Þiir de diðer bütün edebiyat türleri gibi sözcüklerle yazýlýr, söylenir ancak þiir, sözcüklerden ibaret deðildir. Her sözcük, “þiir hali”ni duyuran bir dildir. Söz konusu “hal”in ete kemiðe bürünüp þiir diye görünmesi de sözcükler ile mümkündür. Tek tek sözcüklerden ve onlarýn diðer sözcüklerle olan iliþki biçimi asýl þiire, belki þairin içinde oturduðu o “þiir hali”ne geçiþtir.

Alelade sözcüklerin bir araya gelmesiyle “þiir” doðuran sýr, þairlerin sözcüklere yüklediði anlamlarda gizlidir. Evet, yalnýz anlam deðildir bu “sýr”ýn sýrrýdýr. Yani þiire, girmiþ her sözcük, bütüncül bir muameleye tabi tutulmuþtur. Böylece sözcükler yontularak, törpülenerek, cilalanmýþ bir halde sahnede yerini alýr. Þiir, su verilmiþ, sertleþtirilmiþ, dayanýklýlýðý artýrýlmýþ sözcüklerin meskenidir. Sözcüklere “su verme”nin ölçüsünü, kararýný da kuþkusuz en iyi þairler bilir. Her þair, kendine has ölçülerle yenilikler getirmiþtir bu sanata. Ölümsüzlük tiryakýnýn tarifi þairin gönlünde, aklýnda, elinde þekillenir. Sýradan sözcükleri “þiir“leþtirirken onlara kendi özünden, kendi canýndan can katar þair. Bu yüzden her þiir, þairinin sesini çýnlatýp, durur. Þiirin malý olmuþ sözcükler, geçirdikleri maceranýn hatýrasýný kýyamete kadar nesillere taþýrlar. Artýk içi “dolu“, özü “ballý” ekmek arasý sözcüklerdir onlar, tatlandýrýlmýþ, kokulandýrýlmýþ ve nihayetinde seslendirilmiþtir… Her þairin kendi muhayyilesini, sesini ve hayat tecrübesini haber veren, özetleyen sözcükleri vardýr. Kendi mührünü taþýyan sözcükleri ilk okumada tanýrsýnýz bu sanatý seviyorsanýz… Biz farkýnda olsak da olmasak da, kendi sözcüklerinin aynasýnda yaþar þairler. Bu aynalardan, aynalardaki görüntülerden yola çýkarak hayal evrenine, özleyiþlerine, dünyalarýnýn temel direklerine rahatlýkla ulaþabiliriz þairlerin. Sözcüklerin içine hapsettikleri evren, onlarýn düþünce ve duyarlýklarýnýn tüm renklerini saklayýp dururlar. Bizim, bir þairin dizelerine yoðunlaþtýkça, anlam perdelerini, ses katmanlarýný bir bir araladýkça yepyeni anlamlarla ve þaþýrtýcý buluþlarla karþýlaþmamýz ve uzun, sonu gelmez yolculuklara çýkmamýz tam olarak bu nedendir.

Sayýsýz sözcük gelip geçer bir þairin dilinden, fakat onun için narçiçeði, inci tanesi olanlar vardýr. Asýl düþüncesini, duyarlýklarýný, estetik evrenini bu sözcüklerin sýrtýna yüklemiþlerdir. En çok bu sözcüklerle bilinmeyi istemiþlerdir. Adýnýn hemen ardýndan söyleniverecek sözcükleri vardýr her þairin. Kimi de þairinin adýný aþar sözcüklerdir. Þair artýk onlarla, belki de bir þiirine, bir kitabýna ad olmuþ sözcüklerle anýlýr. Bizim, Haþim denince “akþam“ý, “melal“i, Yahya Kemal denince “ufuk, canan, hülya, visal...” sözcüklerini; Tanpýnar ile “rüya“yý, “zaman“ý, “imkan“ý; Hilmi Yavuz adýyla “hüzün“ü, “erguvan“ý, “zaman“ý düþünmemiz, bu sözcüklerden onlarýn þiirlerine ve duyarlýk evrenlerine girmemiz boþuna deðildir.

Haþim’de “akþam“ýn bin bir rengi ve anlamý vardýr.

“Kuþlar mýdýr onlar ki her akþam
Alemlerimizden sefer eyler?..“

“Akþam yine toplandý derinde…
Canan gülüyor eski yerinde“

“Akþam…
Sarý bir hasta sema…
Bir gam-ý meçhul…“

“O melul akþamýn havasý kadar
Geliþin bir sükun-ý sârîdi…“

Akþam gece, zulmet, leyl.. ve Ahmet Haþim.

Tanpýnar rüyanýn ve zamanýn salýncaðýnda örmüþtür þiirinin aðlarýný. “Yekpare geniþ bir an“dýr onda zaman.

“Hiç akmayan bir zaman nehrinin sularýnda
Büyülenmiþ bir ceylan gibi bakýyor zaman“

Ve o bildik paradoks…

“Ne içindeyim zamanýn
Ne de büsbütün dýþýnda…“

Tanpýnar ne kadar “zaman” ise o kadar da “rüya“dýr.

“Bir garip rüya rengiyle
Uyumuþ gibi her þekil…” ve
“Bir alem kurulur gibi yeniden
Baþtan baþa hayal, düþünce, rüya.”

Tanpýnar için “zaman ve rüya” ne ise Fazýl Hüsnü Daðlarca için “Allah, nasip, lahza ve hatýra” odur. Bu kadar mý? Daðlarca, Türkçenin en þaþýrtýcý “ki” þairidir. Þiirin yöresine pek yaklaþmayacak bir baðlacý alýp vazgeçilmezleri arasýna katmýþtýr Daðlarca. Yadýrganmaz artýk bu sözcük onda, adamakýllý þiirsel bir giysiye bürünmüþtür…

“Nazlý sevgililer vermiþ kimine
Ki daima uzaktadýr“

“Ey gök sonsuz dualarýmý
Ver benim ki azat olacaklar.”

“Nasip” sözcüðü de Daðlarca’nýn alamet-i farikasýdýr neredeyse.

“Karþý bahçeler ki ayna mýdýr
Nasibi devreder þimdi“

“Topraklar ve þarkýlar geçmiþ
Neden bulamadýk nasibi“

“Nasip isterim avuçlarýma
Aðaçlardaki arzulardan“

“Karanlýklar kalbe dolduðu vakit
Nasibi terk ederiz yýldýzlara“

Hilmi Yavuz… Zaman ve erguvan ve hüzün…

“Zaman, dilsiz çocuk, Zaman…
ince aþklarla yýrtýlan
sendin yollarla erguvan
sunulmuþ lanetli kýþlardan
aldýðým belirsiz dokunuþlardan
kopan tenini dinledin.“

Sonu gelmez, sözcüklerin evrenine doðru çýkýlan yolculuklarýn hepsi iyidir, güzeldir, hoþtur…
Þiirin her sözcüðü canlý, capcanlý ve içinde bin bir renk, bin bir rayiha taþýyan, önümüze habire yeni kapýlar açan bir evrendir. Ve sözcüklerde þairlerin ruhlarý gezinmektedir bütün mahremiyetiyle… Perdeleri sýyýrýp katmanlarý bir bir geçtikçe yakasý açýlmadýk anlamlarla, düðmeleri çözülmemiþ hayallerle karþýlaþýrsýnýz yani þairin ta kendisiyle…

Kalýn saðlýcakla…