YALNIZLIK SÖZLERÝ II

GÖLGE: SEN ve O

Dost olamayacak kadar kendisini yitirenlere…


Neden sana ezberleyeceðin bir taným ya da zorlanmadan elde edeceðin bir bilgiyi vereyim ki? Çözmen gerekeni kendin gör!..
Sen ve O, mekânýn zamansýzlýðýný yaþarken, yaþamýn sizin için hazýrladýðý yaþam örgüsünden habersizdiniz. Ýki farklý dünya ayný düzlemde tarzlarýnýzý oluþturuyordu. Farklýlýðýn uzlaþamadýðý ama birbirinden kopamayacaðý ve birbirine muhtaç yaþam tarzlarý idi bunlar. Sen ve O, hiçbir zaman yönlerin zýtlýðýna aldýrýþ etmeyecektiniz. Ama zýtlýklar ihanetin çarklarýný sessiz mi sessiz çevirmeye baþlayacaktý. Masumiyet yitirildiði zaman, sessizlik kefenini yýrtýp bütün korkunçluðu ile karþýnýza çýkacaktý. Vakit vardý. Gökyüzünü kýzýllýk kaplamýþtý. Kýzýllýktan sonra olmasý gerekeni zaman, mekân ve benlikler deðil, Sen ve O belirleyecektiniz.
Peki, Sen ve O kimdiniz?

