Can çekiþen þairlerin aþkýn ve ölümün bahçesine
þiirler düþürdüðü gecelerde
aklýmý yitirip çok kere sokaklara vurdum kendimi...
Sadece senin pencerende mum ýþýðý var
bilinmezlikte saklý sevgili...

Neresinden tutsam
parçalanýr bu hayat
eskitilmiþ imgelerle yamalanýrken sevgiler,
sen ey ruhunun yansýmasý rüyalarýma giren,
biliyorum olmayacak böyle...
titreyen ellerimle kaðýttan gemiler yapsam da usanmadan
biliyorum,
parçalanýr bu yürek hangi rýhtýma yanaþsam

oysa þimdi,
kalk diyor içimdeki deli
þu köþede hüznünü sigara dumanýna boðan
beyefendiye sor bakalým
neymiþ aþkýn gelmiþi geçmiþi...
ya da yorgun þarkýlar söyleyen þu kadýnýn
derin yüz çizgilerine sor
aslýný astarýný
adýný,
aþk koyduðumuz çoðul yalnýzlýðýn..

geçtim, kentin harabelerinden tütsülenmiþ bir akþamda
boynumda ninemin taktýðý cevþen,
geçtim çocukluðumun gül bahçelerinden
parmaðýma batan dikenlerin acýsý o kadar taze ki..
oysa çoktan unutmuþum
aðaçtan düþmelerimi..

ve sen... zamanlý zamansýz takýlan aklýma..
ey sesi buðulu akþamlarda þarkýlara karýþýp gelen
sen, yankýsý tiz bir çýðlýðýn
pencerendeki son mum ýþýðý da
sönüyor þimdi..
(Fardýnda mýsýn?)

31.12.2002