13 kiþilik mülteci bir ailenin Fatih’te yaþadýðý 55 metrekare yarý bodrum; küflü, nemli bir dairenin içi gibi kafam… Beynimde neler oluyor bilmiyorum ama kullanýlmaktan saçaklanmýþ, pörsümüþ bulaþýk teli gibi. Hangi tarafýndan tutmaya, dokunmaya çalýþsam parmaðým öbür tarafýna geçiyor… Oysa kýrk iki senelik ahir ömrümde güzel þeyler olsun diye düþünmüþ, hep güzellikler istemiþtim.

Ýstanbul’da saat þu an gecenin üçü. Evde de deðil, Avcýlar sahildeyim. Çoðu þarapçýnýn yaptýðý gibi arabanýn içinde olaný biteni izliyor, düþünmeye devam ediyorum. Halbuki þu an evde olmam lazým. Yapacak bir sürü iþim okumam gereken bir sürü yeni kitap var.

Evde niye deðilim?

Göðsümdeki aðrýdan, beynimdeki sancýdan, aðzýný kýrdýðým dünyasýna artýk sýðamýyor oluþumdan. Bu dünyaya bir beden büyük geliþimden…

Beþ saattir arabanýn içinde hindi gibi ne yapabilirim diye düþünüyorum. Bir paket camel yellow sigarasý bitti, ikinciyi açýyorum… Bir þiþe gazozu (!) da bitirdim. Fena halde çiþim var ve üþüdüm. Ama hissetmiyorum soðuðu. Daha çok üþürsem arabayý çalýþtýrýp ýsýnýrým diye düþünüyordum ki aklýma “Kellepaça çorbasý” geldi. Küçükçekmece de çorba içtiðim mekâný hatýrladým. “Gideyim bari” diye içimden söylemiþ olacaðým “ne çorbasý?” dedi. “Kellepaça çorbasý” dedim. Dönüp bana baktý dudaklarýný ýsýrarak… “Sevindin mi?” dedim. Eve gitmek ister bir edayla “Bu saatte mi?” dedi. Kendimi ve zihnimi hýzlýca toplayýp nazik bir üslupla “Birer kellepaça çorbasý içelim eve öyle býrakýrým seni” dedim. Bu sefer gülümsedi. Hep gülümsese keþke fakat bu da her þeyi gibi kýsa sürdü! Gözlerimin içine tekrar bakýp: “Senin yüzünden kilo alacaðým ben ya!” dedi. “Rejiminin de kilonun da adaletinin de taa “…” senin…” dedim. Yüzüne karþý söylemedim. Onu söyleyeceðim yer belliydi. Bu yüzden içimden kendime söylendim. Üþüdüðümü tekrar hatýrladým. Arabayý çalýþtýrýp “Kýnacýya” doðru yola revan oldum. Daha sahilden çýkamadan biri el iþareti yaptý. Durdum. Gece saatin üçü demiþ miydim? Bakayým, demiþim. Aldým. Þarapçý Bey “ne tarafa gittiðimi” merak etmiþ. “Çekmece tarafýna çorba içmeye gidiyorum.” dedim. “Gelebilir miyim?” dedi. “Gel anasýný satayým.” dedim. Arabanýn camlarý kapalý, kalorifer çalýþýyor, abimiz biner binmez arabanýn içi bildiðin Yenikapý meyhanelerine döndü. Bu kokuyu seviyorum aslýnda. Þimdi tek eksiðimiz arabesk bir þarký! Onu da telefonla çözüyoruz. Açtým Youtubu Gencebay’dan; “Sevecekmiþ Gibisin” þarkýsýný dinleye dinleye yol alýyoruz…

Þarapçý Bey Kastamonuluymuþ. “Neresinden” dedim, “Tosya” dedi. Hemen espriyi yapýþtýrdým. “Asya, Avrupa, Afrika… ve sekizinci kýtamýz; “Tosya”” dedim. O kafayla esprimi hemen anladý ve “9. Kýtamýz Avrasya’yý unuttun” dedi sýrýtarak. Ben þok oldum! Hemen mesleðini sordum. “Emekli Polisim” dedi. Ýçimden, “Akýllý, biri olduðu yaptýðý espriyle belli zaten! Þimdi bu abi ne insanlar görmüþ neleriyle uðraþmýþ ne can yakýcý hikayeler duymuþ ne sýkýntýlar çekmiþ de gecenin bu saatinde buraya kafa daðýtmaya gelmiþ” diye geçirdim… Sanki içimi okumuþ gibi: “Sen þimdi bir polis memurunun gecenin üçünde burada ne iþi olduðunu da merak etmiþsindir” dedi. “Est. ben de gazeteciyim ona bakarsanýz ve 5 saattir sahilde vakit öldürüyorum, kimsenin keyfinin kahyasý deðiliz üstad” dedim. Gülümsedi. “Yürek yarasý…” dedi içini çekerek… “Deðmeyecek insanlara kul köle olduk, son tahlilde halimiz böyle” dedi. “Ýnsanýn baþýna her þey geliyor, gönül iþleri ise hele yapacak hiçbir þey yok” dedim. “Öyle, haklýsýn…” dedi yine içini çekerek. Altmýþ beþ yaþýna merdiven dayamýþ Þarapçý Emekli Polis Memuru abimizle aslýnda konuþacak, dertleþecek çok þey olduðunu biliyorum ama beynimin içi dedim ya bulaþýk teli gibiydi… Zaten cennet mahallesine de gelmiþtik. “Gel sana da çorba ýsmarlayayým” dediysem de o E-5’te inip Merter’e doðru devam etti. Ben de çorbacýnýn kapýsýna geldim. Ama arabadan aþaðýya inmeye mecalim yok. Daha önce oturduðum masaya üç beþ dakika kilitlenip baktým… kararýmý deðiþtirip Beylikdüzü’ne doðru direksiyonu çevirdim gözlerim dolarak, burnumun direkleri sýzlayarak…

Youtuba tekrar girip bu sefer Müslüm Baba’dan:

“ …

Seni ben kendime kader sanmýþtým
Uðruna her þeyi göze almýþtým
Yüreðin taþtanmýþ çok geç anladým
Bir yudum aþk bile deðmezmiþ sana
Deðmezmiþ sana
Çektiðim çileler deðmezmiþ sana”

þarkýsý eþliðinde yavaþ yavaþ göz pýnarlarýmda kalan son damlalarý da koltuða boþaltýp yola devam ettim. Eve yaklaþýnca camlarý açýp içeriyi havalandýrdým. Þarký da bitmiþti zaten. Gülümsedim. Tekrar düþünüp sustum. Caným çorba deðil, þimdi kahve çekti. Kahvemi yapýp bilgisayarýmýn baþýna geçip kendim için birþeyler yazayým istedim…

Ah! Ne diyordum… Diyordum ki içlenip aðlasak da zýrlayýp g.tümüzü çalýya da sürtsek hiçbir insanýn yapýsýný filan deðiþtiremeyiz biz faniler…

Keþke hiç büyümeseydik, keþke hiç sevmeseydik, keþke aþk nedir hiç bilmeseydik…

Ýnsanlar çok acýmasýz! Çok kibirli! Çok bencil! Kýrk iki yýllýk bir bedene yüz kýrk iki yýllýk bir ruhu reva görenleri Allah’a havale ediyorum.

Bize bunu reva gören tüm zevatýn iki cihanda yüzü gülmesin, huzur da bulamasýn!

Kalýn saðlýcakla…