Biricik Ablamın maalesef aramızda olmadığı ruhsuz, anlamsız, tadsız tuzsuz buruk bir bayram...
Bir bayram ki sabahında, yüzünüzü su yerine göz yaşları ile yıkıyorsunuz. Bir bayram ki o kahvaltıya gelecek diye sofradaki her zaman oturduğu yerine minder koyup gözlerinizi kapısından çıkacağı odaya odaklıyorsunuz. Ama gelmiyor gelemiyor, Zira İstanbul'da Ankara'da Hatta dünyanın öbür ucu bir yerde değil, Dayılarda teyzelerde kardeşlerde Amcalarda komşularda değil Cennette...
En son geçen yıl Ramazan Bayramında köye gitmişti, çocukluğumuzda bize salıncaklar kurduğu, nar tanesi nur tanesi masalları anlattığı, ilk okulunda öğretmeninin çalışkanlığını en takdir edip öteki talebelere örnek gösterdiği, al satarım bal satarım oynadığı, okul kurdelesini bütün arkadaşlarının kıskandığı ve defterlerine çizdiği kenar süslerine hayran olduğu, dedemlerin bahçesinde kulaklarına vişne ve kirazlardan küpeler taktığı, saçlarına kır çiçeklerinden en süslü taklar yaptığı, minik kız arkadaşlarıyla bez parçalarından en güzel bebekler dikip yapma yarışında hep birinci olduğu, o kızlara şehre ait bütün kültür magazin ve aktüalite bilgilerini sadece kendisinin öğrettiği, az büyüyünce Annem ve Babam gün boyu tarla bahçe işleriyle uğraşırken yaşından beklenmeyen bir hamaratla onlara ve bütün köy halkına parmak ısırtan nefis yemekler yaptığı, bizim üstbaşımızı ve topraktan evimizi çiçek gibi tertemiz tuttuğu, gaz lambası ışığında bile gece yarılarına kadar hiç kimsenin halılarda gözünün kesmediği desenleri halılara başarıyla uyguladığı, çeşmeden gün boyu su taşıdığı, gene en güzel nakış desenlerini kendisinin işlediği, iki eli kanda olsa akrabanın konuk komşunun işlerinde en önce kendisinin yardımlarına koştuğu, herkesin 'Allah herkese Süheyla gibi bir kız evlat bahşetsin' diye dua ve temennide bulunduğu köye...
Ablacığım seni çok özledik. Rabbim bu mübarek bayram gününde Peygamber Efendimize inşallah komşu olarak cennetin en mutana yerinde en güzel şekilde ağırlasın seni...
