...Birkaç kere boğazıma bıçağı dayadığım da oldu ama hiçbir zaman bunu yapabilecek kadar cesur olamadım. Belki Tolstoy’a inanmasaydım bunu yapabilirdim. Yapamadım ama bunun sebebi Tolstoy değil babamdı...
Zaman Ki̇rli̇li̇k Zamani, Beyaz Deği̇l Hi̇ç Bi̇r Güverci̇n Ve Dolayisi İle Umutlar Si̇yaha Ermek Üzere. Yola Çikişlar Ölüme Gebeyken., Korkusuz Bi̇r Yi̇ği̇tti̇ Ölüm Gi̇yi̇ndi̇ Üzeri̇ne Hemde En Gri̇ Hali̇yle.
Tepeden bakıyordu şehre,beyazlar giyinmiş o yüksek tepeden...Yirmi dört saat o beyaz elbisenin üstünde otururken kenti izliyordu o siyah lekeyle.Kucak açmıştı kimsesiz bir dağ,sarmıştı kollarıyla,unutması için bir daha hatırlamaması için basmıştı sımsıkı bağrına.Kenti dinliyordu kızaran kulaklarına aldırmadan,o kulakları sağır eden insan kalabalığının sesini.Herkes birbirine benziyordu yukarıdan bakınca,aynıydı herkes farklı
Ve benzincideyim.. bu gece farklı birşey var.. hakkaten farklı.. bi araba.. hayır farklı olan araba değil.. içindeki.. travesti.. bu adamın.. hayır hatunun.. ahh her neyse işte ne işi var burda.. genelde burda olmazlar.. sahil kenarında otlanırlar.. herneyse pek umursamıycam.. ve içeri giricem.. ahh polis.. onlardan hiç hoşlaşmıyorum..
Ama hayat hala birşeyler getiriyor arasıra da olsa.
Bazı küçük zaferler.
... Kaldırımların taşları sıra sıra. Biri bitiyor öbürü başlıyor. Arada boşluklara da rastlanıyor. O veya bu sebepten sözü geveliyorum. ...
kapı çalıyo.. yada zil.. ne diyosanız.. benim için fark etmiyo.. ikisininde çalmasından nefret ediyorum.. iksinide sökmeyi çok ciddi anlamda düşündüm.. ve şimdi bu konuda mantıklı bi teori üretmeye çalışıyorum.. başarırsam kapısız ve zilsiz bi evde son derece sorunsuz bi şekilde yaşayabilirim..
kimsin..
Benim..
Önce ışıkları söndürdüm. Salona geçtim. İçersi karanlıktı. Camdan sızan ışık hüzmeleri dikdörtgenler oluşturuyordu duvarda. İlerliyor belirsizleşip kayboluyor. Arabalar gelip geçiyor caddede. ...
İçimde bir yerde karartmak istediğim bir fotoğraf var.
Tanımadığım bir yüz, tanımadığım bir göz, tanımadığım bir dudak, tanımadığım izler…
“yırtılan ve parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka
hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler”
Birahanelerdeki, meyhanelerdeki muhabbetleri çok samimi buluyordu, gerçek buluyordu. Orada daha önce birbirini hiç görmemiş insanların yer yokluğundan aynı masaya oturup, kırk yıllık dostlarmış gibi muhabbet etmeye başlamaları, birbirlerine en yakınlarına bile anlatmadıkları sorunlarını anlatmaları, sıkıntılarını paylaşmaları hoşuna gidiyordu. O masalarda hiç kimse olduğundan daha iyi, olduğundan daha dürüst,
......Geriye sadece zehri içeceğe katmak ve izlemek kalıyordu. Kolay gibi görünüyordu ama hemen sonuca varmayacaktı, önce denemeliydi. "Başlamazsan bitmez" hep böyle söylerdi babası......
