O geceden sonra aklýmýn birazýnýn hep sende kaldýðýný kabul ediyorum. Çok çekingen ve ürkek davrandýðým için kendimi suçladýðým da oldu. Sonuçta ben de ortalama bir erkek gibi bunun kaçýrýlmaz bir fýrsat olduðunu düþünebilirdim. “ Kýsmetimde ne varsa kaþýðýmda o çýktý.” deyip umduðumu bir kenara býrakýp bulduðumla yetinebilirdim. Baþkalarýný bilmem ama ben gece baskýný, sokak çevirmesi gibi de seviþemezdim.
Bir kaç gün sonra o gece yarým kalanlarý tamamlamak, her ne olacaksa olsun düþüncesine saplanmaktan kurtulamadýðý anladým. Sana telefon edip bunu açýk açýk söyleyemedim. “Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Caným çok sýkkýn ve seninle konuþmaya ihtiyacým var.”yalanlarýný sadece yeniden senin dikkatini çekebilmek, sana gelebilmek için bahane olarak uydurdum. “Tamam, bu gece bana gel, laflarýz.”.dediðinde sevinçten havaya uçacaktým. O gün sabýrsýzlýkla akþamý bekledim. Saatleri, dakikalarý saydým. Zaman daha hýzlý aksýn diye kendime iþler uydurdum. Hiç biri zamanýn yavaþ akmasýnýn önüne geçemedi. Seni aklýmdan birkaç dakikalýðýna bile çýkarabilmeyi baþaramadým.
Zaman akþama doðru yaklaþtýkça yavaþ yavaþ tedirgin olmaya baþladým. Sana defalarca geldiðim halde “Ya bir gören, duyan olursa? Kapýda, merdivenlerde tanýdýk biriyle karþýlaþýrsam? Bana kimi aradýn yada kime gidiyorsun?” diye soracaklar ihtimalinden korkmaya baþladým. Hâlbuki bu güne kadar kimse hiç kimse bir þey sormamýþtý. Kendi kendime “Þimdi niye sorsunlar?” diye düþündüm. Bu düþünceyle kendi kendimi teselli etmeye çalýþtým. Bütün çabalarýma raðmen korkularýmý dindirmeyi, aklýmý saran kötü ihtimalleri düþünmekten kurtulamadým.
Apartmanýn kapýsýný açýp merdiven otomatiðine bastýðýmda korkularým bütün bedenimi sardý. Elim ayaðým titremeye baþladý. Sanki ben o apartmana hýrsýzlýk için girmiþtim ve kýskývrak yakalanmam an meselesiydi. Üç kat yukarýya çýktýðýmda artýk iyice tükenmiþtim. Neredeyse heyecandan yere yýðýlacak kadar bitkindim. Kapýyý usulca araladýðýnda senin de korktuðunu, gözlerinin bütün merdivenleri yýldýrým hýzýyla taradýðýný gördüm. Önce beni sonra ayakkabýlarýmý içeri aldýn. Eðer kapýyý kapatýp bana sarýlmasaydýn istenmediðimi, sana sýkýntý verdiðimi, hatta arkadaþlýðýmýzýn sana eziyet ettiðini düþünecektim.
Bana televizyonu açýp mutfaða gittin. Televizyonun odayý dolduran sesi beni avutmaya yetmedi. Kitaplarýna, kasetlerine ve sehpanýn üzerindeki gazeteye baktým. O odada yalnýz olmayý sevmedim. Bir ara gelip bana bir kadeh beyaz þarap getirdin. Þarap beni oyalamaya yetmedi. Sýkýldým, peþinden mutfaða geldim. Aceleyle balkona açýlan kapýnýn perdelerini kapattýn. O gece en az benim kadar korkuyordun. Sen yapýþmaz tavada tavuðu kýzartýrken ben sana sarýlýp saçlarýný kokladým. Saçlarýnýn arasýna parmaklarýmý sokup açýða çýkan boynunu öptüm. Henüz sen öpülmeye, ben öpmelere hazýr deðildim. Anladým ve her þeyi kendi haline býrakmaya, zamanýný beklemeye karar verdim
“Azýcýk sabýrlý ol, lütfen.”dediðinde biraz alýndým. Sandýðýn gibi o gece ben çok sabýrsýz deðildim Hatta sadece yemek yiyerek ve birkaç kadeh þarap içerek geceyi bitirmeye bile razý olabilirdim. Korkunun ve kaygýlarýn ötesinde sana karþý bir þeyler hissetmeye baþlamýþtým. O güne kadar tanýdýðým bütün kadýnlardan daha sýcak ve sevecendin. Ýhtiyacým olduðunda zaman ayýrýyor, birlikte geçirdiðimiz her aný kendimi iyi hissetmeme neden olan binlerce ufak ayrýntýyla süslüyordun. Mutfaktaki iþini bitirip duþ almak için izin istediðinde, o geceye ait bütün kaygýlarýmýn ve korkularýmýn tamamen silindiðini hissettim. Sende beni toparlayan, yaþamýmý güzelleþtiren, gündüzlerimin basmakalýp tekrarlarýný yaþanabilir yapan bir þey vardý. Bunu anlatabilmem, mantýksal bir tutarlýlýk içinde anlaþýlabilir ve akla yatkýn gelebilecek biçimde açýklamam mümkün deðildi. Ama kesinlikle sende bana iyi gelen bir þeyler vardý.
Dün seni sahilde gördüm. Yanýnda arkadaþlarýn vardý. Ýçlerinde daha önce hiç görmediklerim yeni yüzler de vardý. Siz yelken kulübünden doðru geliyordunuz. Büyük mimoza aðacýnýn altýna geldiðinizde ben yolumu deðiþtirip karþýki kaldýrýma geçtim. Seninle karþýlaþtýðýmýzda kuru kuru hal hatýr sormalardan, nezaket icabý takýnýlan o çok bildik sahte gülüþler iliþtirilmiþ ifadelerden nefret ediyorum. Artýk benim ne yaptýðýmla, ne yaþadýðýmla veya saðlýðýmla hiç ilgilenmediðini biliyorum. Bana ilgi duymadýðýn için yada, umursamýyor olmana kýrýlmýyorum. Her saniyesi kýrk tane yalanla bezenmiþ, sanki ilgiliymiþ görünme oyununa kýzýyorum.
Ara sokaklardan birine sapýnca kendimi daha iyi hissettim. En azýndan baþkalarýna göstermelik bu seremoniyi yaþamaktan ve kendimi riyakâr hissetmekten kurtulmuþtum. Þimdi aylar sonra her þeyi nasýl bu kadar ayrýntýlarýyla anýmsadýðýma ben de þaþýyorum. Sence üçüncü kattaki o küçücük odada baþ baþa yemek yeyip, tutkuyla seviþen erkek ve kadýn biz olabilir miyiz?

Seyfullah ÇALIÞKAN
Mayýs 2005