İlk kez 1974 Kasım'da öğrendim 10 Kasım'ı. İlk kez şiiri tanıdım ve şiir okudum o gün. Hayatımda yaşadığım birkaç büyük heyecandan ilkiydi o gün.

Beni şiirle ilk tanıştıran Tekirdağ, Muratlı ilçesinden Sabahat Bozdemir'di. Behçet Kemal Çağlar'ın "İzinde" adlı şiirini okumuştum. Heyecandan yüreğim küt küt atmış, gözlerim kararmıştı.

10 Kasım en sevmediğim gün oldu. Gücüm yetseydi o günü bütün takvim yapraklarından çıkarırdım. Bir kahraman, medeniyet beşiğinde bırakılan bir enkazı elbirliğiyle yeniden inşa edip hainlarin bütün çabalarına rağmen temeli güçlü bir devlete dönüştürüyordu.

10 Kasımlar yıllarca devam etti. Her on kasım benim için adeta bir kâbustu. Her on kasımda bir kahramanın ölümünü seyretmek gerçekten son derece korkunç bir duyguydu. 10 Kasım'da bir kahramanın ölümünü yinelemekten daha korkunç bir şey vardı; bu kahramana, bu ülkeye ve cumhuriyete ihanet etmekten imtina etmeyen namussuzların her götleri sıkıştığında Mustafa Kemal ipine sarıldığını görmek. Tıpkı her türlü pisliği yaparken kendilerine helal, başkalarına haram sayan, hatta "İtibarda tasarruf olmaz" cümlesini üreten Emevi alçaklarını taklit edenlerin hiç durmadan Müslüman olduklarını iddia etmeleri, hatta kendilerine sosyalist ya da komünist diyen döneklerin ülke içinde iktidar koltuğunun altında kapitalistlik yapmaları ve hatta Türk milliyetçiliği savunuculuğunu kimseye bırakmayan kaypakların her türlü milliyetçiliği ayaklar altına alanların attığı kemiğe tamah etmeleri beni iğrendiriyor. İnsan denen yaratık gerçekten "esfele safilin"miş.

Atam iyi ki öldün de bunca hain ve nsmussuzun senin bıraktığın bu vatan topraklarının nimetlerinden yararlanıp da, gizli saklı, ayan beyan ihanetleri mi ve arsızlıklarını görmedin.

Kabrin nur, mekanın cennet olsun.

10 Kasım 24
Gölcük