`Bir kazýda yer altýndan þiirler çýktýðýnda ne olur` sorusu takýldý birden düþüncelerime. Bu soruda insaný farklý boyutlardan bakmaya iten bir yan var sanki.

Yazýlan tüm þiirler zamanýna dair pek çok unsuru içlerinde taþýdýklarýndan dolayý, bugün yeterince anlaþýlmayan bazý bölümler olur içlerinde. Bu ülkede hepimiz, gözünde bir damla yaþ olan çocuk posterini biliriz, deðil mi? Yüklü bir kamyonun camýnda görmüþüzdür belli belirsiz, ya da ayakkabý dükkanýnýn vitrininde. Diyelim ki, her hangi bir þiirde bu postere atýfta bulunulsa, büyük ihtimalle günümüz Türkiye`sinde yaþayanlar anýmsarlar bu çocuðun göz yaþý büyüklüðünü bile. Bundan elli altmýþ sene sonra yaþayacak olanlar ise ancak hayal edeceklerdir görüntüyü. Hayalleri belki gerçeðine yakýn olur, ama asla aynýsý deðil.

Þairinin içinde çýrpýndýðý, sorun yumaðý sözlerle bezeli þiirler, ya var olan dönemin algýsýndan kaynaklanýyorsa, bahsedilen sorun çözülüp unutulduðunda, þiiri okuyan birisi ne kadarýný anlayacaktýr o þiirin?

Eminim; `aþk` bile gelecekte, bugünkünden baþka sorunlarý taþýyacak içinde çaðý gereði. Bundan on beþ sene önce sevgiliden her an gelebilme ihtimaline karþýn bir türlü gelmeyen cep mesajý gibi bir konu yoktu yaþanan aþklarda. Ve bunun insana hissettirdikleri. Yola ancak ayda bir çýkan kara trene verildiði zannedilen; o yüzden belki gelir diye beklenen mektuptan bahsettiði gibi türkünün yýllar öncesinde: `Kara tren gecikir, belki hiç gelmez, daðlarda salýnýr derdimi bilmez, dumanýný savurur halimi görmez, gam dolar yüreðim göz yaþým dinmez`

Belki de cevap budur. O türküyü biz bugün bir yandan iletiþimsizlikle savaþarak dinlerken ne kadar hayal edebiliyorsak o içine hasret sinmiþ, sabýrlý bekleyiþi; o kadar anlayacaklardýr bizi de geleceðin insanlarý.


Aynur Uluç