Etraftan bağırışlar, çocuk gülümsemeleri, hayattan tatmış insan portreleri geçiyor. Kimse birbirini duymadan ama ilgileniyormuş gibi yaparak; kimse birbirine gülmeden gülümsüyormuş taklidi yaparak güne başlıyor.

Şehir yeniden uyanıyor gecenin ortasında.. / Saat kelimelere çeyrek var. /

Bir günüm gibi, aslında çoğu insanın dünü olabilir.

Yalanlar varsa hayatta / Unutma ki doğrularda var.. / Her

Görmek lazım bazen gerçekleri / Mesela sevmeyi mesela sevilmeyi /

Hava kararıyor yavaş yavaş. Kim bilir hangi hislerin hüzünle tanışmasıyla etrafa siyahlık çöktü. Merak ediyor insan. Hangi şehirde kim şuan ayrılıyor birbirinden ya da seviyor birbirini diye.. Kahvemden son bir yudum alırken elim kayıyor dizelere. Son bir not daha ekliyorum kimsesiz sözcüklere; hiçbir gün size özel değildir.Çünkü...

Aşk cümlesinde gizli özneydin sen.. / Bütün cümleler sensizliğe yazılırdı. /