Oysa ne onlar yanlış bir yerdedir, nede siz. Her kes bulunmak istediği yerdedir. O halde bu tedirginlik neden? Neden dünya üstünüze üstünüze gelmektedir. Kafanızdan aşağı soğuk terler boşalmaya, kulaklarınız çınlamaya, kanınız damarlarınızda daha hızlı akmaya başlamıştır. Tanıdığını sandığınız kimse kendi değildir. Hepsi maske takmış birer başka kişilik olmuşlar. Sizin tanıdıklarınız sizi tanımaz. Sizi tanıdığını sandığınız hiç kimse o eski insanlar değildir artık. En kötü yalnızlık kalabalıklar içinde yalnız kalmaktır. Ayaklarınız geri geri gider burada bu insanların arasında ne işim var dersiniz. Elleriniz terler, diliniz damağınız kurur, gözleriniz kırpışır. Bir sürür insan arasında yalnızsınızdır. Kaçmak istersiniz. Geri dönüp olanca gücünüzle kaçmak... Aklınıza en olmaz şeyler düşer. Kendinizi mahşer gününde sayarsınız. Dünyanın sonu atacağınız adıma bağlıdır sanki. Bir adım atıp kalabalığa karışırsanız dünya kurtulacak. Geri dönüp kaçarsanız kıyamet kopacaktır.

İşte son günlerde hep aynı rüyayı görüyordu. Kalabalık bir ortamda herkesi tanıdığı bir ortamda, herkesin yabancı olduğu bir yer. Neler oluyor bana neden hep aynı olayları defalarca yaşıyor gibiyim diye düşündü. Yorgun bir akşamdan sonra dört gözle beklediği an geldi. Bir duş ve yatak... Kafasını yastığa kor komaz derin bir uykuya daldı. Her yan tam bir sessizlik içinde, eşit aralıklarla vuran saat tiktaklarını saymazsanız çıt yok. Yine yollarda gördü kendini rüyasında. Bu kez büyük ve bahçeli bir ev önünde buldu kendini bakımlı bir bahçe. Büyük ve metal bir kapıdan içeri girdi. Ayakları eşit döşenmiş taşlar üzerine kendiliğinden bastı. Adım adım aldı büyük binanın giriş kapısına kadar götürdü. İçerden sesler geliyordu. Garip bir müzik, yine aynı gariplikte sözler kulakları dolduruyordu. Birden kapı açıldı ve içerisini gördü. Yine kalabalık yine gürültü ama bu kez insanların suratlarında bir maske var... Hepsi farklı bir yüz ifadesi taşıyan maskeli insanlar. Farkında olmadan ilerliyor kalabalığın ortasına doğru. Kalabalıktan biri indiriyor maskesini, ardından diğeri ve hepsi indiriyor maskelerini. Hayretle açılıyor gözleri hepsi kendine benziyor. Tüm kalabalık kendisi... Korkma diyorlar biz seniz, sende biz. Müzik hızlanıyor birden, kaçmak istiyor ama kaçamıyor. Kan ter içinde fırlıyor yataktan. Rüyayı, rüyalarını düşünüyor. Anlıyor ki yüzlerdeki maske değişse de herkes aynı Rahatça giriyor kalabalıklara artık. Herkeste kendinden parçalar olduğunu biliyor... Korkmuyor artık.