Tanýþmasýna tanýþmýþtýk, hatta oturup birlikte kahve de içmiþtik ve her þey tam þimdi baþlayacak derken pastane, ben, kahve kokusu birden gerçek oluvermiþtik. Ama bu gerçek düþlediðim ýþýltýdan küçük bir kýrýntý kadar bile nasibini almamýþtý. Bu hepinizin yakýndan tanýdýðý bir gerçeklikti. Bildik, olaðan, sýradan, ilgi çekici pýrýltýdan yoksun, gün ýþýðýnda nesnelerin çýplak göz okþamayan görünümündeydi. Evet, iþte tanýþmýþtýk. Ama hiçbir þey olmamýþtý. Masada oturan bir kadýn vardý. Güzel, samimi, sýcak ve varlýðýmý son derece sýradanlýða dönüþtüren birisi iþte.
“Ben her sabah burada kahvemi içerim. Ýstediðin zaman gelip bana katýlabilirsin.” diyordu. Ama varlýðýmýn bu masayý zenginleþtirmeye, baþkalaþtýrmaya gücünün yetmediði de apaçýk belliydi. Ben kendi payýma bir þaþkýnlýk yaratacaðýmý, durumu baþkalaþtýrabileceðimi, beni tanýdýktan sonra o kadýn için vazgeçilmez bir þey olacaðýmý düþünmüþtüm. Kadýn masadan kalktýktan sonra ben masada kocaman bir hayal kýrýklýðý ile baþ baþa kaldým. Ne halt edeceðimi bilemez bir halde, biraz çaresiz ama daha çok önemsiz biri olduðum hissi ile oturup bir kahve daha içtim. Sonra her gün yaptýðým gibi iþime gittim.
Haftalar hatta aylar boyunca birkaç günde bir sabahlarý karþýlaþýp birlikte kahve içtik. Arkadaþ, komþu, hýsým, abla kardeþ gibi bir þey olduk. Benim erkekliðim ve onun kadýnlýðý adeta zamanla silinip gitti. Birlikte bazen gezip dolaþýyor, yemek yiyorduk. Sinemaya gidiyor, kitaplardan, sokaklarda olan bitenden bahsediyorduk. Her þey kendi olaðan haliyle sürerken bir gün aniden birlikte aniden bastýrýveren bir saðanaða yakalandýk. Onun sokaðýna çok yakýndýk. Yanýmýzda bizi yaðmurdan koruyacak hiçbir þey yoktu. O birden koþmaya baþladý. Ben de onu peþinden… Saðanak bizi hiç aklýmýzda yokken onun evine attý ve hapsetti. Saatlerce göz açtýrmadan yaðdý. Saçýmý kurulamam için bana bir havlu uzattý. O banyoya girip ýslanan giysileri deðiþtirdi. Ben de odanýn ortasýnda yabancýlýk hissi ile aptal aptal duruyordum. Birden oda onun teninin, saçlarýnýn kokusu ile doldu.
Yaðmur damlalarý balkondaki eþyalara çarparak zývanadan çýkmýþçasýna bir þarký söylüyordu. Saðanak bütün sokaklarý, kenti ve bizi kollarýna aldý. Sonra bütün heybetiyle sokaða bir yýldýrým düþtü. Bu beklenmedik patlamanýn yarattýðý irkilme, korku ve üzerimize düþen yoðun aydýnlýk bizi birbirimize yöneltti. Hiç hesapta yokken o bana ben ona sarýldým. Ýþte o zaman film koptu, zaman ve mekân silindi. Ne oldu, nasýl oldu? Anlayamadým. Bir ara kendime gelir gibi olduðumda sokak lambalarýnýn yandýðýný ve kente akþam çöktüðünü fark ettim. Ben evden ayrýlýrken horozlar ötüyordu. Yaðmur ve þimþek iliþkimizi tamamýyla deðiþtirmiþ, bizi yeni ve geri dönüþü mümkün olmayan bambaþka bir yöne sürükleyivermiþti.
