Adam, sigarasý ve yaralý kalbi, arabalarýný park etmiþ Etiler’in en sahil yerinden denizi seyredip, adamýn terk edildiði sevgilisini düþünüyorlardý. Kadýnsa durumdan muzdarip, camdan bakýyordu bir depremin merkez üssünü anlamaya çalýþýrcasýna. Deniz hafif dalgalýydý. Týpký adamýn kalbi gibi; ve hafif bir bulanýklýkta vardý; hem denizde, hem de adamýn beyninde. Arabadan müzik sesleri yükseliyordu...
“Belli ki terk edip gitmiþsin beni
Sen yoktun bir hüzün vardý odada
Anladým maziye gömmüþsün beni
Bir mektup bir resim vardý masada...”
Ve adam bir an etrafý kesmeye baþladý. Çiçek satan genç bir kýza takýldý gözleri. Kýz ise sevgilisini düþünüyor, ve parasýzlýða lanet eder gibi, denizin en derinliðine bakýyordu yemyeþil gözleriyle. Aslýnda iyi bir insandý. Sevgilisine de aþýktý. Merak ettiði konu ise, sevgilisinin onun hakkýndaki düþünceleriydi. Keþke insan her istediðini elde edebilseydi. Ama kýzýn rüyalarýndan uyanýþý; hep gerçeðe çeyrek kala oluyordu! Bir yalnýzlýk, bir hüzün... Ne kadar çok kelime vardý aslýnda anlatýlmak istenen. Adam kendi kendine –“Þu çiçek satan kýza bak” dedi –“Ne kadar da masum...”
Hiç birimiz masum deðildik aslýnda. Ya sevmesini ya da sevilmesini bilmiyorduk. Ve sevgi; çözülmesi cebir kadar zor, çok bilinmeyenli bir denklemdi bizim için. Adamýn gözleri dalmýþtý yine, adam farkýnda olmadan. Etrafta kim olsa; -“Ne düþünüyor acaba bu adam” diye düþünürdü adama ve yaralý kalbine bakarak. Adamýn sigarasý bitmiþti bu arada; yeni bir tane daha almak için arabaya gitti. Yakacak oldu, fakat nedense yakmadý. Adam da bilmiyordu aslýnda sebebini. Ardýndan boþ bir kaðýt ve hayatýndan bezmiþ, tükenmiþ bir tükenmez kalem iliþti aðlamaya hazýr gözlerine. Kaðýtla kalemi seviþtirmeyi düþünüyordu aslýnda. Fakat sonunda kendine yapýldýðý gibi, kaðýdýnda buruþturulup atýlacaðýndan korkuyordu. Ýþte tam o anda kalbinden gelen ses yardýmcý oldu adama! Bir de teypten gelen, hafif hicaz bir melodiyle ustaca seviþtirilmiþ sözler...
“Bir kalemde beni silip atmýþsýn
Bu aþkýn sonu yok diye yazmýþsýn
Her þey bitti diye imza atmýþsýn
Bir mektup bir resim vardý masada...”
Kaðýdý ve tükenmiþ tükenmez kalemi eline aldý adam. Ýçinde bir volkan patlýyordu sanki, caný acýyordu adamýn! Kadýnsa tam o anda, gerçeklerde yüzleþiyordu. Piþmandý belki adamdan ayrýldýðý için; ama bu bizim tarafýmýzdan bilinmiyor. Derken bir sigara daha yaktý adam, yalnýzlýðýna ve karanlýða inat. Kaðýt, tükenmiþ tükenmez kalem, adam, sigarasý ve yaralý kalbi zengin kalkýþý yapýp, sahilin denize bakan yamacýna gidip oturmuþlardý, içlerindeki can yakan acý gibi... Adam yazacaktý, ama ne yazmalýydý? Bir þiir? Bir hikaye? Bir mektup? Onu bile bilemeyecek kadar caný yanýyordu aslýnda. Adam her dakikada ayrýlýða daha bir ýsýnýp acýsý artýyordu gerçeðe doðru... ve son defa kendini çalmakta olan, ve son demlerine gelen müziðe teslim etti, ve gözlerindeki yaþa da teslim oldu eþ zamanlý olarak.
“Yýktýn gönlümdeki aþka inancý
Bil ki unutulmak ölümden acý
Yazýlar tanýdýk sözler yabancý
Bir mektup bir resim vardý masada...”
Adamýn gözlerindeki yaþlar kaðýda damlýyordu usulca. Kaçýný konuþmuþtu acaba adam sustuðu kelimelerin? Aslýnda ilk defa aðlýyordu çocukluk döneminden sonra. Gözündeki yaþlarla birlikte, kaðýda son olarak þu satýrlarý yazdý;
“Ben seni sevdim, özledim, bekledim. Býrakmadým hiç kimseye. Ben seni unutmadým ayrýlýk denen illetten sonra. Ufuklara bakýyorum; her dakika gerçeðe doðru biraz daha ilerliyorum. Ýnanmazsýn belki ama, þu anda aðlýyorum... Çünkü Seni çooook Seviyorum...”