer ne de inşaat yükselir. Ama insanoğlunu Allah öyle güçlü yaratmış ki, elimizdeki az malzemeyle ne çok şey başarıyoruz aslında. Küçük şeylerle bile mutlu olabiliyoruz. Boyumuzdan büyük olayların altında çökmüyoruz. Bir şekilde sabrımızla ve dualarımızla dik durmayı becerebiliyoruz.

Dünyaya kendi isteğimizle gelmedik ama yaşanabilir hale getirmemiz tamamen bize bağlı. İçimizdeki sevgiyi, yardımlaşma duygusunu, dostluğu, insanlığı ve manevi değerleri asla kaybetmememiz gerekiyor. Yitirdiğimiz anda kaçınılmaz çöküş başlar ve o enkazın altından kimse kurtaramaz bizi.

Kendi kararımız değildi dünyaya gelişimiz ama gittiğimiz yol tamamen kendi kararlarımız doğrultusunda. Hayat yolunuz her zaman açık olsun.

Sevgilerimle...

Aysel AKSÜMER