AYRILIK KAVUŞMANIN BAŞLANGICI...
Bak işte yine yağmur yağıyor ve yine gidiyorsun. Yağmuru bu kadar sevmemin sebebi damlaların bana ortak oluşuymuş. Dışa vurduğum duyguları beraberce yağdırıyoruz yeryüzüne.
Sen gittiğin için öfkelisin kendine ve her şeye.Ben sakinim; üstelik içim acıyarak.Sanki kapandım bir süreliğine.Bütün yılların yıpranma PAYINI PAYDAYA bölmeden uğurladım seni…..
Bakma sakın ardına; sakın… Yoksa gözlerimdeki acıyı görüp daha çok kahırlanırsın biliyorum.
Odanda bana ait bir not buldum.Beni ne kadar üzmüşsün…Oysa ben seni o kadar çok seviyorum ki üzmeni fark etmedim bile.Ne olur özür dileme beni kırdığın için,çünkü kırılmadım.Sana kırılmak kendime darılmaktır.Bu bana en büyük cezadır..
Hep derdim ki insanları sevmekten kendime bir şey kalmadı da o yüzden ruhum fakirleşti diye. Oysa fark ettim ki seni sevmek, sizi sevmek en büyük zenginlikmiş.
Gece oldu ve gözlerimi kapatmak istemiyorum. Çünkü açıkken herkeste seni görüyorum, kapatmak işkence bana… Sağa dönüyorum olmuyor? Sola dönüyorum olmuyor... Yok nafile uyku tutmuyor..
Bencillik bu yaptığım aslında.Ben burada senin için ağlarken omzuna yaslandığım biri var en azından.Peki ya sen???Bak buna da ağlamayayım artık…..
Bırakıp gitmeler bu kadar acı olmasaydı eğer hiç bir dönüş bu kadar heyecanlı olmazdı dimi??Seni heyecanla bekliyorum…
08/02/2009 SELMA BİRCAN
