Öykü > Aşk ve Romantizm
üzgün
Bir Garip Duygu
Zamansız çıka gelir bazen kelimeler. Dürter , uyutmaz bizi. Yazmadıkça da rahat bırakmazlar.
Yazmalıydım , yanlız uyumak için.
üzgün
Dore
Gidecek bir yerimin, özleyeceğim birinin olmadığı, alışık olduğum çoğalmış gecelerden birinde...
üzgün
Geçmişte Yaşamak
Geçmişle yaşamak üzerine bir öykü bu, bilmem kimler kendisine nasıl bir pay çıkartır.
nostaljik
Karpuzkaldıran
Turgutlu, İzmire ve bu büyük kenti çevreleyen körfeze pek uzakta değildir. Nemli ve boğucu sıcakların hüküm sürdüğü yaz mevsimlerinde, İzmirlinin içini ferahlatan imbat rüzgarı Bornova Ovasından içeriye sokulur, sokulmasına da Belkahve rampa
nostaljik
Doğum Günü
Sezsiz limanlar aradım umutsuzca içimdeki fırtınaya,bir boşluğu doldurmasını istedim tuttuğum ellerin,yalnızlığımı boş gözlerle doldurdum,hayallerimi bilinmeyen uzaklara giden trenlere yükledim,sancılarımı hastane koridorlarının duvarlarına yazdım...kanatlarını yeni çırpmaya başlayan bir kuş misali döküldün dudaklarımdan,kalemim hayat verdiğinde sana sen vazgeçilmezim oldun.işte böyle bişey benim için yazmak ve yazdıklarımı paylaşmak.
olumsuz
Kemal'in Hikayesi
Her mutluluk muhakkak bölünecek mi? Seven bir adamın, aldatılmışlık dolu, yorgun , sancılı yüreğinin hikayesi... Gerçekler hiç de onun düşündüğü gibi değildi...
nostaljik
Tamamlanmamış Sözcükler
Biliyorum, bu plağın sahibi bir kadındı. Ve o kadın şimdi yaşamıyordu. Atar mıydı yoksa böyle sokaklara tamamlamadan o sözcükleri.
olumsuz
Sevemedik Bir Türlü...
Bu insanoğlu böyledir zaten! Konuşması gerektiği zaman susar, kalması gerektiği zaman gider ve en acısı, sevmesi gerektiği zaman kaçar.
Gerçekten korktuğu için değil aslında, korkması gerektiğine inandığından...
üzgün
Atkı
Herkes tanıdı atkılarını, atkılar da ısıttı onları. Boğaz’ın serin rüzgarında öpüşürken, sadece köprü ışıkları, Venüs bir de atkıları şahit oldu olanlara.
üzgün
Bir Ayrılık Valsi
\- Seni korkutmuyor mu bu düşünce? Nasıl bu kadar kolayca alışabiliyorsun... Bir keresinde birini tanıdım.
nostaljik
Yazlık sinema
Zile bastı, odacıyı çağırdı, bir çay söyledi kendisine, bir sigara yaktı, kalktı pencereyi açtı. İçeriye lodosun taşıdığı sonbahar doldu.. İlk yağmur damlaları belediyenin avlusundaki tozları havalandırıyordu. Odacı çayını getirdi, masasına bıraktı.
üzgün
Git!
Çünkü insan oğlu var oldukça, aşk’ta var olmaya mahkum…
Onlar birbirinden ayrı yaşayamayan ama birbirini de bulunca öldürmeye çalışmadan duramayan iki kardeş gibiler…
Sen ve ben…Ve nicesi gibiler.
olumlu
Hayatın Gizemi
Bu kez doğru iz üzerindeydik. Hayatın anlamı az sonra gözlerimizin önüne serilecekti.
üzgün
Sevemedik Bir Türlü...
Bu insanoğlu böyledir zaten. Konuşması gerektiği zaman susar, kalması gerektiği zaman gider ve en acısı, sevmesi gerektiği zaman kaçar!
Gerçekten korktuğu için değil aslında, korkması gerektiğine inandığından...