Belgrad ormanlarýndaki aðaçlarýn gövdesinden yukarýya doðru çekilen kanýn, sessiz ve yavaþtan ilerleyiþini duyabiliyorum. Þu ölmeye yüz tutmuþ kuru yaprakta benim gibi yalnýz ve üzgün olmalý… Týpký masallar, boþ ve yalnýz evler, bomboþ yollar gibi…

Motosikletle gezilecek gidilecek farklý yollarý rahatlýkla bulabiliyorum ama yürünecek bir yolu olur insanýn diye düþünüyorum. Týpký çýkmaz sokaklarýn bir çýkýþý olduðu gibi… Ýþte sonbahar da bana göre, dünyanýn çýkýþ kapýsý, loþ ýþýðý gibi geliyor. Bu mevsimin en güzel yaný her tarafý kahverengiye boyamasýdýr. Daha düne kadar ilgimi çekmeyen, “bu aðacý buraya kim dikmiþ” dediðim, aðaçlara bugün çok daha farklý açýlardan bakabiliyorum. Zindana atýlmýþ kelimelerimin firarýný hýzlandýrmak için daha ne kadar farklý açýlardan bakýp düþüncelerimi beynimin süzgecinden geçireceðim onu da bilemiyorum. Anlamlarýný öðrenince kendi cümlemi kurmayý planladýðým yeni ve özel sözcüklerim heybemde her zaman hazýr kýta bekler. Ben bu sözcüklerle yeni þeyler söylemek için saklýyorum ve bir mülteci gibi isteklerimi Allah’a iletmeye devam ediyorum. Týpký bir aðacýn düþmesini beklediði o son yaprak gibi, idrakimi arttýrmasý için kendimce dualar ediyorum…

***

Ormanýn her yerine saçýlmýþ yapraklar, gözlerini son defa kapatmýþ, kýrgýn ve üzgün bakýyorlar gözlerime… Beklenilen cümleler tarafýndan ýskalanmýþ bir hayat, yaprak dökümü için en iyi fýrsattýr belki de kim bilir… Sonbahar; son perde, ölümlerin dirilmek için var olduðunu anlamak, anlatmak için yüce Allah’ýn biz yerlilere sunduðu en þahane hediye.
Sizce sonbaharýný görememiþ, ezilmiþ çiçekler mi daha kötü?
Yoksa sonbaharýný yaþayan cami duvarlarý mý?
Þu kahverenginin sadece rengi deðil, rengin kendine has bir sýrrý da olmalý sanki… Gerçekten sizce de sýr tutan bir yönü yok mu?! Bizler giderken buralardan, aslýnda zaman deðil, bizler geçerken yýkýlan cami duvarlarý ölen çocuklarýn mezar taþý oluyor. Kendi duvarlarýmý yýkýp, ellerim kanayýncaya kadar o taþlarý yerine koymak istedimse de gücüm yetmedi. Þu korkak ellerimi nereye koyacaðýmý bilemezken, her yaprak düþeceði yeri nasýl da biliyor diye düþünmeden edemiyorum. Yalan oyunun yanlýþ oyuncularý, sahte kahramanlarý gibiyiz…

***

Rumeli Feneri’nden görünen denizi yakasýndan tutup sürüklemeyi çok istedim þimdi. Gücümün yetmediðinden deðil de onun gelmeye niyeti yok. Kýzgýnlýðýndan köpürüp sahili dövüyor bugün. Beklenti insaný öldürür, yaþamak içinse umut gerekli ve bizi bekleyen bir umudu fenerin yanýndaki küçük caminin avlusunda buluyorum…

***

Ne kýlýfý deðiþtirilmiþ koltuklara benzettiðim insanlarý ne de plastik çiçeklere benzeyen sahtekar insanlarý düþünmüyorum, hiç biri umurumda deðil artýk. Göç zamaný þimdi. Baþ ve orta parmaðýmýn arasýnda duran kuru yaprak; bitkin, solgun, yorgun, hatta ölü gibi… Ve sonbahar, yani çoðunun “Ýkinci bahar” dedikleri tam anlamýyla bu olsa gerek. Ben, öyle sayýyorum en azýndan, sizleri bilemem. Sonbahar, özlemimi dindirmek için uðradýðým ormanda, mevsimin en güzel kokusuyla insaný rahatlýkla yeniden doðmak için öldürebilecek bir güzelliðe sahip.

Bugün burada sensiz dolaþmak ölüm gibi Leyla. Evet, ölüm gibi. Ama ziyaný yok. Herkes bir gün ölecek diye bunu da sineye çekiyorum. Sen yeter ki iyi ol, iyi kal. Ýstediðin zaman yine yürürüz belki. Þimdi biraz daha yürümeyi çok isterdim hayalinle ama senin de sonbaharýn da yürümeye haliniz yok. Bir þeyi de sen bahane eder bulursan beni, sonbahara birlikte yürümeyi çok isterdim elbet.

Hayýrlý sonbaharlar cümlenize…