Sonraki gecelerde seviþmek için yaðmurun yaðmasýný, sokaklarýn derelere dönmesini beklemedik. Sadece çevreden biraz gizlenmeyi istiyorduk. Bakkal, çakkal, kapýcý ve apartman sakinlerinin diline düþmekten çekiniyorduk. Beraber kenti turlamaya çýktýðýmýzda sokaðýn baþýna gelmeden onun yanýndan ayrýlýyordum. Karanlýk aðaçlarý, evleri, kedileri, hatta sokaðý gizlediðinde sessizce merdivenleri çýkýp kapýsýný çalýyordum. Zaman geçtikçe komþu kentlere, hatta sahil kasabalarýna kaçmaya baþladýk. Nereye gidersek gidelim her zaman tanýdýk birkaç kiþiyle karþýlaþmaktan kaçamýyorduk. Dünya söylendiði gibi çok küçük bir yerdi ve biz sadece ikimize ait, gözlerden uzak, sýðýnacak kuytu bir köþe bile bulamýyorduk.
Burasý küçük bir kentti. Gözlerden uzak, dedikodulardan korunaklý kuytu bir liman yoktu. Birkaç kez üst üste gidip oturduðumuz yerde hemen tanýndýk oluveriyorduk. Baktýk bu durumla baþ etmek mümkün deðil, her þeyi kendi haline býrakýverdik. Akþamlarý istasyona iniyor, çay bahçesinde biraz oturup, karanlýk çökünce deðirmene gidiyorduk. Suyun sesi ve cümbüþ artýk bizi tanýmlayan, bizi anlatan bir ikili gibi oluvermiþti. Biz birbirimizi hep geceleri seviyorduk. Sabahýn ilk ýþýklarý bütün sihri silip süpürüyor, gündelik yaþamýmýza geri dönüyorduk.
Aþk gerçekten þairin dediði gibi aylaklarýn iþiydi. Bir iþte sekiz beþ çalýþan, aylýk taksitleri, faturalarý ödemek zorunda olan insanlarýn iliþkileri mesai saatlerine benzemeye baþlýyordu. Aklýnýz bölünüyor, gündelik yaþamýnýz aþký aksatýyordu. Ben onunla dünyanýn öteki ucunda, yaþamýmýn her dakikasýný, her saniyesini ona ayýrarak yaþamak istiyordum. Her zaman birlikte ve sadece bize ait, hiç kimsenin ulaþamayacaðý, karýþamayacaðý bir dünyada olmayý düþlüyordum. Ama hepimiz gibiydim iþte, kanatlarým yoktu, uçamýyordum…
O kesinlikle iyi bir kadýndý. Sen beni seni sevdiðim kadar çok seviyor musun gibisinden saçma sapan sorgulamalarýn, kapris ve kaygýlarýn çok uzaðýndaydý. Benimle birlikte geçirdiði zamanlarda mutluydu ve beni de mutlu görmek yaþamýnýn en büyük amacýydý. Bunu dillendirmese bile rahatlýkla hissedebiliyordum. Bütün yaþamým boyunca Ýlk defa bütün yaþamýmda baþýma talih kuþu kondu diye düþünüyordum. Düþlerimin bile ötesinde bir mutluluða eriþmiþtim. Yaþamý hiç bu kadar çok sevmemiþtim. Uykusuz uyandýðým sabahlar bile beni büyülüyordu. Biraz düþte, biraz rüyada, ama her zaman bulutlarýn üzerindeydim. Bu hep bu kadar güzel süremez diye kaygýlandýðým da oluyordu. Aklýmdan kötü þeyler geçirmektense düþünmemeyi tercih ediyordum.
Bir akþam iþ dönüþü Arkadaþým Nejat’a rastladým.
-     Seni sürekli biriyle görüyorum. O kadýn kim? diye sordu.
-     Ha o kadýn mý? Hiç kimse deðil. Ýþ yerinden bir arkadaþým.
-     Boþuna kývýrma, istemiyorsan ben seni hiç görmemiþ gibi davranayým. Sen de yalan
söylemek zorunda kalmazsýn. Ýstersen kapatalým gitsin, dedi.

Çocukluðumuzdan beri arkadaþtýk. Aramýzda gizli saklý olmazdý. Yýllardýr bütün sýkýntýlarýmý, sevinçlerimi paylaþtýðým biriydi. Ona kaçamak cevaplar vermek, baþýmdan savmaya yönelik davranýþým hiç hoþuma gitmedi. En iyisi bir yerde oturup her zaman yaptýðýmýz gibi samimiyetle her þeyi ona anlatmaktý. Arkadaþýma rahat konuþabileceðimiz bir yerde oturmayý teklif ettim. Biraz gönülsüz davrandý ama beni kýrmadý. Parkýn aþaðýsýna doðru yürürken Kýrgýnlýk hali de yüzünden siliniverdi. Koluna girip onu Fatih Parkýnýn aþaðýsýnda bir kahveye götürdüm.
Seyfullah
Kasým 2006