ï¿½zEdebiyat - Eylï¿½l Aï¿½ar

"Biz Ortaçað’da yaþamalýydýk!" diye haykýrdý.[Evet evet, belki o zaman “büyücü” diye yakarlardý seni. Kurtulurdum senden! Sünnetli olduðunu söylerdim herkese, engizisyonlarda sürüm sürüm sürünürdün. Ben anneme dedim ama dedim olmaz böyle bu zamanda, bu zamanda olmaz böyle; dedim. Dinletemedim…]

"Baðýrma" dedi, "baðýrma insanlar bize bakýyor."

[O an zihninde bütün insanlara nanik yaptý. Gülemedi. Neye bakýyor bu insanlar, iþleri güçleri, ehlileþtirilmesi gereken akrabalarý, töre cinayetleri, koca dayaklarý, ilikli düðmeleri, gruplar halinde yaþadýklarý kapsül benzeri evleri, yaltaklanýlmasý gereken üstleri, azarlanmasý gereken aslarý yok mu bu insanlarýn?!?! Tek dertleri ben miyim yani, hayatlarýndaki tek amaçlarý benim “umuma açýk yer”de baðýrmamamý saðlamak mý? Ah hayýr hayýr delirmemeliyim. Evet evet, delirmeliyim. Çantamý alýp gitsem... O da kalsa, insanlarla kalsa; zaten onlar gibi. Anlamadý, anlayamadý beni… Bizim sokaðýn baþýnda dilenen kör adam, bakkal Kasým, kitapçý da anlayamadý… Alkol ihtiyacýmý, alkol aldýðým tekelci bile anlayamadý. Ya da ben yanlýþ biliyorum her þeyi. Tanrým, Tanrým; hadi gel bir delilik tarikatý kuralým seninle, adýný verdiðimde en mantýk abidesi insanlar bile inanýrdý bana, sana; herkes deli olmaya çalýþýrdý, delilik prim yapardý Tanrým. Ben o primlerle sigortamý öder, ömrümün sonuna dek mutlu mesut yaþardým beni anlayan tek yaratýklar olan hamamböceklerimle… Yakandan düþerdim Tanrým, gel inat etme; kuralým þu tarikatý. Madara olsun herkes. Zaten þýk takým elbiseleri, ütüsü hiç geçmeyen tertemiz, ýslanmaz-paslanmaz-buruþmaz-leke tutmaz mucizevi gömlekleriyle pek bir komik hepsi. Hayýr mý? “Þer!”]

Yüzüne baktý. Ne kadar da insandý. Tertemiz bakýmlý elleriyle, pýrýl pýrýl parlayan kravat iðnesiyle, bakýþlarýyla ne kadar insandý… Fazla insan olduðunu söyleseydi hindi gibi kabarýrdý karþýndaki. Ýnsanlara baktý… Çift kiþilik tiyatro oyunundan sýkýlmýþ bir þekilde, hepsi kendi içine çekilmiþti. Hafif þiþman, hafif kel, [hafif zengin, hafif fakir, yükte aðýr pahada hafif, yerinde aðýr, çöplüðünde horoz, öten, sabah, vakit, uyku, ölüm… Tamam kestik!] ortalama bir adamýn diþindeki maydanoz dikkatini çekti. Eline bir tuvalet fýrçasý alýp adamýn diþlerini fýrçalamak gibi çýlgýnca bir hayali olduysa da her hayali gibi o da kendini gerçekliðin þefkatli (!) kollarýna býraktý.

Son bir kez daha baktý çevresine. Adamýn diþindeki maydanoz gitmiþti. Ama karþýnda oturan adam hala bir yere bir yere gitmemiþti. Hala pek insandý. Sinirli gözlerle bakýyordu, cevap bekliyordu. [Cevap falan vermeyecekti. Yanýtsýz kalmanýn ne olduðunu görmeliydi. Her þeye bir açýklama bulup aldýðý hazla sýrýtýrkenki gülümsemesiyle, kravatýyla, iðnesiyle, sinirle parýldayan gözleriyle öylece kalakalmalýydý…]

Kalktý, çantasýný aldý. Hiçbir açýklama yapmadan, çevredeki meraklý kitlenin “soru dolu” [ sadece soru anlamý ve meraký bünyelerine alýnca dolardý bu bakýþlar, onun dýþýnda tek özellikleri boþ olmalarýydý..] bakýþlarýna cevap vermeden [o nasýl olacaksa…] kapýya doðru ilerledi.. Adam, öylece duruyordu masanýn baþýnda bütün “insan”lýðýyla.. “Bu poz güzel hep böyle kal” diye geçirdi içinden… Çýktý bir taksi çevirdi. Binmedi. Yürümeliyim, iyi gelir dedi. Taksiciden küfür yediðini hissetti. Umrunda deðildi. Üzerinden kalkan yükü taksicinin üstüne atýp “bir tüy hafifliði”nde ilerledi…
Kulaklarýnýn deniz kabuðu kývrýmlarýnýn fonunda, Jim Morrison'ýn "People Are Strange" diyen kadife sesi belirdi.