Ben seni her gün toplayarak sevmedim,
Ya da çarparak sevecek kadar hesabım olmadı,
İçimden çıkarmam gerekenler olsa da,
Üstüne koyarak sevmeyi de çok iyi bildim.
Kara düşünçelerimiz de oldu kimi zaman,
Ama kök'ünü kazımayı da eksik etmedim.
Karmaşık sayılar içinde kalsam da,
Rasyonel ifadelerle değerini asla bölmedim.
Seni kümenin içinde tutmayı da bildim,
Seni ve sevgimi o kümeden çıkarmayıda...
Tam benim işlemim bittiğinde, bu kez kalem ve kağıdı sen önüne aldın.
İlk önce;
Sen benim içimden hiç bitmeyecek olan sevgimi çıkarmak istedin,
Seni ne kadar çok sevdiğimi bildiğin halde sanki kötü birşeymiş gibi sürekli yüzüme çarptın.
Herşeyin üstünde tuttuğum sevgimi,
Sen tuttuğun gibi ayaklar altına aldın.
Ne zaman sana yaklaşmak istesem,
Kara düşüncelerin içinde koydun beni,
Biliyorum elinde olsa kökünü bile kazırdın sevgimin,
Sen beni doğal kılmaktan çok,rasyonel yaptın.
Ben seni başkalarıyla paylaşmaya kıyamazken,
Beni bölmeyi benden çok sevdin.
Seni asla çıkarmak istemediğim o kümenin içine,
Sen bir kez olsun beni almak istemedin...
Sessiz ve sakin bir tavırla kalemi ve kağıdı ortaya bıraktın. Kağıdı önüme çektim ve yaptığın işlemleri inceledim.Aslında ben bugün sana matematik anlatmak için gelmiştim ama gördüğüm o ki bu derse ihtiyacı olan sen değil benmişim. Teşekkür etmem mi gerekir bilemedim ama yinede teşekkür ederim verdiğin ders için...
Cebrail AY
