Mesleðimizi anlatýrken,tanýtýrken artýk ‘kutsal

meslek’,’mum gibi eriyip gitmek’

vb. ifadelerden kurtulmamýz gerekmiyor mu artýk?

Yanlýþ þeyler mi bunlar?Elbette hayýr!

Yalnýz bu övücü,gurur verici ifadeler öðretmenlik

mesleðini tam anlatýyor mu acaba? Yeni

tanýmlamalara ihtiyaç yok mu gerçekten?

Zaman çok hýzlý deðiþiyor,bilgi bir týk’ýn ötesinde

artýk.Bu bilgi bombardýmanýndan kendimiz ne kadar

faydalanabiliyoruz?Öðrencilerimizi

ne kadar haberdar edebiliyoruz?

Karþýmýzda her söylediðimizi aynen kabul

eden,aileleri tarafýndan eti senin

kemiði bizim laflarýyla teslim aldýðýmýz öðrenciler yok

artýk.

Bizleri soru saðanaðýna tutan,iletiþim araçlarýnýn

imkanlarýndan deyim yerindeyse köküne kadar

faydalanan,bizden farklý

açýlýmlar bekleyen

öðrencilerimiz var artýk.

Bizden talepleri deðiþti yeni nesil öðrencilerin:

Sýnýfa dizüstü bilgisayarýný getirmek isteyen

öðrencilerimizin karþýsýnda

,bilgisayar çýktýsý ödevleri kabul etmeyen bizler,ne

kadar direnebiliriz.?Direnmemiz doðru mu?

Bizim görevimiz, onlarýn genç beyinlerini ezber

bilgilerle yormak,köreltmek

deðil,bilakis beyinlerinde yeni kývýlcýmlar

çaktýrmak,yeni soru iþaretleri

oluþturmak olmalýdýr.

Medenice tartýþmayý bilen,düþünce

üretebilen,okuduðu bir kitaptaki fikirleri

bizimle deðerlendirebilen öðrencilerin ortaya çýkmasý

bizim yeni görev alanýmýz

olmalýdýr. Biz sadece öðreten olmamalýyýz.

Sadece dinleten hiç olmamalýyýz.

Karþýmýzda bizi her halükarda onaylayan öðrenciler

görmek bizi asla mutlu

etmemeli. Görev tanýmýmýz,alanýmýz,misyonumuz

deðiþmeli.

Mesleðimiz kutsal bir nitelik taþýyor doðru.

Sorumluluklarýmýz haklarýmýzý fazlasýyla aþýyor doðru.

Kardelenler yetiþtiriyoruz kabul.

Bütün bu hamasi tanýmlamalar öðretmeni anlatmaya

yetiyor mu?

Bence yetmiyor,yetemez de…

Çaðýn getirdiði yenilikler karþýsýnda uyuyan

deðil ,uyandýran öðretmen

olabiliyor muyuz?

‘Ben bir öðretmen deðil uyandýrýcýyým.’ (Robert Frost)

Ben katýlýyorum buna…

Ya siz?..