ATEŞE DÜŞEN GÜL

Gece olur, ay çekilir, söner yıldızlar.
İner özlemlerin tortusu pencerelere.
Karanlığın siyah örtüsüne esir olur umutlar,
Karanlığa isyan edercesine baykuşlar ötüşür
Büyür içimde yalnızlıklarım,
Hasretim büyür.
Cehennem ateşleri yanar içimde
Yansıtır hüznün buruk yüzünü
Kanım tutuşur.
Alevlere bir gül düşer geceden
Tomurcuğu dalında, kökünden uzak
Gizemli bir gül.
Bilinmez kim düşürür!

Sönerken yıldızlar, düşerken o gül
Umutlar üşür gecelerde, üşür hayaller.
Karanlığı yudumlayan
Sevda yüklü yürekler sevgiliyi düşünür.
Düşünür ateşe düşmüş gülü,
İhaneti yanan gülde,
Yokluğu, ateşin közünde görür.

Ne sen bilirsin o yanan gülü
Ne o sana görünür.
Yalnız, yırtar bir çığlık koyu karanlığı
Titrer yürekler,
Bölünür umutlar, kuşlar ötüşür.
Ateşe düşen o gülün tek tanığı
Ben olurum yalnızca.
Bir de gecenin karanlığı görür.
Ateş son hızıyla yanarken damarlarımda,
Görünür gözlerin yanan ateşte,
Büküp boynunu , yanarken o gül,
Umutlarım küle, yüzün yanan güle dönüşür.