"Usun ve deneyimin aksaçlýlarýnki gibi, ama yüreðin masum çocuklarýnki gibi olsun." -Schiller
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
Þimdi sustu da ne oldu, ne çýktý? Ben artýk “konuþma”ya tövbe ettim. Konuþtukça dilim, üfledikçe nefesimle bir balonu ancak þiþirebildim… Ne dilim, ne dîlim ne, kelamým var benim. Ne ilmim ne de bir bilgim… Sanýyorum ilgi isteyene ilginin fazlasý aðýr geldi. Oysa; “Ölçülü Sev!” demiþti Allah’ýn Resulü. Ben bu sözü tutamadýðým için deðersizim. Artýk, o konuþursa dinliyorum, konuþmazsa da kendimi… Der-bi-dest (hemen) kafiyeleniyor oluþum iþte bu yüzden.. Çaðlayan gibi akan sevgi seline çekilen beton set(!)lerin ruhumu allak bullak ettiðine iman edebilirim.. *** Bilirsiniz insanlar söylenir… Niye? Yüreðinde sevgi taþýdýðý için herhalde! Ya da deðer verdiðin ne ise ona söylenir durursun. En azýndan ben böyle kifayetsiz söyleniyorsam sevgimden ve onun için söylenirim… Bugün bana yüzünü dönmüþ yek dostuma söylenip, heceme misafir ediyor oluþum da iþte bu yüzden. Hece ne ola? Kelimeler kafiyesiz biliyorum ama O (c.c.) kifâyetlendiriyorsa ben ne yapabilirim? Ruh bedenle, beden ruhla senkronize oluveriyor gecenin bu saatlerinde. Hem alýþkýným kendimle konuþmaya. Bazen gecenin karanlýðýnda kim konuþur seçemiyor olsam da hep bir konu üzerinde konuþmalarýmýz olur. Burada hem beden hem ruh birbirinin mükâlemesi ve muhakemesi olarak huzurdadýrlar. Sözcüklerin bildirmek istediklerini ona iletmek, isteklerin isteði bir kelim ruh olarak huzurdayýmdýr. Zira, mana benim rüyamdýr! Anlam ise dünyam! Ben görürüm! Gözlerimin ýþýðýnda yalnýz o görünür. Kalp gözüme görünmüþ olanýn lafzýný düþünmesem insan olamam diye düþünürüm. Düþünürüm iþte o bilmez. Bilemez, bilmek istese de bilemez… Gökkuþaðýmda hazan var can yolcum; sevdalar, ümitler, korkular, ürpertiler, yorgunluklar, yokluklar kavruluyorum bu saatlerde. Acýyý, tatlý tatlý sindirmeye çalýþýr, kelimeleri de söylenirim çaresiz… Bir ahir zaman türküsü var mý bildiðin: “Ben kimi sevmiþim senden ileri” cinsinden? Keþke ellinle gözyaþlarýmý silmiþ olsaydýn… Keþke beni “mecnun”un olarak görebilmiþ olsaydýn… Keþke buruþturup attýðýn kâðýt olsaydým. Keþke gözlerindeki mendil, kandil, fer ben olsaydým. Benimle silseydin ya göz yaþlarýný, benimle yaksaydýn ya göz-gönül aþkýný, benimle canlansaydýn ya çýktýðýn bu aþk yolculuðunda! Ama nafile… *** Kimsenin iç dünyasýný bilemem ben. Ama gönül arþýmda sadece sen parlamaya devam ediyorsun.. Sýrf seni dinliyorum olmadýðým günler, anlar ve saatlerde… Bazen olan bitene anlam vermek için bir kelime var mý diye bakýnýrým. Ama bir ad bulamam. Haþa! Ýllaki bir adý vardýr da gökyüzüne çekilen bir ezdîl-û cân olamadýðýmdan bulamýyorumdur belki de… Hani harp meydanlarýnda sulh için sancak olmadýðýnda beyaz mendil çekilir ya neferler tarafýndan gökyüzüne, iþte o mendil sallayan, sulh isteyen asker gibi dalga dalgalandýrmaktayým mendilimi görürsün diye… Hem ruhum hem cesedim þaþkýn olan bitene… Kimi zaman cellat niþangahýnda, kimi zaman Azrail’in nefesiyle yoklanýrým… Korkum ölmek filan deðil, bilirsin ben ölümü severim. Belki de sevdiðim, arzu ettiðim ve çaðýrdýðým için arada bir yoklayýp hatýrlatýr kendini… Benim korkum senin yokluðun… *** Sen de susarsýn bilirim. Susmadýðýnda içindekini kusarsýn. Bazen uçar, bazen de dalýma konarsýn! Aþk miracýný gah yerde gah gökte yaparsýn… Zamana, yere ve mekâna göre deðiþen bir ruh halin var görür, tanýr, bilirim seni.. Ruh böyle geliþtikçe bedenlerimiz de her bir þeyi anýmsar, sanýmsar, hazýmsar oldu görüyor musun? Aðýr aðýr gelen hasret aðýrlaþtýrýyor cisimlerimizi. Ay balam, has balam, ey nazlý leylim, sen benim sessiz âlemimin seslendirilmiþ yektane gülü deðil misin acaba? Çýk artýk kabuðundan da kafaný kaldýr bak mavi gökyüzüne! Ve gör beni… Hasret asrý sanki içinde yaþadýðýmýz þu zaman dilimi… Öyle bile olsa basiret asrý olduðunu da göremez misin? Ruhunu aþka uyandýramama razý olsaydýn, kalbimi senet olarak imzalayýp sana sunmaya hazýrdým çoktan. Onca kelime oklarýnla yaralanmýþ sinemin yarasýný kalkýp kem sözlerle saracak deðilim ya! Senin gönül kâben yýkýlacaðýna benim “boyum devrilsin” daha evla. *** Çýktýðýmýz özlem, hasret ve ümit dolu aþk yolculuðunda kaç defa yaðmura, kaç fýrtýnaya uðradýk hatýrlayamýyorum. Ama hazan bahçelerimizi minicik bir gülümseyiþinle güneþ doðdurduðunu hatýrlatmama gerek yok sanýyorum. Diyorum ki gel uzat elini de derdine, yarana merhem ben olayým. Gel “Barýþ” olalým. “Ellerimle büyüttüðüm solar iken dirilttiðim / Çiçeðimi kopardýn sen, ellere verdin” diye isyan edip daðlarý, ovalarý ruhlarýmýzla aþýp sevdiðimizi yakýndan görme”yi artýk olur kýlalým… Beni aklýnla yargýlayabilirsin! Ama gözün ve özünle algýla. El hak! Söylediðim þeyler küçük deðil, büyük de deðil fakat: “tutku”nu görmek istememe gönül de koyma. Dalga dalga çaðlayýþýný, bir mendil sallayýþýný görmek istememe gönül koyma… Þimdilik ve her zaman Aziz Allah’a emanet olasýn Ruh-i revaným benim… ***
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Yûþa Irmak, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |