KÜÇÜK BİR LEBLEBİNİN BAŞIMA AÇTIĞI İŞ
     Yaz mevsiminde en çok sevdiğim anlar, akşam vaktidir. Kavurucu sıcak, bu saatte gücünü kaybeder, yerini tatlı, serin ve ılık bir havaya bırakır.
     Günün bütün yorgunluğunu atarsınız bu vakitte. Demli bir çay, sade bir kahve dinlendirir sizi. Ben, genelde çayı tercih ederim. “Hararet alır” derler. Gerçekten de iyi demlenmiş, güzel bir çay tüm hararetinizi alır ve sizi sakinleştirir.
     Çayın yanında küçük bir paket leblebi açıp yemek de benim için ayrı bir zevktir. Nedense çok severim leblebiyi. Yumuşak ve daha besleyici olduğundan daha ziyade sarı leblebiyi tercih ederim.. Bir avuç sarı leblebi açlığınızı da bastırır. Midenizi rahatlatır.
     Akşam, oturup bir paket leblebi açtım. Ama bu defa sarı değil, beyaz leblebi gelmişti önüme. Olsun. “Bir zararı olmaz” dedim. Afiyetle yemeğe başladım leblebiyi. Çok nefis bir tadı vardı. Her ağzımda çiğnediğimde bambaşka bir tat veriyordu damağıma. “İşte mutluluğun sırrı.” diyordum. Tabii yanında da dostluğunu benden esirgemeyen ince belli bir bardak çay vardı. Leblebiden bir iki ağzıma atıyor, ardından demli çayımdan yudumluyordum. Leblebinin lezzetini daha iyi hissediyordum böylece…
     Çayım bitmek üzere idi. Tabağımda da üç-beş tane kadar leblebi kalmıştı. İki tanesini attım ağzıma. Çiğnemeye başladım. Sen misin çiğneyen. Ağzımın içinde “Kütürt” diye bir ses. Sanki 7 şiddetinde deprem oluyordu. Leblebiyi çiğnemeye devam ettim. Çok sert gelmişti bir tanesi. Taş gibiydi adeta. Taş çiğnesen ağzında ezilir, un ufak olurdu. Ama bu leblebi erimek nedir bilmiyordu. Kütür, kütür sesler çıkmaya devam ediyor ağzımdan…
     Mesele, ilerleyen saatlerde anlaşıldı. Ağzımda ağrılar hissetmeye başladım. Dilim ister istemez sağ üstteki bir dişime gitmeye başladı. Biliyordum ki en çok sevdiğim dişimdi bu…
     Biraz sonra elimi de götürdüm dişime. Sallanıyordu. Dolgusu vardı. “Yerinden oynamıştır” diye düşündüm.
Hastaneyi aradım. Durumumu anlattım. “Doktor var mı şu anda?” diye sordum. “Maalesef, bu saatte diş doktorumuz olmaz. Yarın için randevu verelim.” dediler. Çaresiz ertesi gün için randevu aldım.
Çile dolu saatlerim o andan itibaren başladı. Diş ağrısı her, geçen saat, daha da ilerliyordu. Hava aldıkça durulmaz oluyordu. Ağrı kesiciler ile sızıyı dindirmeye çalıştım. Ama fayda etmiyordu. Ağrı arttıkça artıyordu.
Neden hep gece yakalardı bu ağrı insanı? Neden hep imkânsız saatlerde bulurdu insanı? Bunları düşünecek zamanım olmuyordu. Çünkü diş ağrısı düşünmeme izin vermiyordu.
Yatağa girip uyumaya çalıştım. Uyu uyuyabiliyorsan. Sağa sola döndükçe sanki daha da büyüyordu sızı. Hareketten besleniyordu sanki…
“Ah bir sabah olsa!” diye dua ediyordum. Saat başı bir tane ağrı kesici alıyordum. Arada bir kocakarı ilaçlarına da başvurmuyor değildim. Ama hiç birinin faydası olmuyordu.
Zaman geçmiyor, sabah olmak nedir bilmiyordu. Gecenin yarısını da geçmişti. Sabaha yaklaşıyorduk. Çaresiz bir insan edasıyla yataktan kalkmış, salona inmiştim. Ağrılarımı unutmak için televizyonun başına geçmiş film izlemeye başlamıştım. Ama bu da çözüm olmadı. Ağr,ı gittikçe büyüyordu zira. Koskocaman bir dev oluyordu…
Biraz daha vakit geçti. Sabah ezanı okunmaya başladı. Gün ışımasına saatler kalmıştı. Ama gün ışıması da yeterli değildi. Randevum saat 10.00’da idi. Bu saate kadar nasıl bekleyecektim bilmiyorum.
Koltukta biraz uyuya kalmışım. Uyandığımda saat 06.00 idi. Sabah olmuştu ve gün ışımıştı. Ağrılarım biraz olsun dinmişti. Ama hala sızı devam ediyordu.
2 ağrı kesici daha aldım. Sabaha kadar bu kaçıncı hap idi bilmiyorum. En azından sızıyı biraz olsun dindiriyordu.
Nihayet vakit gelmişti. Hemen hastanenin yolunu tuttum. Özel bir hastane olduğu için zamanında vardım. Allah’tan tam vaktinde doktor beni odasına aldı. O da ne? Doktor, hanım hanımcık bir bayan. Oysa hep erkek görmeye alışmışım. Bir an için tereddüt ettim. Bayan bir diş doktoruna nasıl güvenebilirdim? Ya dişi çekmek gerekirse nasıl çekebilecekti? Gücü yetecek miydi? Kalbimin nasıl çarptığını ancak ben biliyordum. Boncuk boncuk terler akıyordu alnımdan ve yanaklarımdan. Nefes almalarım dahi değişmişti. Korkuyordum. Nabızlarım çoğalmış, kalp atışlarım iyice artmıştı. “Kalp krizi mi geçiriyorum?” demekten alamadım kendimi…
Durumumu anlattım. “Leblebi yemiştim. Sanırım dolgu kırıldı” dedim. Devam ettim: “Çok korkuyorum” dedim. Gülerek “Korkmayın” dedi. “Bana güvenin yeter” dedi. Beni, o korkunç, canavar gibi görünen adını asla öğrenmediğim koltuğuna oturttu. Bu canavarı, doktor istediği gibi yönetebiliyordu. Yükseltiyor, alçaltıyor, ışığı yakıyor, yakınlaştırıp uzaklaştırabiliyordu. Ellerinde bulunan aletler ağzımın içinde vızıldayan arılar gibi ses çıkarıyordu: “Dişiniz kırılmış” dedi. “Dolgu değil. Keşke dolgu düşseydi. İşimiz daha kolay olurdu” dedi. “Önce bir film çekelim. Görelim. Ona göre ne yapacağımıza karar veririz.” dedi.
Beni aşağıya filmciye gönderdi. Gittim. Filmi çektirdim. Elime bir CD verip tekrar gönderdiler. İşte tekrar doktorun yanındaydım.
Filmi bilgisayardan açıp inceledi. “Çok kırılmış. Köke kadar inmiş. Kanal tedavisi falan olmaz. Köprü de yok. Çekmemiz lazım” dedi.
Dedi demesine ama beni de o an bir korku sardı. Rengim attı. Sesim değişti. Konuşamaz oldum. Çok kısık bir sesle “Özür dilerim. Yanlış anlamayın. Dişimi çekebilecek misiniz? Gücünüz yeter mi?” dedim. Güldü. “Benim işim bu” dedi. “Merak etmeyin diş çekmenin güç ile bir alakası yok. Tamamen bir teknik işi bu” dedi. “Ben de bu işi çok iyi biliyorum. Branşım bu” dedi… Bana bir güven gelmişti. Çünkü daha önce birçok diş doktoru ile çalışmıştım ama hepsiyle de benden kaynaklı sorun yaşamıştım.
Nedense bana bir güven geldi. Kendimi doktorun ellerine bıraktım. Gözlerimi kapattım. Ağzımı açtım ve doktor ne dediyse onu yaptım.
“ Ağrı hissetmemeniz için iğne yapacağım. Burnunuzdan nefes almaya çalışın. Korkulacak bir durum yok. Rahat olun.” dedi.
Ben, doktor ne söylediyse aynen uymaya çalıştım. Ama yer yer nefes almakta zorlandım. Kullandığı aletten ağzıma tuzlu su doluyordu. Bu da beni zorluyordu. Sadece burnumla nefes almak da zor oluyordu benim için. Arada bir doğrulmaya çalışıyordum. Ağzımı çalkalamak veya tükürmek istiyordum. Asistanı elindeki çekici bir hortumla sürekli ağzımın içini temizliyordu. Bu da nefes almamı güçlendiriyordu. Israrla burnumdan nefes almam istenmişti. Ama zordu bu benim için. Burundan nefes almak olmuyordu. Ağzımın içi tuzlu su doluydu. Bazen de su yutuyor gibi oluyordum. Yani doktora zorluk çıkması için bütün şartlar beni yokluyordu.
Doktor arada bir “Sabır edin lütfen. Az kaldı. Bitiyor” diyordu… Ama bana göre de bitmek nedir bilmiyordu. Zaman durmuştu ve geçmiyordu bir türlü…
Şunu itiraf da etmek istiyorum ki bu yaşa kadar birçok diş doktoruna gittim. En sabırlısı, en dayanıklısı ve en rahat çalışanı bu oldu diyebilirim. Hatta bana “Ne olur bana bir daha gelmeyin” diyerek sitem eden doktor dahi olmuştu. “Sizinle çalışmak imkânsız. Çok zor bir hastasınız” diyen olmuştu.
Bu bayan, en azından sabırlı ve beklemesini biliyor…
Uzatmak istemiyorum… Bir saate yakın bir süre nihayet doktor hanım: “Geçmiş olsun. Bitti.” dedi…
Aman Tanrım! Dünyalar benim oldu. Bitmişti. Diş çekimi demişti ama resmen ameliyat yaptı. Kırılan dişin çıkması kolay olmadı. Mecburen aletlerle kesip biçmiş ve sabırla işini bitirmişti.
“Dikiş atmam lazım” dedi. Görmemek için ben gözlerimi kapattım. Bir dakika sonra “Bu da bitti” dedi…
Evet. Bu da bitmişti. “Ben de bittim” dedim. “Ne oldu? İyi misiniz?” dedi.
“Çok yoruldum” dedim. “İyisiniz iyisiniz” dedi. “Korktuğunuz gibi olmadı. Biraz dinlenin. Size ilaç vereceğim. Bunları alacaksınız. Birkaç saat bir şey yemeyip içmeyin. Gün boyunca ılık şeyler için.” dedi…
Teşekkür ettim.
Biraz sonra en çok sevdiğim dişimi orada bırakıp dışarı çıktım.
Arabaya binip evimin yolunu tutarken “Ah leblebi! Başıma ne işler açtın” deyip durdum.
22.08.2019 - Gazimağusa