ALTINCI BÖLÜM

Seher, evin az aþaðýsýný iþaret etti.
“Orada ýsýrganlar vardý, bahçe kenarýnda çilekler olurdu. Orada ateþ yakardýk küçükken, kartondan ev yapardýk, orasý evimiz olurdu. Yaðmur yaðýnca kardeþimle orada otururduk. Çok eðlenirdik böyle, çok mutlu olurduk; çünkü bize ait evdi karton ev. Ateþte patates, patlýcan, biber közlerdik, mýsýr piþirirdik. Þimdi hayatýmda eksik olan bu.”
Böyle þeyler geveliyordu iþte, bunalýmdaki kýz ne söylesin. Sevdim burayý, þikayetlerini anlamýyorum, ben olsam burada günümü gün ederdim, tek saniye sýkýlmazdým. Ama tabi her evde sýkýntý olur caným; katlanacaksýn. Ben nelere katlanýyorum; haberi yok.

Geçen haftanýn birinde çöp kutularýndan çek çek arabasýyla kaðýt toplayan bir adam görmüþtüm. 40 yaþýnda olmalý. Ufak tefek, cýlýz mý cýlýzdý. Ben ise boþ boþ geziyordum. Kendimden, kalýbýmdan utanmýþtým onu görünce.
Birkaç gün önce sahilde kuytu bir yerdeydim, loþtu orasý, park yeri. Düþüncelere dalmýþtým. Kadýnýn biri geldi, 45, 50 yaþýnda. Kel kafalý. Hayatýmda kel kafalý böyle biri ilk kez görmüþtüm, saçýna ne olmuþtu? Tükenmez kalem satýyordu, tanesi 1 lira. Kýrtasiyeden satýn almýþ. Güvenemedim, almak istemedim, baþladý anlatmaya: Ýki küçük çocuðu devlet korumasýnda, 13 yaþýnda zihinsel engelli bir kýzý var, ona bakýyor. Israr etti, ben de acýdým, inandým da aldým 2 tükenmez kalem, son paramla.
Bir arkadaþým nakliye iþine girmiþ, yüksek apartmanlara eþya taþýyor. Birkaç gün dayanabilmiþ. Günlük 100 lira alabilmiþ. Lise sonrasý var olmak büyük dert.

