Beklemek…
Her insanın beklediği bir şeyle vardır hayatta… Bir anne bebeğini bekler… Bir asker nöbetini ,bir çiftçi mahsulünü, bir çocuk büyümeyi…
Ben o büyümeyi bekleyen çocuklardandım… Zaman geçerdi ve ben hala büyüyeceğim derken bir an geldi ve bir batım ben büyümüşüm… Birden oldu aniden. Farkına varamadım…
Bu kadar arzuladığım bir şeyin aslında çok zor bir şey olduğunu büyüyünce anladım. Zannederdim ki hep büyüdüğün zaman hata yapmazsın… Ama anladım ki hatalar insan kaç yaşında olursa olsun hayatının bir parçasıymış. İnsan 7sinde de 17sinde de ve 70inde bile hatalar yaparmış. Ve en önemlisi hata yaptığını anlamak kavramakmış. Hatayı doğru kabul edip yanlış yönde değil de doğru yöne yelken açmakmış…
Doğru yöne yelken açmak belki de belki de en zor olanıymış hayatın cilvesinin. Bilemezsin ki ne doğru ne yanlış ama işte asıl büyüklük onu bilebilmekmiş.
Hayatta her şey de zamana bağlıymış meğersem. Zamanmış her şeyi çözen, kapatan, unutturan… Zamanmış en olmazları olur eden, zamanmış bir tomurcuğu önce filiz sonra görkemli bir ağaç yapan. Sancılı bir doğum gibidir zamanın getirdiklerini beklemek.
