Sonunda anladım
İnsan ta kendisi şeytanın
Karmaşık bir sürecin yamacındayken
Nefsim kulaklarıma öfke fısıldıyor
Sorgusuz aklım karışıyor birden
Elimde olmaksızın
Ve peşinen sorguluyorum korkularımı
Hangi dağın etekleri daha barışçıl,
Hangi ova anlar beni,
En tarafsız olanı hangi deniz,
Hepimiz, ne kadar insanız ki biz?
Kendi adıma konuşmam gerekirse
Tereddütsüz içim yanmalı bir masumun ölümüne
Dürüstlüğe şapka çıkarmalıyım
Emeğin önünde saygıyla eğilmeliyim
Öğretmeliyim herkese ayrımcılık ne denli acımasız
Sevmeliyim kuşu, ağacı, taşı, toprağı ve insanı
Kucaklamalıyım herkesi gönlümce
Her şeyin ötesinde ve çıkarsız. ]
