Ýnsan geçmiþi özler elbette. Anneyi sevmek, yaratýcýya inanmak, ölümü yaþamak gibidir geçmiþe duyulan özlem. Tabiatýyla bu doðal olanýdýr iþin çünkü bu his yoðundur ve hiçbir engeli de tanýmaz…

Dünyanýn içinde yaþayan biz yerliler görmeli ki geçmiþ hýzla bizden uzaklaþýyorken, gelecek düþüncenin kalýplarýný zorlayan yeni çehrelerle bize doðru hýzlý bir þekilde yaklaþýyor diyebiliriz.. Evet, denizler berrak maviden bulanýk griye dönüþüyor, çocuklar oyuncaklarýný arkadaþlarýyla paylaþmýyor, babalarda öðüt yerine “ihtiras” sözcükleri dolduruyorsa çocuklarýn kulaklarýndan beyinlerine, geçmiþi özlemek ister istemez daha bir mânâ kazanýyor.

Geçmiþe özlemin yeri ve zamaný yoktur. Þuan dahi mübarek Ramazan ayýnda yerli yada yersiz eskiden kalan bir özlemim olarak caným “yufka ekmek” istiyor sebepsiz.. Hani köylerde üç taþ üzerine kurulu sacýn üzerine serilen yufka ekmeði önce annelerimiz bakýr leðenlerde kabarmýþ hamur olarak, sonra o kýzgýn sacýn üzerinde yayýldýkça yayýlan beziyi odunlarýn korlanmýþ sýcaklýðýnda piþirirler ve her tarafa un kokusu yayýlýr insanýn tam bu noktada yüreði gerçekten eskiye olan özlemin sýcaklýðý ile kaplar durur. Çocukluk günlerini öylece düþünüverirsiniz ve tüm düþünceler birer film þeridi gibi geçer gözlerinizin önünden…

Bir ezgi, insana tarihi hatýrlatýr. Taç kapýlarýndaki vakur güzellik, geniþ topraklarýyla yayýlan ortak bir cümle, zaferlerin seslerini, tuðlarý, sancaklarý özler, tarihi yad edersiniz…

Geçmiþ kim ne derse desin güzeldir. Ozon henüz delinmemiþ, sular kirlenmemiþ, taçlý turnalarýn soyu tükenmemiþtir ovalarda. Geçmiþin yollarý topraktýr, ýþýðý çýradýr, geceleri sessizdir, fakat herþeyi güzeldir. Ýnsanlar, vatkanýn yeniden moda olduðunu bilmezler. Niþantaþýnda üç beþ zibidiyle 50 liraya kahve içmeye benzemez! Hem geçmiþ dediðiniz þeyi otuz kupona uçak veren gazetede aramak çok uzaktýr!

Evet, geçmiþe özlem bir kývýlcýmla baþlar, apansýz bir menekþe kokar her yan, keskin bir ayaz ya da bir genç kýzýn perçemi, gözü, yüzü, eli, edasý, tavrý, mimiði insanýn beyninde aniden þimþekler çaktýrtabilir. Geçmiþ çaðlayan gibi yürür insanýn üzerine. Parkeli sokaklar, süslü arabalar, bað bozumlarý, ihtilaller saniyeler içinde tekrar yaþanýr insanýn zihin penceresinde. Her þey özlenir. Babaanneler, sýrmalý kýrlentler, dedelerin iri taneli ahþap tespihleri… Gögüs kafesinde fýrtýnalar kopar. Derin derin oyuklar açýlýr. Acýtýr geçmiþin özlemi, aðladýkça da özler insan, yad eder her birþeyi…

Geçmiþe özlem mutlaktýr ve þarttýr. Kimliðini, benliðini, atalarýnýn isimlerini, düsturlarýný, ulu sözlerini geçmiþe býrakmýþ, onlardan sýkýlmýþ, utanmýþ olanlar için geçmiþi özlemek bir boyun borcudur. Þimdi anlayamadýklarý bir kargaþanýn ortasýnda yapayalnýz, dayanýksýz, aldatýlmýþ, sömürülmüþ ve horlanmýþ olarak kalanlar acý acý geçmiþi özleyecektir elbet. Küflü mekânlardan, karanlýk hücrelerden, tarihin küskün sayfalarýný, atalarýnýn isimlerini, zaferlerini, harflerini, þekillerini, giysilerini, birer birer çýkartýp onlarla avunacaklardýr.

Geçmiþ güzeldi velhasýl kelam. Sözlerin bir anlamý, her yolun bir amacý, her yýldýzýn bir ýþýðý vardý geçmiþte. Ýnsan güzeldi ve insanla deðer bulan her þey… Güzel olaný da özleyeceðiz elbette ister acý versin isterse tatlýlýk…




http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com