Þarap Parasýna Masallar 1
Yaþadýklarýmýzý baþkalarýna anlatmayacaðýma dair elbette sana söz verdim. Hiç bir þeyi unutmuþ deðilim. Sadece her þey bittikten, yangýn yeri kül yýðýnýna döndükten sonra verilen sözlerin eskisi kadar bir anlamý da kalmýyor. Üstelik sanki marifetmiþ gibi gidip senin baþkalarýna anlattýðýný da biliyorum. Arkadaþlarýnýn bazýlarý hiç utanmadan bana gelip aramýzda ne olup bittiðini sordular. Bazýlarý da laf dokundurarak “Sizi niye artýk hiç birlikte görmüyoruz?” diyerek aðzýmý bile aradýlar. Artýk böyle saçmalýklara rahatlýkla gülüp geçebiliyorum. Geçmiþin tozlarý üzerini kapladýðýnda zaten ne olup bittiði bütün ilginçliðini de yitiriyor.
Aþýk olan sadece bendim. Zaten aþýk olmadýðým biriyle de asla seviþemezdim. Sesindeki, bakýþlarýndaki, sarýlmalarýndaki sýcaklýða bakýp senin de bana aþýk olduðunu sanýyordum. Yaþam ve eskittiðim yýllar beni de herkes gibi biraz umarsýz, her tökezleyiþimin ardýndan büyük piþmanlýklar duymayacak kadar piþkinleþtirdi. Çok deðil ama elbette üzüldüm. Arada bir aklýma geldikçe öfkelendiðim de oldu… Hayýr, duvarlarý yumruklayacak, camý çerçeveyi indirecek kadar deðil. Baþkalarý gibi resimleri yakacak, makasla seni kesip hepsinden çýkaracak kadar da kýzmadým.
Sana hiçbir zaman “Sen çok güzelsin.”demedim. Sana þöyle hastayým, böyle hayraným gibi saçmalýklar içinde boðulmadým. Kaþýn, gözün ve kestane rengi saçlarýn için övgüler düzmedim. Duygularýmýn anlýk coþkusuna kapýlýp “Selvi boylum,gül kokulum.” Gibi ucuz iltifatlar bile etmedim. Zaten boyunla, endamýn ve encamýnla ilgili þeyler desem söylediklerime kendim bile gülerdim. Omuzlarýmýn hizasýna bile zor eriþebiliyordun.
Giydiklerini kendine yakýþtýrmaný, seçimi ve beðenilerini severdim. Saçlarýnýn sýk sýk deðiþen rengini, kalýn ve boyalý tellerini hiç sevmedim. Rus kadýnlarý gibi çok abartýlý makyaj yapardýn. Gün içinde en az yirmi kez rujunu tazeleyen senden baþka hiçbir kadýn tanýmadým. Sadece kocaman gözlerin çok anlamlý bakardý ve kalýn dudaklarýn bende her zaman öpme arzusu uyandýrýrdý. Sana deliler gibi aþýk deðildim. Sadece birazcýk kapýlmýþtým. Mevsim yazdý. Belki de sýcaklardan etkilenmiþtim. Uzmanlar yaz aþklarýnýn hep kolay ve gelgeç olduðunu söylerler. Zaman zaman aklýmý baþýmdan alýyordun ama senin hiç vazgeçilmez olduðunu düþünmedim. Sarýlmayý, seninle yürümeyi ve birlikte zaman geçirmeyi seviyordum.
     Aþkýn kaybedeni veya kazananý yoktur. Sonunu biraz daha geciktirip, felekten bir kaç ay daha çalabilirdik. Sen her þey yolunda gittiðinde yaþadýklarýn sanki çok rutinleþmiþ gibi algýlýyorsun. Ýlla kavgalarýmýz, yersiz inatlaþmalarýmýz, gereksiz küskünlüklerimiz olsun istiyordun. Artýk münasip yerine kýna yak ve rahatýna bak. Beni bu iliþkinin içine çeken sen oldun. Sonradan uydurma bahanelere sarýlýp yine sen bitirdin
O gece sana kendimce hesaplar ve beklentiler içinde gelmemiþtim. Diðer arkadaþlarýný da davet ettiðini sanýyordum. Üþenmeden çarþýya inip birlikte yeriz diye tatlý bile almýþtým. Zili çaldýðýmda kapý önünde birkaç çift ayakkabý daha göreceðimden adým gibi emindim. Benden habersiz hesaplar yapan, o geceyi sadece ikimiz için planlayanýn kendin olduðunu çoktan unutmuþsundur. Hatta ben kulaðým kapýda diðerlerini de bekledim. Sen mutfakta iþini bitirip odaya geldiðinde kimsenin gelmeyeceðini yine senden öðrendim.
Portatif masayý sobanýn yanýna çekip þarap þiþesini açmam için bana uzattýðýnda ilk kez aramýzda tehlikeli þeyler olacaðýndan kuþkulanmaya baþladým. O gece üzerime fazla gelmediðin, ölçülü davrandýðýn için ne kadar sevinmiþtim. Biliyorsun, ben hiç bir zaman oldu bitti türünden þeyler yaþamak, sonra da sanki hiç bir þey olmamýþ gibi davranmayý sevmiyorum. “Olmasa iyiydi ama oldu iþte, artýk elden bir þey gelmez.”demekten nefret ederim. Ben istemediðin sürece hiçbir þey olmaz. Ýnsan yaþamýný kontrol edebilecek güce ve zekaya sahiptir. Ýþin kolayýna kaçmak, olaylara zamanýnda dur diyememek, her þey olup bittikten sonra da “Olacakla, öleceðin önüne geçilemez.”tesellisiyle avunmak, yaþadýklarýný sonradan mantýða uydurmak sadece zayýf insanlara özgüdür.
Seni gerçekten hiç anlamýyorum. Ýnsanlardan ne istiyorsun? Yataðýna alacak kadar yakýnlaþtýðýn insanlarý neden seviþmelerin ardýndan savurup atýyorsun? Neden hiç birinin senin yanýnda kalmasýna izin vermiyorsun? Sana kendimi hiç adam sýrasýna koymadan diðerlerinin þimdi nerede olduðunu soruyorum. Ýstersen hepsini kaldýrýp bir kenara koyalým. Peki Oktay’a ne oldu? Ona yakýnlaþmak için yapmadýðýn þebeklik kalmamýþtý. Adama þirin görünebilmek için kýrk takla atýyordun. Hani çok yakýþýklýydý. Hani kibar, hatta karizmasý olan, büyüleyici biriydi? Bir kere olsun bunu kendine sormuyor musun?

Seyfullah ÇALIÞKAN
Nisan 2005