Ahh kahve… sen nasıl Habeşî bir dilbersin söyler misin?

Ahh seni gidi kara içecek! Nedir sendeki bu sır?

Her gün yüzüne baktıkça, kokunu içime çektikçe dalıyorum başka alemlere…

Senin de keyfin yerinde olmaya dursun da nazınla istiğnaya çekil fırsattan istifade…

Evet kıymet verildiği için kıymetlimsin… bu yüzden seni vurguncuların, istifçilerin ellerinden kurtarmak için çuvalla aldım…


Bilirim düşkünlerin ayrılığına dayanamıyorlar. Bilirim bütün keyif verici maddelerde olduğu gibi senin için de cinaslar, istiareler yapılmış, şiirler söylenmiş, maniler düzülmüştür. Fakat kimse senin karalığına bakarak adeta bir kâfûr gi­bi beyaz bir yüzdeki “ben”e benzetmemiştir herhalde.

Seni Kanunu Sultan Süleyman devrinde Suriye’den ülkeme getiren Hakim ve Şems’e ne kadar teşekkür etsem azdır. Allah onları cennetlik eylesin cananım…

Herze kerdam avlamak için dâm ü dâne saçmışsın kendini meydanlarda…

Şair Sânî Be­yin:

“Hümler Şikeste, câm teh!, yok vücûd-i mey

Etdin esir-i kahve bizi; hey zemane hey!”

dediği kadar varmışsın.

“Sunarsa hâl-i lebin sirhan-ı vasla nola;

Gelir tabiata kahve ales-sabah leziz!”

Şair Ziya Paşa Cânanım yü­zündeki “ben”e daha ihatalı bir teşbih yapmış diyor ki senin için:

“Cemâl-i yâre halm dilkeş-i ahber feşân kondu;

Diyar-ı rûma iklim-i habeşden kânvan kondu.”

Bu beyitler keser mi seni bilemem ama halk edebiya­tından da şanını dinle de keyfin yerine gelsin güzel dilberim…

“Kahveyi pişirmeden,

Köpüğün taşırmadan,

İnsan gönül verir mi?

Düşünüp taşınmadan.”

Yaa işte bele ben’im… Şimdi beste-i nigar’ımın ve senin iyice müptelân oldum.

Al bu dizelerde benden sana hediye olsun…

Kahve gelir Yemenden

Bülbül gelir çemenden

Bizi felek ayırdı!

Ne sendendir, ne benden…