Hatalar, suçlar, ihmaller ve bunun yanında doğrular. Hepsi aynı şeyin parçaları: İnsanın! Doğru dediklerinin hiç birisi doğru değil aslında. Yanlışlar da yanlış değil. Baktığında gördüklerin aslında benim gördüklerim değil. Hiçbirimiz diğerimizi bilmeyiz. Bilinmeyenlerin deryasında işte yüzer gideriz. Biz zalimleriz, biz sevenleriz, biz zulmedilenleriz ve aynı şeyiz işte. Hep de haklıyız.
Hangi zalim zalim olduğunu kabul etmiş? Hangi katil gerçekten pişman olmuş? En iyimseri, işte der, bir anlık öfke, vardır bir izahı kendince yoksa yaşayamaz. Kendini meşrulaştırmamış suçlu yoktur dünyada. Çalan haklıdır kendince, hakkını almıştır, zenginden almıştır, ihtiyacı vardır. Bir dinlesen onları inan hak verir, bir de üstüne sen verirsin.
Bıraktım çoktandır yargılamayı. Her şey normal. Bırak gitsin!
Bu dünyada ya istediklerin vardır ya da istemediklerin. İstemediklerinden ırak, sevdiklerine yakın ol. Bundan başka bir yol yok. Kimseyi düzeltemezsin. Kulakları tıkalı ruhları mühürlüye sen ne anlatabilirsin ki… Hem sen yanlışsın ona göre, sırtına binilecek eşek, aptal ya da kim bilir geri zekâlısın, ipleri onun elinde olacak. Uzak dur sadece.
Her insan da biraz insanlık vardır elbette. İnsanın insanını gözlerinden görürsün. Sana bakışından, konuşmasından anlarsın. Aynada görürsün bir müddet. Hem nasıl bir çeşni olmuş anlamadım, aynı insan da hem insanlık hem, dilim varmadı şimdi, zalimlik nasıl bir arada. Hangi yüzüne baksam farlı.