"Yazmak, aslında, 'Ben burada oturdum ve düşündüm ki...' demekten başka nedir ki?" — Terry Pratchett"
"Yazmak, aslında, 'Ben burada oturdum ve düşündüm ki...' demekten başka nedir ki?" — Terry Pratchett"
Her siyah, uzun saçlı kadını görüşümde içim acıyordu. Hemen kıyaslamaya başlıyordum, kendimi ve o kadını.. Yüzünü, gözünü, kaşlarını, bacaklarını, mini eteğini, ayakkabılarını, rujunu, küpelerini.. Onun evinin en güzel odasında siyah uzun saçlı,
Zamansız çıka gelir bazen kelimeler. Dürter , uyutmaz bizi. Yazmadıkça da rahat bırakmazlar.
Yazmalıydım , yanlız uyumak için.
Gidecek bir yerimin, özleyeceğim birinin olmadığı, alışık olduğum çoğalmış gecelerden birinde...
Sezsiz limanlar aradım umutsuzca içimdeki fırtınaya,bir boşluğu doldurmasını istedim tuttuğum ellerin,yalnızlığımı boş gözlerle doldurdum,hayallerimi bilinmeyen uzaklara giden trenlere yükledim,sancılarımı hastane koridorlarının duvarlarına yazdım...kanatlarını yeni çırpmaya başlayan bir kuş misali döküldün dudaklarımdan,kalemim hayat verdiğinde sana sen vazgeçilmezim oldun.işte böyle bişey benim için yazmak ve yazdıklarımı paylaşmak.
Geçmişle yaşamak üzerine bir öykü bu, bilmem kimler kendisine nasıl bir pay çıkartır.
Turgutlu, İzmire ve bu büyük kenti çevreleyen körfeze pek uzakta değildir. Nemli ve boğucu sıcakların hüküm sürdüğü yaz mevsimlerinde, İzmirlinin içini ferahlatan imbat rüzgarı Bornova Ovasından içeriye sokulur, sokulmasına da Belkahve rampa
Bu insanoğlu böyledir zaten! Konuşması gerektiği zaman susar, kalması gerektiği zaman gider ve en acısı, sevmesi gerektiği zaman kaçar.
Gerçekten korktuğu için değil aslında, korkması gerektiğine inandığından...
Herkes tanıdı atkılarını, atkılar da ısıttı onları. Boğaz’ın serin rüzgarında öpüşürken, sadece köprü ışıkları, Venüs bir de atkıları şahit oldu olanlara.
Her mutluluk muhakkak bölünecek mi? Seven bir adamın, aldatılmışlık dolu, yorgun , sancılı yüreğinin hikayesi... Gerçekler hiç de onun düşündüğü gibi değildi...
Biliyorum, bu plağın sahibi bir kadındı. Ve o kadın şimdi yaşamıyordu. Atar mıydı yoksa böyle sokaklara tamamlamadan o sözcükleri.
Çünkü insan oğlu var oldukça, aşk’ta var olmaya mahkum…
Onlar birbirinden ayrı yaşayamayan ama birbirini de bulunca öldürmeye çalışmadan duramayan iki kardeş gibiler…
Sen ve ben…Ve nicesi gibiler.
Bu insanoğlu böyledir zaten. Konuşması gerektiği zaman susar. Kalması gerektiği zaman gider. Ve en acısı, sevmesi gerektiği zaman kaçar!
Gerçekten korktuğu için değil aslında, korkması gerektiğine inandığından...
\- Seni korkutmuyor mu bu düşünce? Nasıl bu kadar kolayca alışabiliyorsun... Bir keresinde birini tanıdım.
Zile bastı, odacıyı çağırdı, bir çay söyledi kendisine, bir sigara yaktı, kalktı pencereyi açtı. İçeriye lodosun taşıdığı sonbahar doldu.. İlk yağmur damlaları belediyenin avlusundaki tozları havalandırıyordu. Odacı çayını getirdi, masasına bıraktı.
