Büyümeyi önlemek mümkün deðil ve büyüyen yalnýzlýklarýmýzý…
Büyüdükçe yalnýzlaþýyor insan.
Aslýnda kendine dönüyor, aynaya bakmaksýzýn kendini görmeye çalýþýyor kendi içinde.
Kendisini aramaya ve bulmaya yöneliyor.
Yoðun bir arayýþ bu.
Yaratýldýðý çamuru, yaþamanýn gerçeðini arama durumu..
Adem’e ulaþmak istercesine zorluyor insan kendini, bunalýyor, gerginleþiyor.
Galakside uzak bir köþede buluyor insan kendini.
Çevresine özgün bir kabuk örüp, diðerlerinden soyut bir dünyanýn içine kapanýyor.
Týpký ipek böcekleri gibi…
Geçmiþ unutuluyor.
Ya da unutulmuþ gibi yapýlýyor.
Unutulmuyor aslýnda.
Tüm hatlarýyla derince muhasebe yapýlýyor.
Arkadaþlýklar, oyun günleri, kiraz aðaçlarý, kýrgýnlýklar, sevinçler, bekleyiþler ne varsa hepsi bir bir hesaba çekiliyor.
Yine týpký ipek böcekleri gibi insan, bir süre sonra bambaþka bir þey olarak çýkmaya hazýrlanýyor ördüðü kabuðun içinden.
Yalnýzlýk olgunlaþtýrýyor insaný.
Sýnayarak, acý çekerek düþündürerek olgunlaþtýrýyor.
Yalnýzlýðý yaþayan insan kendisiyle kucaklaþýyor.
Ne ateþli sevgilerin uçarýlýðý, ne kalabalýk coþkularýn yüzeyselliði, ne arkadaþlarýn gevezeliði…
Yalnýzlýkta kendisine her zamankinden daha yakýn, daha aþina insan.
Ýçte “ben” patlamalarý yaþanýyor yalnýzlýkta ve insan kendi derinliðini keþfediyor.
Baþkalarýndan esinlenmediði, yalnýzca kendisinin ürettiði bir güzeli koyuyor ortaya.
Benliðini fark ediyor.
Güçlenmiþ, korkusuz, ileriki yýllara hazýr bir insan olarak yeniden kalabalýðýn, galaksinin diðer gezegenlerin arasýna katýlmayý düþünüyor.
Bu kez farklý bir anlam kazanýyor çevresindeki kalabalýk.
Kendi ismini coþkuyla haykýrýyor insan.
Biraz tasavvuf, biraz zamanýn zorunlu çilesi, çokça da gerçeklerle baþbaþalýk demek yalnýzlýk.
Yalnýzlýktaki gerçek muhasebeleri aklýn kapýlarýný zorluyor.
Dünyanýn, þehirlerin, çað insanýnýn iki yüzlü gerçekleri deðil, aklýn gerçeði hükmediyor insana.
Ýnsan, o gerçek içinde bir yer buluyor kendine.
Yaþamayý anlýyor ve sonra, anlayarak yaþamaya çalýþýyor.
Yalnýzlýk, dünyanýn ve yaþamanýn bir baþka kapýsýný aralýyor insan için.
Yalnýzlýk, bir hedef deðil elbette.
Bir tür gerçeði bulma yolu o, bir tür fýrsat.
Ýçinde bulunduðumuz zamanýn insaný zorunlu olarak yalnýz zaten.
Ama yalnýzlýk, bir kalabalýðýn, bir çocukluðun yolu ayný zamanda.
Aklýn kapýsýndan geçilip ulaþýlan bir çokluk, bir bereket, bir realite…
Yalnýzlýk; bir ümit, ýþýklý kalabalýklara doðru…