Sen patika yollardan korkarak uzaklaþýrken, düz yollar bile seni ürkütüyordu. Yürümeyi sevmiyordun. Durduðun yerde kendine çukur kazarak içinde oynamayý tercih ediyordun. Yüksekleri arzulayan ama yüksekliklerin sana gelmesini bekleyen anlayýþýn çukurunu daha da derinleþtiriyordu. Çukurunda gördüklerin senin sonsuzluðunu oluþturuyordu. Varolaný bundan ibaret sanýyordun. Gün geldi kendi haklýlýðýnýn sesini duyuracak kimseyi bulamadýn. Sen sadece suçladýn. Kendi gerçeðini algýlamayan sen, baþkalarýný algýlamaya yöneldin. Basit hesaplarla kendi gök kubbeni evren sandýn.
Duyum ve algý arasýnda hapsoluþun seni tüketmeye baþladý. Sana ait olmayan yere kendini aitmiþ sandýn. Köklerinden kendini koparmaya yöneldin. Ýntikam alýrcasýna kendine yüklendin. Yabancý topraklarda kendine kök aradýn. Sen de dahil olmak üzere herkes senin yabancý olduðunu biliyordu. Bunu dile getirdiklerinde sen isyanlarý oynayarak inkâr ettin. Belki utanýyordun, belki acý çekiyordun, belki seni mutlu etmiyordu bütün bunlar, belki sana yaþatmadýklarýný yaþamak için çýrpýnýyordun, belki monotonlaþan dünyana farklýlýk, renk katmak istiyordun, belki oluþan baskýlardan bunalmýþtýn, belki beklentileri karþýlayamamak sana acý veriyordu. Ne olursa olsun sen kaçýyordun. Kendini kabullendirmek için onlara ait olanlarý yaþamaya çalýþtýn. Ýlk zamanlar yüzüne gözüne bulaþtýrdýn. Þaþkýndýn. Gidip geliyordun iç dünyandan. Kararlýydýn. Pes etmeyecektin. Ýnatçýlýðýn, kopma dürtün peþini býrakmadý. Eskiyi yavaþ yavaþ yitirmeye, bedeni sana uymayan seni sürekli rahatsýz edecek olan yapay kumaþlarla kendini süslemeye baþladýn. Aynada gördüðün çizgiler hoþuna gitmiyordu. Yüzüne hüzün çöküyordu. Sesler geliyordu, ama düþünmeyi unutmaya baþladýðýndan dýþýn gibi içinde suni boyalarla boyandýðýndan kararlýsýzlýðýn yabancý topraklarda yaþamýný sürdürdü. Aslýnda o topraklardan içeriye doðru ilerlemek istemiyordun. Çünkü sana uymuyordu. Ýki sýnýr arasýnda kalmak, iki tarafý da tatmin etmek istediðin gibi, iki tarafý da kaybetmek istemiyordun. Bunu da görüyordun ki ortada olmak hiçbir yerde olmamaktý. Çünkü ortada olanlarý kimse sevmezdi. Ortada bulunmak hiçlik demekti. Kendine ait bir þeyleri olmayanlarý kim ciddiye alýrdý ki. Ortada olmak sabun köpüðü olmaktý. Çoðu gibi bunu sen de biliyordun.
Peki buralara nasýl gelindi?
Duvarlarýn ýþýða perde çektiði köþelerde yumurtanýn içinde kabuðunu kýrmaya hazýrlanýrken, sen yoktun. Varlýk senden habersizdi. Tohumun, gübreni bilmiyordu. Oluþumun gizemliðini yavaþ yavaþ araladýðýn zaman ýþýðý hisseden gözlerinin kamaþmasýndan olsa gerek, annesini kaybeden ördek yavrusu gibi saða sola yöneldin. Kendine ait olan sürüyü arýyordun. Kritersiz, amaçsýz, hedefsiz arayýþlar seni sürükleyip götürüyordu. Sen farkýnda mýydýn bilinmez;ama bilinen tek þey gözlerindeki kamaþmadan kaynaklanan geçici körlüðün kendisiydi.
Kapýldýðýn girdap, senin saflýðýnla birleþince seni giderek diplere çekiyordu. Karþýlýksýz yapýlan eylemlerin varlýðý tek yönüyle –algý diyemiyorum- duyumlaþtýrdý. Arzularýný karþýlama adýna koþuþturdun. Buna raðmen fark ediyordun ki ciddiye alýnmýyor, kendini kabullendiremiyorsun. En güzel þakalarý, esprileri sen yapýyordun. En çok sen konuþuyordun, en çok sen sosyal aktivitelerde bulunuyordun. Ne çare ki her þey boþtu. Ýstediðin yere gelemiyordun. Hiç durup da gidiþatýný sorgulamadýn. Ayný yolu uzattýkça uzattýn. Ýyi niyetini korudun. Gün geldi kötüyü tanýdýn. Varlýðýn çýkarýný, benliðini, ihanetini, vurdum duymazlýðýný, yalaný, retoriði, kaçamak cevaplarýný ve yapýlanlarýn çabuk unutulduðunu gördün. Bu artýk rast gele davranman gerektiðini öðretti.
Ýþte tam bu nokta da düþündüklerinin sana ait olmadýðýný sadece özünden gelenlerin kanalize ediliþinin korkunçluðunu fark ettin. Birileri sana nasýl düþünmen gerektiðini öðretmiþti. Öðrenmiþtin öðrenmesine ama onlara göre düþünmekti bu.
Kaçtýn. Sana ait olaný yaþamanýn zor olduðu dönemde O, sana gölge olmama telkinlerini veriyordu. Kulaðý bulan her sözcük seni yönlendiriyordu. Doðru bulup tepki veriyordun, duygularýna yönelen her ok seni okþadýðý için sahipleniyordun. Bir yandan aklýn var ettiði deðerler ve bunlarýn birazda özünde kendine yer etmesi bunun yanýnda heveslerini okþayan seni baþka diyarlara çeken, seni düþünmekten, hissetmekten, sorumluluktan, okumaktan, ciddiyetten uzaklaþtýran kahkahalar diyarý idi.
Acý ve ikilem, heyecanýn kaybolmaya baþladýðýný ve sloganýn iflasýný haber veriyordu. Terk ediliþi ve inkârý meþrulaþtýrmaya baþlayan sözcükler dökülmeye baþladý dudaklarýndan. Soðuk, biçimsiz kayalara yaslandýn canýný acýtmasýna aldýrmadan göðün masmavi sonsuzluðuna gözlerini dikip, dudaklarýnýn titreyiþini, gözlerindeki buðulanmayý saklamaya çalýþtýn. Deðiþimin gerekliliðinin hayallerini kurdun. Ýçindeki aþk sönmeye baþladý. Artýk oyalanma, duyarsýzlaþma zamaný idi. Masumiyetine darbeler indirmeye baþladýn. Geçmiþin küf kokan aðýrlýðýný üzerinden atmak için sana ait olmayan eylemlere giriþmeye baþladýn. Önüne çýkan her þeyi basitliði tercih ederek yýktýn. Bir kahkaha, bir taþ parçasý, olgunlaþmamýþ cinsellik adýna fedakârlýðý, paylaþmayý ya unuttun ya iþine gelmiyordu ya da erdemlerini yitirmeye baþladýn. Verilen sözler unutuluyordu.
Artýk çekememezlik, kýskançlýk, deðiþen önceliklerin belirginleþti. Maskeler takmýyordun. Gerek görmüyordun maske takmaya. Kendini yaþamak(!) peþinde koþuyordun. Ne çok söylenir olmuþtu, aman bana ne? Boþ ver? Takma kafana? Düþünmek, sorgulamak seni rahatsýz ediyordu. Kaçýyordun. Sýradanlaþýyordun. Daha önce beðenmemezlik ettiðin þeylere koþar adýmlarla gitmeye, kopmamacasýna sarýlmaya baþladýn. Artýk senden iki tane vardý. Ýki söylemin, iki arkadaþ çevren, iki davranýþýn, iki düþünüþün, iki giyim tarzýn...her þeyinle iki iþte.
Bunlarýn ezikliði hiçbir þey kadar sana acý, ýstýrap vermiyordu. Koþuþturmalarýndan unutmak hissi okunuyordu. Bütün bunlarýn sýnýrý, ölçüsü yoktu. Hayatýna baþtan aþaðýya düzensizlik, plansýzlýk hakimdi. Yarýný okuyamayacak kadar körleþiyordun. Önünü göremiyordun. Yarýnlardan ne istediðini bilmiyordun. Bilmemene raðmen yarýnlarýn korkunçluðu karþýna çýkýnca saldýrýyordun. Basit hesaplarla karar verip, karar deðiþtiriyordun.
Taktýðýn gözlükler varlýðý siyah beyaz gösteriyordu. Kurtuluþ vadeden gözlükler seni yanýltmýþtý. Ama deðiþim canýna kancayý takmýþtý. Yabancýlaþma, uzaklaþma sonra fildiþi kulendeki pencerene tül perdeyi çekerek varlýðý seyretmeye baþlaman bitiþin habercisi miydi bilemiyorum?
Devam edecek...

OSMAN TATLI
osmantatli@gmail.com