Bütün doðrular ve yanlýþlar olduklarý yerde duruyor. Onlara farklý anlamlar yükleyen, sürekli hareket hâlinde olan biz insanlarýz kuþkusuz…

Þaþýrmayýn!
Gerçekten de yeþil gözlülerin dünyayý yeþil gördüðünü zannedenler var! Örneðin, benim küçük kýz kardeþim çocukken böyle düþünürdü. Üstelik mavi gözlü insanlarýn da etrafý mavi gördüðüne inanýrdý ama geçen zaman içinde bu fikrin yanlýþ olduðunu bizzat deneyimleyince çocuksu bu düþüncesine kendi kendine baya bir güldüðünü de söylemiþti… Hatýrlýyorum, ilk duyduðumuz da diðer kardeþlerimle birlikte onu baya bir makaraya almýþtýk…

Aslýna bakarsanýz Allah’ýn hiç bir kulunu ayýplamamalý. Kim bilir hepimizin ne çok yanýlgýsý çýkar araþtýrýlsa. Þöyle enine boyuna düþündüðümüzde gerek çocukluðumuzda gerekse eriþkinliðimizde, körü körüne inandýðýmýz bazý doðrularýn bile yanlýþ olduðunu çok sonra fark eder ve bu duruma üzülürüz…

Sanýrým bakýþ açýsý ile ilgili bir olgu bu. Bizler, hareket hâlinde olmakla birlikte sürekli deðiþime uðruyoruz. Oysa doðrular ve yanlýþlar olduklarý yerde duruyor. Onlara farklý anlamlar yükleyen bizleriz, yani sabit olmayan þahsi düþüncelerimiz… Bunun nedeni ya da sebebi de çok basit aslýnda… Zaman ilerledikçe, yaþananlar yavaþ yavaþ demlenince, kaybedilenlerin yerine konmadýðýný öðrenince, insanlarý yargýlamamak gerektiðini iyice belleyince, artýk ayný yerde durabilmek mümkün olmuyor…

Bu hayatýn her aþamasýnda geçerli. Atýlan tüm adýmlarda, ruhumuz bedenimizle birlikte fark etseniz de etmeseniz de mesafe kat ediyorsunuz. Günler, aylar, yýllar akýp giderken; bazen acýdan aðlayarak, bazen sevinçten göklere uçarak, bazen utanýp sýkýlarak, bazen de cesur hamleler atarak hayat, bize öðretisini aktarýyor kendi üslubuyla, usulca ve umarsýzca…

Tükenmek bilmeyen bir enerji dönüþümüdür bu! Gençken cahilliðimize eþlik eden kuvvet, yaþlýyken de tecrübeye raðmen hareketleri kýsýtlayan hastalýk, yoksunluklarý var insanoðlunun. Bir yanda kazançlarýmýz, diðer yanda kaybettiklerimiz ve ortada da kabak çiçeði gibi duran mutlak gerçeklerimiz… Yani eðrilerimiz, doðrularýmýz ayrýca “tanýmlamaya” çalýþtýklarýmýz! Anlayacaðýnýz bir hayli karýþýk kafalarýmýz…

Zor!

Gerçekten çok zor etkileþimlerden kurtularak isabetli tespitlerde ve kararlarda bulunabilmek.. Zira herkes bir tarafa çekiþtiriyor, herkes kendi doðrusunda diretip duruyor…

Farkýndayým…

Hayatý çözümleme yolculuðunda, daha ilk düðümdeyim diyemeyeceðim belki ama ikinci düðümdeyim diyeyim bari… Hani her geçen gün daha iyi kavrýyorum hayatý. Ama hâlâ acemi, hâlâ aceleci hatta bir baþýna ve biçareyim… Yaþadýklarýmdan ders çýkarmaktan öte daha çok sabretmeliyim. Belki de daha çok gözlemlemeli, daha çok analizler yapmalýyým… Böyle arýnabileceðimi düþünüyorum çoðu zaman… Çünkü çoðumuz görmek istediðimiz renklerde görüyoruz hayatý! Aký, karayý, grinin tüm tonlarýný…
Bugün þayet biri bana; “yeþil gözlüler dünyayý yeþil mi görür?” diye bir daha sorsa hiç ikiletmeden: “Neden olmasýn ki?” derim…
Ýnanýyorum ki bazýlarýnýn gözü ýþýkta aydýnlanýr.
Bazýlarýnýn gözünü de karanlýk alýr.
Mesele; renklerin, þekillerin, motiflerin üstüne çýkabilmekte, bizim nasýl gördüðümüzden ziyade varlýklarýn özünü kavrayabilmekte, gözlerimizle bakarak, gönlümüzle görerek kavrayabilmekte gizli gibi geliyor bana…

Sizce de öyle deðil mi?

Kalýn saðlýcakla…