Kadýný anlatsam sokaklara ayýp, sadece sokaklarý anlatsam o kadýna haksýzlýk etmiþ olurdum. Karanlýk belki de ilk defa doðasýna aykýrý olarak bize sonsuz bir cömertlikle kucaðýný açardý. “Akþama bana gel. Kasap dükkânýnýn önünden geçmeden, yan sokaktan gel ama.”diyordu. Ben korkak ve aceleci adýmlarla apartmana giriyordum. Merdiven otomatiðini yakmadan üçüncü kata çýkýyordum. Önce yemek yiyorduk. Sonra þaraplarýmýzý yudumlayarak saatlerce konuþuyorduk. Sürekli konuþmamýza raðmen söylenecek söz bitip tükenmek bilmiyordu.
Babaannemin bütün derdi benim mürüvvetimi görmekti. Zaten iki ayaðýnýn biri çukurdaydý. He, desem gidip komþunun kýzý Nevzat’ý bana isteyecekti. Babaanneme evet diyemezdim. Neden evet diyemediðimi anlatmam ise zaten imkânsýzdý. Nevzat kýz sanat okulunu geçen yýl bitirmiþti. Haným, hanýmcýk, becerikli ve çok hamarattý. Tam bizim aileye gelin olacak kýzdý. Üstelik soylu, köklü bir aileye mensuptu. Nevzat bu her evin gelin düþü, komþularýn gözdesiydi.
Sokaklar karalýkla kucaklaþýrken ben ona giderdim. “Benimle evlenecek misin? diye sormazdý. Akþama gelirken bunu þunu al da demezdi. O baþka kýzlara benzemezdi. Bazen geceleri birlikte sokaklara çýkardýk. Ya istasyona iner çay içer, yada eski deðirmenden bozma su kýyýsýndaki kahveye giderdik. Yaþlý kahveci yorgun adýmlarýyla bize, sundurmanýn altýna çay servisi yapardý. Kahveci gibi yaþlý bir adam orada her gece cümbüþ çalardý. Kimseye aldýrmazdý. Ona belli bir þarkýyý çal diyemez, istekte bulunamazdýnýz. Ýsteseniz bile size aldýrmaz, kafasýna göre takýlmayý seçerdi. O sadece cümbüþ çalardý. Caný ne isterse, içinden ne gelirse onu…
Gece yarýsýna doðru kalkýp sevgilimin evine giderdik. Kapýdan girdiðimizde teninin kokusu baþýmý döndürmeye baþlardý. Kulaklarýmýzda hala cümbüþün, suyun sesinde eriyip giden naðmelerin ve susmak bilmeyen tutkularýmýz olurdu. Ben býkmadan, usanmadan, her gece yeniden tazelenen bir hevesle onu isterdim. Sonra menekþe kokulu teninde yok olurdum. Sabah sokaklar uyanmadan ben giderdim. “Beni uyandýr ne olur? Sessizce çekip gitme. Ardýndan bakayým. Çýkmadan önce sana çay demleyeyim.” derdi. Ama uykusunu bölmeye kýyamazdým.
Babaannem Nevzat konusundaki ýsrarýndan hiç vazgeçmezdi. Babama, “Bu çocukta bir haller var. Durumu hiç hoþuma gitmiyor. Ýpin ucunu çok gevþek býrakýyorsun. Böyle davranýrsan bu oðlan baþýný alýr gider. ” diyordu. Þanslýydým, babam ona aldýrmazdý. . Sabah herkesle birlikte iþe giderdim. Öpmelerden, sevmelerden yorgun ve uykusuz… Yine de içimde kuþlar öter, dilime þarkýlar dolanýrdý. Anlatsam bile nasýlsa kimse beni anlayamazdý. Sýrdaþlarýma bile diyemezdim.
Akþamla birlikte çöken karanlýk buluþma zamaný, sabahýn ilk ýþýklarý ayrýlmak demekti. Anneme gidip ben dul bir kadýný seviyorum diyemezdim. Okuduðum kitabýn birinde yazar herkesi ilginç bir öyküsü vardýr diyordu. Bizimkisi öyle deðildi. Öykümüz her köþe baþýnda, her sokakta karþýlaþabileceðiniz kadar sýradandý.
Bizim öykümüzde hüzünler, heyecanlar veya inanýlmaz rastlantýlar yoktu. Bir sabah onunla sokakta karþýlaþtým. Belki de sürekli karþýlaþýyorduk ama ben farkýnda bile deðildim. Ýlk dikkatimi çektiði o sabahtan sonra ertesi gün, daha ertesi gün ve onlarca sonraki gün yine onunla karþýlaþtým. Ýþe geç kalmak pahasýna peþinden gittim.
Önce yol üzerinde bir pastaneye girdi. Kahve ve sigara içti. Pastaneden çýkýp caddenin yukarýsýndaki az önce önünden geçtiðimiz fýrýna gitti. Oradan çýktýðýnda elinde gazete kâðýdýna sarýlmýþ bir ekmek vardý. Hiç acele etmeden sabahýn tadýný çýkararak yürüyordu. Sonra dar bir sokaða girdi. Dýþý kiremit rengine boyanmýþ bir apartmandan içeri girip kayboldu.
Ona birkaç kez izledim. Her sabah sanki iþe gidiyormuþ gibi erkenden evden çýkýyor, ayný pastanede kahve içiyor ve ekmeðini alýp evine dönüyordu. O sabahlarýn birinde, henüz o beni fark etmemiþken onun kahve parasýný ödeyip çýktým. Ve o sabahý izleyen birkaç sabah daha… Bu onu kýzdýracaktý. Tahmin etmek hiç zor deðildi.
Sonra bir sabah onun oturduðu masaya gittim. Onu kýzdýrdýðým için özür diledim. “Ben size kýzmýyorum. Tanýmadýðým birine neden kýzayým ki?” dedi. Ona sabahlarý kahvesinin parasýný ödeyip kaçan kiþi olduðumu söyledim. Yüzünün o halini görseydiniz siz de korkardýnýz. O bakýþlarda benim kahvemden size ne der gibi bir ifade vardý. Ýçtenlikle ve olabildiðince sevimli görünmeye çabalayarak onunla tanýþmak için böyle bir yol izlediðimi açýkladým. Bana, “Benimle tanýþýp ne yapacaksýn? Seni niye ilgilendiriyorum?” dedi. Hiçbir þey amaçlamadýðýmý, sadece sabahlarý sürekli onu gördüðümü ve ilgimi çektiðini anlatmaya çalýþtým. Bu hiç kolay olmadý. Ona meramýmý anlatýrken bir sürü soruyu savuþturmam gerekiyordu. Ve bu tahmin ettiðimden daha berbat bir durumdu. Her þeye raðmen o sabah onunla tanýþtým. Masasýna oturup onunla kahve içmeme izin verdi. Kahvelerin parasýný da intikam alýrcasýna kendi ödedi.
Kasým 2006
Seyfullah