Doktor'un evi bizimkinin yukarýsýnda kalýyor, yakýn sayýlýr, yürüyerek yarým saat ya çeker ya çekmez, yeni yapýlan yani henüz inþa halinde bir bina var, onun karþýsýnda. Oralarý çok iyi bilirim, her gün olmasa bile iki günde bir dolaþtýðým yerlerdir. Ben dýþarda iken birkaç defa arabasý ile bizim evin önünden geçerken gördüm onu. Hemen saklandým, geçirdiðim kazadan sonra otomobillerden bilhassa beyaz renkli olanlardan çekiniyorum. Hele sürücüsü Doktor'sa!
     Bir ara sýk sýk Doktor'un evinin oraya gitmeye baþladým. Bir yerlere gizlenip saatlerce evi gözetledim. Neden böyle yaptýðýmý açýklayamýyorum, benim irademin dýþýnda cereyan eden bir olay. Engel olmak elimden gelmiyor. Bu kadar sýk oraya gittim de ne buldum ya da ne gördüm? Hiçbir þey. Sadece birkaç defa evinden çýkýp arabasýna binip giden Doktor'un sýradan görüntüleri... Ne görmek istiyordum da göremedim diye sorunca, moralim bozuluyor? Bu adam hakkýndaki þüphelerim beni rahatsýz ediyor; bazen de akla hayale gelmeyecek þeyler uyduruyorum zihnimde:
     “Bu adamýn evi adeta bir mezbaha. Her taraf kesilmiþ, parçalanmýþ insan ve hayvan cesedi dolu. Yerler kan içinde. Doktor, bir elinde neþter habire kesiyor, kestiklerini bir poþetin içine dolduruyor. Daha kesilmeyi bekleyen kafes içine kapatýlmýþ onlarca hayvan ve bir odaya hapsedilmiþ birkaç insan da var. Kestiði ve keseceði hayvanlarýn hepsi de köpek. Neden? Çünkü adam azýlý bir köpek düþmaný...”
     Televizyonda savaþ filmi izliyoruz. Tüfekler ateþleniyor, toplar atýlýyor, bombalar patlatýlýyor, yerden havaya toprak fýþkýrýyor, askerler savruluyor, düþüyor ve ölüyor. Parçalanmýþ insan vücutlarý, tahrip edilmiþ askeri araçlar, yerle bir edilmiþ binalar, devrilmiþ ve yanmýþ aðaçlar... Ýnsanlarýn ve binalarýn üzerine bomba yaðdýran uçaklar, sahilden askeri siperleri ve yerleþim yerlerini bombalayan zýrhlý savaþ gemileri.
     Konusu da var: Savaþtan önce savaþýn aleyhinde olan genç bir adam askere alýnýr; tabii rýzasý dýþýnda. Geride býraktýðý ailesi, arkadaþlarý, akrabalarý ve bir sevgilisi vardýr. Onlardan ayrýlmak çok zor olsa da gitmek zorundadýr; aksi durumda vatan haini ilan edilip kurþuna dizilebilir. Ayný genç adam savaþa gidince tam yüz seksen derece deðiþir. Savaþý çok sevmiþtir, düþmanlarý öldürmekten zevk alýr olmuþtur. Korkusuzdur, saldýrgandýr, ataktýr; her an deðiþik bir heyecan yaþamaktadýr. Öldürdükleri yalnýz askerler deðildir; sivil insanlar da vardýr. Kýsacasý kendi cinsine karþý acýmasýz bir insan, bir canavar olup çýkmýþtýr.
     Filmin en heyecanlý yerinde Kenan Baba:
     -Badi arkadaþým, bu gece Doktor'un evinde toplanýyoruz. Sen de gelmek ister misin?
     Ben Doktor'un evine mi gideceðim. Yok caným, olur mu öyle þey! Diyelim ki gittim, Doktor beni hiç ister mi? Görür görmez daha kapýdayken kovar. Haydi gene diyelim ki Kenan Baba'nýn hatýrýna kovmadý, orada bana huzur verir mi? Hiçbir þey yapmasa bile, bakýþlarýyla beni çileden çýkarýr, taciz eder. O nedenle bu teklif karþýsýnda suratýmý öyle bir asmýþým ki:
     -Tamam caným, hemen kýzma. Ýstemiyorsan gelme! Öyleyse sen filmini izlemeye devam et, yani kulubene gitme, ben dönünce gidersin, dedi.
     Bütün geceyi tek baþýma geçirecektim. Önce filmi izledim. Filmin sonunda savaþta canavarlaþan o asker barýþtan sonra sivil hayata döndüðünde uyum saðlayamýyor ve bir akýl hastanesine kapatýlýyor.
(Devam edecek...)