Çiðdem TAÞ | 30 Eylül 2007 | 04:09

Neden Eylül giyer ki ayrýlýðýn hükmünü

***

Gece bir yýlan gibi çöreklenirken þehrin üzerine gökler aðlamaya hazýrlanýyordu. Sýkýlmýþtý, sonunda telefonu çaldý. Elini uzattý ve “Nerdesin?” diye açtý telefonu, adeta boðuluyordu sprey, parfüm ve sigara kokusundan.

“Beni ne zaman almaya geleceksin saat kaç oldu.”

“Geldim kapýdayým” dedi.

Gelinliðinin kabarýk eteklerini toplayarak kalktý oturduðu koltuktan. Çok güzeldi. Siyah saçlarý bukleler halinde süzülüyordu beyaz duvaðýndan. Kaþlarý ince siyah ve düzgündü, kirpikleri içe kývrýk gözleri iri ve siyahtý. Burnu ufacýktý. Hiçbir pembe bir dudaða böylesine yakýþamazdý. Herkes hayran hayran onu izledi gelinliðinin eteklerini toparlarken. Çantasýný aldý ve kapýya doðru yürüdü. Herkese iyi akþamlar dileyerek onun koluna girdi ve merdivenlerden indiler. Ýkisinde de bir sessizlik hakimdi, mutlu gülümsüyorlardý.



Düðün kapalý bir salonda olmayacaktý. Bir kokteyl gibi havuz baþýnda bahçede olacaktý. Her þey önceden hazýrlanmýþtý. Beyaz örtülü masa ve sandalyeler, ýþýklar seçilen müzikler her þey. Bütün sevdikleri onlardan önce gelmiþtiler. Her þey istedikleri gibi muhteþemdi. Güzel bir eylül düðünüydü. El ele indiler merdivenlerden alkýþlar içerisinde. Ýva zanicchi eþliðinde dans etmeye baþladýlar. Herkesin gözleri onlarýn üzerindeydi. Ellerinde kadehler herkes onlarýn þerefine içiyorlardý. Görkemli bir düðündü. Görkemli düðünün güzel gelini ve ‘O…



Ýlk danslarýný bitirip, misafirlerin arasýna karýþtýlar. Eðlenceli muhabbetler, eþliðinde müzik ve kadehler çiftin mutluluðuna çarpýyordu.



…



Ve eylül geldi. Sonbahar yapraklarý gibi dökülen yüzünü toplayýp bir rüzgar gibi esti geceye. Beyaz elbisesi omzuna daðalan kývýrcýk sarý saçlarý mühürlediði kýrmýzý dudaklarýyla… çok güzeldi sanki düðünün diðer geliniydi.


(Öyleydi de…)




Yavaþ yavaþ yürüdü bahçeye çýplak ayaklarýyla. Ve bir masanýn yanýna dikildi. Herkes eðlencesine devam ediyordu. Bir yandan da acaba kimdi bu bayan diye sorgulayan bakýþlarla eylüle bakýyorlardý. ‘O ise eylüle kilitlemiþti bakýþlarýný. Eylül eline bir kadeh aldý ve ona bakýp gülümseyerek kadehi havaya kaldýrdý.



Eylül 'Onu çok sevmiþti. O ise kayýtsýz kalmýþtý. 'O kayýtsýz kaldýkça eylül daha çok sevmiþti. Ýmkansýzdý ama hiç bir önemi yoktu. Sevmesine engel deðildi ki.
…


'O þaþkýndý, niye gelmiþti ki yetmemiþ miydi kendine çektirdiði acý. Ruh hastasý benliði bu görüntüyü nasýl kaldýrabiliyor ki diye düþündü bir an için sonra susturdu beynindeki sorularý. Çünkü eylül onlar kadar mutlu gülümsüyordu. Buna inanmak istemese de sevinmiþti. Eylül'ü oda seviyordu çünkü ama eylül gibi deðil.



Eylül elindeki kadehi masaya býraktý. Çýplak ayaklarýyla gülümseyerek onlara doðru yürüyordu. ‘O bakýþlarýný eylüle kilitlemiþti. Aklý almýyordu olanlarý. Ve eylül onlara yaklaþýnca durdu. Gökyüzüne baktý. Yaðmur çiseliyordu. Gülümseyerek baþýný yere indirdi. Çantasýný açtý. Son bir kez ‘ Ona derin derin baktý gülümseyerek. Sonra çantasýndaki hançeri çýkarmasýyla göðsüne saplamasý bir oldu. Gülümsüyordu gözlerinden yaþlar yavaþ yavaþ süzülüyordu. Ayakta duramýyordu yere düþtü. Beyaz elbisesi kýrmýzýya boyanmýþtý. Davetliler þaþkýndý. Kimse ne yapacaðýný bilmiyordu. Büyük bir þok yaþýyordu herkes ve ‘ O yanýna gelmiþti eylülün. Þaþkýndý, beyni durmuþtu resmen hiç bir þey diyemiyor, aðlayamýyor konuþamýyordu. Eylül elini tuttu. Ve gözlerini kapadý. Herkes olayýn þokundaydý kimse anlayamýyordu hiç bir þeyi kimdi bu kadýn neden öldürmüþtü kendini… Aslýnda düþününce çok basitti. Kimsenin unutamayacaðý görkemli bir eylül düðünü olmuþtu iþte þimdi. En çokta ‘O unutamayacaktý. Gözlerini her kapadýðýnda bu sahne tekrarlanýp duracaktý. Eylül yaðmuru ve kanlar içinde yatan eylül…



Neden hep eylül giyer ki ayrýlýðýn hükmünü haziran, temmuz, aðustos dururken…

Çiðdem TAÞ | 30 Eylül 2007 | 04:09