Can çekişen şairlerin aşkın ve ölümün bahçesine
şiirler düşürdüğü gecelerde
aklımı yitirip çok kere sokaklara vurdum kendimi...
Sadece senin pencerende mum ışığı var
bilinmezlikte saklı sevgili...
Neresinden tutsam
parçalanır bu hayat
eskitilmiş imgelerle yamalanırken sevgiler,
sen ey ruhunun yansıması rüyalarıma giren,
biliyorum olmayacak böyle...
titreyen ellerimle kağıttan gemiler yapsam da usanmadan
biliyorum,
parçalanır bu yürek hangi rıhtıma yanaşsam
oysa şimdi,
kalk diyor içimdeki deli
şu köşede hüznünü sigara dumanına boğan
beyefendiye sor bakalım
neymiş aşkın gelmişi geçmişi...
ya da yorgun şarkılar söyleyen şu kadının
derin yüz çizgilerine sor
aslını astarını
adını,
aşk koyduğumuz çoğul yalnızlığın..
geçtim, kentin harabelerinden tütsülenmiş bir akşamda
boynumda ninemin taktığı cevşen,
geçtim çocukluğumun gül bahçelerinden
parmağıma batan dikenlerin acısı o kadar taze ki..
oysa çoktan unutmuşum
ağaçtan düşmelerimi..
ve sen... zamanlı zamansız takılan aklıma..
ey sesi buğulu akşamlarda şarkılara karışıp gelen
sen, yankısı tiz bir çığlığın
pencerendeki son mum ışığı da
sönüyor şimdi..
(Fardında mısın?)
31.12.2002
