Baþbakan tarafýndan ikide bir hakarete uðramak, aþaðýlanmak, ötelenmek; insanýn kendini kötü hissetmesine neden oluyor. Vatandaþ olarak, öðretmen olarak, kadýn olarak, aydýn olarak, Cumhuriyetçi ve Atatürkçü olarak, sürekli hakarete uðruyoruz baþbakan tarafýndan. Gerçi “Fare düþmekle deniz mundar olmaz.” ama, yine de insanýn içi bulanýyor.

Baþbakan; Cedide Abalýoðlu Anadolu Ýmam Hatip Lisesi'nde, 2012-2013 eðitim öðretim yýlý ve toplu açýlýþ töreninde yaptýðý konuþmada, "Türkiye genelinde millet artýk Ýmam Hatip Okullarýyla kucaklaþýyor. Bu okullarla hasret bugün sona eriyor. Terörist yetiþmediði, anarþist yetiþmediði için mi imam hatip okullarýný kapattýnýz? Vatana hizmet aþkýyla yandýklarý için mi ÝHL’leri kapattýnýz? Ben ve bir çok bakan arkadaþlarým ÝHL mezunlarý olarak ÝHL’lerin itibarlarýný iade etmenin gururunu, heyecanýný yaþýyoruz." dedi. ÝHL’leri kapatanlara kýzarken, bir taraftan da diðer okullarý terörist yetiþtirmekle itham etti.

Bazýlarý, asýl söylemek istediklerini, baþka þeyler söyleyerek ifade ederler. Buna da dolaylý anlatým denir. Baþbakanýn yaptýðý da bu. Neden mi bu yola baþvuruyor? Vatandaþtan eðer tepki gelirse, “Yanlýþ anlaþýldým.” diyebilmek için. Yani baþbakan; “Ýmam Hatiplerde, diðer okullardaki gibi terörist yetiþmiyor. Onlar terörist yetiþtiriyor, ama Ýmam Hatiplerde terörist yetiþmiyor.” demek istiyor. Ancak bunu, dolaylý ifade ediyor. Bu sözlere, en hafif þekliyle HAKARET denir. ÝHL dýþýndaki tüm okullara, o okullarda eðitim verenlere, o okullarda eðitim alanlara hakar ediyor. Hatta suç iþliyor. Ancak; “Aða güçlü olunca, kul suçlu olur.” hesabý; suçun sahibi Baþbakan olunca, hoþafýn yaðý kesilir.

Baþbakanýn o talihsiz( talihsiz demek, çok hafif kalýr aslýnda) sözlerini duyunca, þok oldum. Önce öðrencilik yýllarýmý düþündüm. Öðrencilik hayatým boyunca ÝHL eðitimi almadýðýma göre, bana TERÖRÝST diyor baþbakan. Sonra, öðretmenlik yýllarýmý düþündüm. Öðretmenlik hayatým boyunca, ÝHL’de öðretmenlik yapmadým. Demek ki ben, baþbakana göre TERÖRÝST yetiþtirdim. Öðrenci olarak da hakarete uðradým, öðretmen olarak da. Bitmedi. “ Dindar nesil yetiþtireceðiz.” diyerek de hakaret etmiþti. Biz öðretmenleri, dinsiz nesil yetiþtirmekle itham etmiþti. Biz öðretmenler, din düþmaný öðrenci mi yetiþtirdik meslek hayatýmýz boyunca?

Sadece bu kadarcýk mý? Keþke bu kadarla kalsa. Muhalif köþe yazarý olarak da sürekli hakarete uðruyoruz. Ne köpekliðimiz kaldý, ne ayyaþlýðýmýz, ne alkolikliðimiz, ne kalemimizden pislik akýtmamýz, ne þerefsizliðimiz, ne akbabalýðýmýz.

Ya vatandaþ olarak uðradýðýmýz hakaretler ? Ümit Boyner gibi birçoðumuz, hükümetin icraatlarýný zaman zaman sesli veya sessiz eleþtiriyoruz. Ne diyor bize baþbakan Ü.Boyner’in þahsýnda: ”Siz iþinize bakýn.”, “Boyunuzdan büyük iþlere kalkýþmayýn.”… Yani bizler; memleket meselelerinden anlamayan, kafasý basmayan, kapasitesiz, beceriksiz kiþileriz.

Kadýnlara da hakaret ediyor baþbakan, bizi küçümsüyor: “Hiç kadýnla erkek eþit olur mu?” diyor. Beni(biz kadýnlarý) ikinci sýnýf vatandaþ olarak görüyor. Doðuracaðým çocuk sayýsýna müdahale ediyor, (belki)yaptýracaðým kürtaja müdahale ediyor.

Bir Atatürkçü olarak, sürekli hakarete uðruyorum(z) zaten. “Saygý duruþundan söz ederken, Atatürk’ün heykelinin karþýsýnda sap gibi dikilmeye gerek yok.” demiþti. Sap da olduk baþbakanýn sayesinde. Ýster sap deyin, ister kazýk.

Bir aydýn olarak da hakarete uðruyorum(z). Ne demiþti aydýnlar için: “Bunlar aydýn deðil, bunlar yarým porsiyon aydýn."... Þu yaþa geldim; bugüne kadar hiç kimsenin bu kadar aþaðýlamasýna, hakaretine maruz kalmadým.

Her gün birkaç þehit verirken, PKK hemen her gün yol keserken, þantiye basarken, milletvekili ve bir partinin il baþkanýný kaçýrýrken, PKK’nýn elinde birkaç yýldýr rehin tutulan, akýbetlerinden bihaber olduðumuz vatandaþlarýmýz varken; Baþbakanýn Bosnalýlar’a 5 çocuk doðurun diye akýl vermesi, Saraybosna’da Boþnakça þiir okumasý, Esad muhaliflerine destek vermesi mantýklý mý? Yaptýklarýnýn mantýklý bulmamam, kendisine hakaret etmemi gerektirmez. Aldýðýmýz eðitim ve aile terbiyemiz buna müsaade etmez. Ama; “Ellere gözlük verir, kendi kamburunu görmez. “ dememe engel olamaz. “Sen önce kendi ülkendeki yangýný söndür.” dedirtir.

Kýsacasý sevgili okurlar, baþbakanýn hakaretleri canýma tak etti artýk. “Allahým!” diyorum kendi kendime. “Ben bir Cumhuriyet kadýnýyým, bir öðretmenim, bir yazarým, bir anayým, sorumluluðunun bilincinde bir vatandaþým. Bana- bize bu kadar hakaret eden baþbakaný, veya; baþbakanýn bu hakaretlerini hak edecek ne günah iþledim acaba?”