“Mümkün olsa, bir buluþ yapsam da kaçýp gitsem buralardan.” dedim, çöplerden atýk toplamayý düþündüm.
“Harika! Bunu ben de düþünmüþtüm.”
“Ciddi misin?”
“Tabi dedi, kýþ günü þafak sökmeden sokaklarda dolanmak, bilmediðin sokaklarda, yaðmur yaðarken, sýcak yaz gecelerinde, þehrin gizli damarlarýnda müthiþ serüven olur. Matrak olur. Sokak köpeði gibi dolanmak ilginç olur. Ama babam beni öyle yakalarsa keser.”
Þakasýna demiþtim bunu, onun romantik bakýþ açýsýyla keþke çözebilsek sorunlarýmýzý.
Sessizleþti.
Uzun bir süre sonra umut ve heyecanla dedi ki:
“Ýþleri yoluna koymak lazým dostum, kafa kafaya verdik mi baþaramayacaðýmýz iþ yok. Birlikte kaçýp gidebiliriz þehirden.”
Gülümsedim. Acýnasý düþünceye.
Ciddileþti:“Þaka yapýyorum, o kadar þuursuz deðilim; ama bu iþi düþünmüyorum deðil. Sabah kaçsam akþam piþman olur dönerim eve. Bir de benden yiyecek dilenen pis yavru kediyi de yanýna alýrsýn… Kardeþim hariç kimseyle anlaþamýyorum, herkes hükmedici, benim istediðim olacak diyor, e ben esir miyim, karakter ve diþ gösterince çýldýrýyorlar, bazen kardeþimi de boðmak istiyorum. Evde huzur olsun istiyorum, düzen; ama olmuyor, saygý, seviye yok, eðitim yok, hepsini pataklamak istiyorum, düzen saðlamak isterken her þey üstüme devriliyor gibi oluyor, en iyisi kaç git bu evden diyorum kendime. Yesinler birbirini… Ben artýk yetiþkinim, beni dinlemelisin diyorum babama, yüzüme sýrýtarak bakýyor, sanki ben toz beziyim;sana süt, bez almak için nelere katlandým, sigara alamadýðým günleri henüz unutmadým bebek diyor bana. Delirmiþ bunlar ya da ben algýlayamýyorum bunlarý seviyelerini. Ya da onlar gibi olamadýðýmdan. Giydiðim birkaç eski pantolon var, yýrtýk pýrtýklý. Kýz kardeþim bana kot alacaktý, o paraya bile el koydular, lazým diye, kendi ihtiyaçlarýmý karþýlamam lazým. Para istiyorum annemden, babana söyle diyor, babama diyorum, sakýz parasý veriyor, elin kolun tutuyor, iþ bul çalýþ diyor. Kardeþim tekstil atölyesinde çalýþýyor köle gibi. Meleðin çalýþmasýný sevmiþler, babam onlarla konuþmuþ, orada çalýþayým diye, bana sormadan konuþtu, o iþi yapamam dedim, cephe aldý bana. Bir ruj alacaðým, para yok. Baþka bir þey alacaðým, ciddi bir þey benim için. Para yok. Bir çift çorap alacak para yok. Babamýn tavýrlarý çok zoruma gidiyor. Kendimi çok yalnýz hissettim hayatta. Kendimi kurtarmam lazým. Bir iþ bulmam lazým, artýk ne olursa. Kafayý gece geç vakitlerde baþlayan filmlere sardým, o filmler iyi oluyor. Düþünmekten iyidir. Sadece kafamý rahatlatýp toparlamaya çalýþýyorum. Ama yaptýklarým yeterli gelmiyor, kafayý iyice daðýtmam lazým. Her þeyi içime atýyorum. Ýçimde çok þey birikmiþ. Ýnsan içini dökemeyince hastalanýyor. Sende durumlar nasýl?”
“Ýyidir. Burasý güzelmiþ.”
“Öyle görünür… Babam da zýrvalayýp duruyor. Evlensen iyi olur diyor. Arkadaþlarýnýn evlenmek isteyen, iþi gücü olan, terbiyeli, saðlam oðullarýndan söz ediyor, beðendiðini seçersin diyor. Canýmý sýkýyor. Annem desen o da evlilikten konu açýp kafa ütülüyor, fare gibi vik vik edip duruyor. Abim de baþka bir sýkýntý, baþka türlü bir yýlan. Ne duruyorsun evde ot ot, iþ bul çalýþsana diyor. Ýþ var sanki. Gidip iþ aramak da içimden gelmiyor. Gidip bir sürü pislikle muhatap olacaðým, pislik adamlara para için çalýþýp kötü tavýrlarýna ve koþullarýna katlanýp susacaðým, evde oturmak çok daha iyi, istediðin vakit yat, istediðin vakit kalk. Ama böyle de olmuyor ki. Sorunun çözümü için bir þeyler yapmam lazým. Kýz evde kaldý mý birilerine batmaya baþlar arkadaþ. Hele de kýzsan iþler zordur. Ýki kadýn ya da anne kýz vuruþmadan rahat etmez. Sonra bu çarpýþma
bir ihtiyaç haline gelir, saatlerce baðýra çaðýra konuþurlar ve sakinleþirler, sevgi-nefret iliþkisi, bizde olan bu. Evde kendimi fazlalýk gibi hissediyorum arkadaþ. Üretmem lazým. Üretim yoksa kavga, didiþme, hýr gür üretimi var. Geçen sene mezun olanlarýn bir kýsmý üniversiteye postu atmayý baþardý. Bizim sýnýfýn serseri kýzlarý da baþardý. Bunlara o sýralar kafasýz, yoz diye bakardým. Sevgilileriyle takýlýrlardý. Þimdi onlar nerede, ben nerede? Hey gidi hey. Ben ders de çalýþýrdým eþek gibi. Uslu, edepli, ölçülü oldum. Onlar erkeklerle gezip tozup sýnavlarda kopya çekerlerdi. O kýzlarýn benden daha becerikli çýkmalarýna þaþýrdým; ama sevindim de. Ama kendimi inanýlmaz ezik ve bataklýk içinde hissettim. Sanki hayatým hep bu köyde geçecek, buradaki sorunlarýmý aþamayacaðým. Gelecek sene bir daha denerim diyordum. Hiç iþim olmaz diyorum. Çünkü babam; ‘okumakta gözün yok, kazanamadýn, bak baþýnýn çaresine’ diyor. Ýþ yapana iþ çok. Gelecek sene babam tarlalarý kendi ekip biçecekmiþ. Dur sana göstereyim” dedi, kalktýk, yürüdük, evin aþaðýsýndaki ekin tarlasýný gösterdi, sonra evin diðer tarafýndaki tarlayý.
“Bu tarlalara sebze ekecekmiþ. Yemek iþine girecekmiþ, paket yemek iþi. Bu iþte bana yardým et diyor abinle. Tarla iþi çok zor. Uðraþamam. Hazýr çorba iþinde büyük para varmýþ. Hani þu marketlerde toz gibi satýlýyor ya dandik þeyler. Babam onlarýn tam tersine; organik çorba yapýp pazarlamayý düþünüyor. Ama becerebileceðini sanmam.”
Ýlerdi, ahýra girdik. Ýçerde 7 inek vardý.
“Bunlarýn bakýmýyla uðraþýyorum. Kolay deðil. Tereyaðý yapýyoruz, ayran, çökelek, yoðurt, peynir. Annem bunlarý çarþýda satýyor. Kýþýn marul, lahana. Her Pazar annemle çarþýya gidiyorum. Pazarcýlýk çok zor bir iþ.”
“Babanýn projesi ya tutarsa, denesen?”
“Yok be, kölelik bu iþ.”
Ahýrdan çýktýk.
“Þurasý da mýsýr tarlasý.” Öteyi, güney tarafýný iþaret etti.
Tavuk kümesinin yanýna geldik. 15, 20 tavuk vardý, civcivleri olan tavuk ötedeydi. Kapýyý açtý, tavuklara yem attý.
“Þu çok ilerdeki yapý nedir?”
“Tavuk çiftliði.”
“Tarlanýn birine tavuk çiftliði kursanýz, organik yumurta iyi para eder.”
“Uðraþamam öyle. Babam deli gibi çalýþtýrýr insaný. Emreder, baðýrýr, çaðýrýr, sabredemem ve patlarým, kavga çýkar. Hele de annem. Delirtir beni. Her neyse, geldiðin iyi oldu, parayý bulacaðým. Bir þekilde bulurum, tencere yuvarlanýr, kapaðýný bulur.”
“Þuraya bir yere kocaman bir tavuk kümesi yapsa baba, yumurtasýný satarsýnýz.”
Yerdeki tahtayý aldý, bana vuracak gibi yaptý.
“Kim uðraþacak? Lüzumsuz konuþuyorsun bak. Beni motive etmeye mi; yoksa deli etmeye mi geldin? Ama ben bizi neyin motive edeceðini iyi biliyorum.”
“Neymiþ o?”
“Madem buralarý sevdin, buralarý yaþatayým sana.”