Ahh kahve… sen nasýl Habeþî bir dilbersin söyler misin?

Ahh seni gidi kara içecek! Nedir sendeki bu sýr?

Her gün yüzüne baktýkça, kokunu içime çektikçe dalýyorum baþka alemlere…

Senin de keyfin yerinde olmaya dursun da nazýnla istiðnaya çekil fýrsattan istifade…

Evet kýymet verildiði için kýymetlimsin… bu yüzden seni vurguncularýn, istifçilerin ellerinden kurtarmak için çuvalla aldým…


Bilirim düþkünlerin ayrýlýðýna dayanamýyorlar. Bilirim bütün keyif verici maddelerde olduðu gibi senin için de cinaslar, istiareler yapýlmýþ, þiirler söylenmiþ, maniler düzülmüþtür. Fakat kimse senin karalýðýna bakarak adeta bir kâfûr gi­bi beyaz bir yüzdeki “ben”e benzetmemiþtir herhalde.

Seni Kanunu Sultan Süleyman devrinde Suriye’den ülkeme getiren Hakim ve Þems’e ne kadar teþekkür etsem azdýr. Allah onlarý cennetlik eylesin cananým…

Herze kerdam avlamak için dâm ü dâne saçmýþsýn kendini meydanlarda…

Þair Sânî Be­yin:

“Hümler Þikeste, câm teh!, yok vücûd-i mey

Etdin esir-i kahve bizi; hey zemane hey!”

dediði kadar varmýþsýn.

“Sunarsa hâl-i lebin sirhan-ý vasla nola;

Gelir tabiata kahve ales-sabah leziz!”

Þair Ziya Paþa Cânaným yü­zündeki “ben”e daha ihatalý bir teþbih yapmýþ diyor ki senin için:

“Cemâl-i yâre halm dilkeþ-i ahber feþân kondu;

Diyar-ý rûma iklim-i habeþden kânvan kondu.”

Bu beyitler keser mi seni bilemem ama halk edebiya­týndan da þanýný dinle de keyfin yerine gelsin güzel dilberim…

“Kahveyi piþirmeden,

Köpüðün taþýrmadan,

Ýnsan gönül verir mi?

Düþünüp taþýnmadan.”

Yaa iþte bele ben’im… Þimdi beste-i nigar’ýmýn ve senin iyice müptelân oldum.

Al bu dizelerde benden sana hediye olsun…

Kahve gelir Yemenden

Bülbül gelir çemenden

Bizi felek ayýrdý!

Ne sendendir, ne benden…