Çok uzaklara gittim. Giderken düşündüğüm yerleri geldiğimde yeniden ama görmüş olarak düşündüm. Ne kadar farklıdır gitmeden öncesi ve gelmeden sonrası. Kafanda bölük pörçük okuduklarından, duyduklarından, gördüğün fotoğraf ve filmlerden alınmış kaba tasvirlerle başlayan yolculuk…

En son, geçen hafta Çin’i gördüm. Ne kadar etkileyici! Çin malından esinlenen anlayışlar, okuduğum Mao dönemine ait birkaç kitap, gazete haberleriyle örülü imaj yerini, nasıl da koca bir dev’e bırakıyor! Koskoca, kendini yeniden inşa eden bir ülke duruyor orada.

Döndüğümde aklıma ilk geleni söylemeliyim; Biz neden darmadığınız? Nasıl oluyor da oradaki insanlar karıncalar gibi kendi ülkelerini bu denli kısa sürede ve bu denli güzel kılabiliyorlar? İnsanın yaşadığı her bir noktaya “ürünlerini” yani yarattıkları değerleri sunuyorlar ve kazanıyorlar. Nasıl söylersen söyle işte gerçek bu.

Nereye gidersen git sonrasında kendine bakıyorsun. Ülkene… Kıyaslıyorsun ister istemez. Hikâye hala niye aynı? Neden biz dışarıda hep kâşaneler, ülkemizde viraneler görmeye devam ediyoruz?