EKMEÐÝ KEDERE BANMAK
Ulu bir ardýç aðacýydý dünya. Yaþýný sadece kendisi bilirdi. Dallarý yukarýda, yedi katlý gök kubbeye kadar uzanýrdý. Öylece bir baþýna dururdu. Gündüzleri güneþin, geceleri yýldýzlarýn altýnda… Gölgesiyle konuþtuðu söylenirdi ama bunu duyan hiç kimse yoktu. Dallarýnda milyarlarca billur þiþe asýlýydý. Milyarlarca can, milyarlarca ömür, milyarlarca ölüm... Bir akþam vakti, bir gece yarýsý veya gün ortasýnda, aklýmýza ölümün hiç uðramadýðý bir zamanda o ulu aðaçtan bir þiþe düþer. Yere deðer deðmez tuz buz. Göðsümüzde binlerce cam kýrýðý, içimizi kaplayan kocaman bir anýz yangýný.
- Ýyice yaþlanmýþtý artýk. Üstelik kalbi de vardý.
- Rabbim bize de böyle ecel nasip etsin. Yataklara düþüp çekse daha mý iyiydi?
- O hastaneye gitmese iyiydi. Orada iyi bakmýyorlar hastalara.
- Kolesterolü çok yüksekti. Üstelik þekeri de bir türlü düþmedi.
- Boðazýna çok düþkündü. Can boðazdan gelir ama boðazdan da çýkar. Biraz boðazýný tutabilseydi iyiydi.
- Artýk yerinde rahat olsun. Çocuklar bir þekilde baþýnýn çaresine bakar.
- Ben aslýnda eþine üzülüyorum. Ne yapacak ki þimdi bir baþýna.
- Ecel gelmiþ cana, hastalýk bahane.
Daldan düþen küçük kristal bir þiþe yere deðer deðmez tuzla buz. Gözlerimizde binlerce cam kýrýðý, içimizde kocaman bir çýðlýk... Aðaç saðýr, dünya ýssýz… Ölenle ölünmez diyenlere inanma. Her giden bizden bir parçayý da alýp götürür. Kimse duymasa da uzaklarda bir bulut aðlar. Bir gonca açmadan solup gider.
Mayýs 2017
Bursa