GİDELİM KÖYÜMÜZE HÜSEYİN


     Zavallı kadın, bir insanın nasıl bu kadar kötü olabildiğine hayret ediyordu. Bilmiyor muydu sanki, karanlık bir işe bulaşması yüzünden -ki kadın, kocasının nasıl olup da böyle bir işe bulaştığını anlayamıyordu.- kocasının beş kuruş bile bırakmaya vakit bulamadan evi terk etmek zorunda kalıp, iki küçük çocukla onu, bir kadın başına bıraktığını? Mahalledeki herkes gibi bakkal da biliyordu. Mendebur adam, nasıl da kadının çaresizliğinden, yalnızlığından yararlanmaya kalkışmıştı. Fatma, teklif ettiği iğrenç şeyleri değil birilerine şikayet etmek, yalnız yaşayan ve çaresiz bir kadın olarak adının çıkması an meselesi olduğu için, en yakın kapı komşusuna bile dert yanamıyordu. Hüseyin bir gün elbet dönecekti, bu sefer de katil olup aralarına demir parmaklıklar mı girsindi? Veresiye çalıştığı için, Pinti Rıza'dan alışverişe devam ediyordu. Kendisi için değil, biri yedi, diğeri sekiz yaşındaki bebeleri için katlanıyordu bu duruma. Yoksa o, kuru ekmeğe bile razıydı.

     Hüseyin gideli neredeyse üç ay oluyordu. Sekiz yaşındaki Ahmet sanki birden büyüyüp annesinin dert ortağı, evin erkeği oluvermişi. Fatma babalarının nerede olduğunu ısrarla soran çocuklardan, önceleri durumu özenle saklamış fakat daha sonra, bazan gereksiz yere son dereceacımasız olabilin insanlardan korkusuna, başkasından duymasınlar diye, uygun bir şekilde gerçeği anlatmıştı. İnsanoğlunun derinliğinde yatan, o henüz bozulmamış derin anlayışla çocuklar, durumu annelerinden bile kolay kabullendiler.

     Fatma, Hüseyin ortadan kayboldu olalı, evlere temizliğe giderek, eve iki lokma sokabilmeye çalışıyordu. Hüseyin inşaat işçisiydi. "Niye Hüseyin? Nasıl karıştın bu işe? Birgünden birgüne hayatımızdan şikayet ettim mi? Senden başkalarının karıları gibi, gücünün yetmeyeceği şeyler istedim mi?" diye düşünürdü Fatma. Acaba Hüseyin ne zaman birlikte kurdukları hayallerine boş vermeye başlamıştı? "Hayallerimiz vardı. Mutluyduk biz." Bazan de 'başka bir kadın' kuşkusu yer bitirirdi zavallı Fatma'yı. Fakat hemen sonra, bu düşünceye def ederdi aklından. Kimbilir şimdi Hüseyin nerde, sıcacık yuvasına, Fatma'sına, çocuklarına dönmeyi hayal ediyordu?

     Hüseyin de, Fatma da, köyden kente göç ederek, kötü şartlar altında da olsa 'kentli' olmaya özenmiş, kentte altın madeni olduğunu sanan, kısa zamanda zengin olmayı umut ederek köyünü terk etmiş ailelerin çocuklarıydı. Babaları çocuklarının hiçbirini okutamamıştı Seyyar satıcılık yaparak, nüfusu kalabalık bir ailenin ancak boğaz masrafı karşılanabiliyordu.

     Fatma onları suçlayamıyordu da. Çorak topraklarda bereket mi kalmıştı sanki? Her yıl bol keseden atılan seçim vaadlerinin hangisi gelmişti köylerine? Köylüsü de televizyondaki hayata özenip, kentli olmaya çalışıyordu. Fatma, bu duruma her zaman üzülmüştü. Evet, eğitimi yoktu belki ama,anlayacak kadar zekiydi o. Köylerindeki imkansızlıklardan kaçışı, göç yüzünden kalabalıklaşan şehirde yine yaşıyorlardı. Göç eden insanların, büyük şehrin, büyük bir problemi olan, 'gecekondu' sorununa yol açtığını biliyordu. 'Çarpık kentleşmenin' ne olduğunu biliyordu o. Niye köylüsünün, dışı boyalı, içi kof bu renkli hayata, saflığını ve erdemi yok olmuş insanlardan biri olmaya bu derece özendiğini hiç anlayamıyordu.

     Hüseyin'le Fatma'nın tanıştıkları günden beri, paylaştıkları hayalleri, bir toprak edinebilecek kadar paraları olunca şehirden ayrılmaktı. Çocuklarını temiz havada toprağın bilgeliğiyle büyütmeyi kurarlardı hep.

     Genç kadın, bunun artık belki de artık hiçbir zaman gerçekleşmeyeceğini için için düşünüyordu. Hüseyin de bu cafcaflı dünyanın büyüsüne kapılmıştı demek. 'Ah Hüseyin, seni de mi kandırdılar? Sen de mi onlardan oldun?"