Bu yazým özel bir yazý olacak.
Olsun.
Deðer.
Münevver teyzem vefat etmiþ.
Allah rahmet eylesin.
Kendi nurluydu,adý gibiydi,münevverdi Münevver teyzem.
Oðlu Cihangir Abime,torunlarý Mahmut'a,Ozan'a,Azimet'e ve adýný taþýyan Münevver'e baþ saðlýðý diliyorum.
Diðer tanýmadýðým çocuklarýna,torunlarýna ve akrabalarýna da...
Yýl 1986,öðretmenlik görevine Sivas Gemerek Ýnkýþla Köyü'nde baþladým.
Türkçe öðretmeniyim.
Münevver teyzemin evini kiralamýþým.
Münevver teyzem ev sahibim yani.
Ya da ev sahibimin annesi.
Özellikle hafta sonlarý torunlarýndan birini gönderirdi kapýma.
Nuh abi derlerdi,babaannem seni çaðýrýyor.
Niye çaðýrdýðýný bilirdim.
Güzel bir kahvaltý hazýrlamýþtýr.
Sofraya beni de ortak etmek içindi çaðýrmasýnýn sebebi.
Hemen her hafta sonu çaðýrýrdý,bazen gitmek istemezdim.
Kalkar kendi gelirdi ya da seslenirdi.
Nuh oðlum haydi gel diye.
Oðlu Cihangir'di.
Bana her zaman söylerdi:
Nuh oðlum bir Cihangir'im de sensin diye.
Severdi beni,ben de onu.
Sonra ben Sivas'tan ayrýldým.
Fakat o temiz insanlarýn,Münevver teyzemin hatýralarý kaldý bende.
Gelir zorla yýkanacak çamaþýrlarýmý toplar,ben yapma etme desem de
bulaþýklarýmý yýkardý.
Bir öðretmen kiracýsý deðildim gözünde,bir oðluydum adeta.
Geçen gün oðlu Cihangir aradý.
Münevver teyzem vefat etmiþ.
Nasýl üzüldüm,bilemezsiniz.
Ýçimden bir þeyler koptu.
Bir çýnar aðacýný devrilir gördüm.
Bir güleç babaannenin titrek elvedasý canlandý gözlerimde.
Yattýðýn yer nur olsun Münevver teyzem.
Allah gani gani rahmet etsin sana.
Sen gittin Allah'ýn rahmetine kavuþtun.
Biz ise teyzesiz kaldýk Münevver teyze.