Bilsen;
Kör düğüm olmuş şarkılarda
kalmıştı nefesimiz.
Karşımızdaki kocaman dağlara,
yansırdı kederden sis olan
gölgemiz...
Yalınayak dolaşırdık teraslarda
yanardı ayaklarımız;
ama yaralarımız,
sırat olacaktı ,arasata
Bilsen;
Ne çarşılar vardı yüreğimizde,
Kepenkleri kapalı da olsa.
Durmadan çalışan pilli bebekler gibi,
Umuda açılırdı her gün,
Demir kilitlerimiz,
Mor renkli ağaçlar çizmiştik
duvarlara.
Heyecanlıydık , körpeydik,
Öyle çok vuruldu ki ciğerlerimize,
Sonunda küfretmeyi öğrendik...
Mezarda ölülerle sohbet eder,
Çayın buharında destan içerdik.
Ömrümüzden neler çalınmıştı,
Kader deyip boyun eğerdik
safça...
Bilsen;
Ne bayramlık sevinçler,
kursağımızda kalmıştı,
Hiç umulmadık anda.
Nice aykırı aşklarımız,
kürtaj olmuştu ruhlarımızda.
Nice yaman sevdalarımız
kan doldurmuştu bedenlerimize.
Bilsen;
Dallarımızın kuruyan yanlarına
kartondan yapraklar astık
yalanda olsa...
ömrümüzü, bezirgan misali
dolaştırdık
bilmediğimiz diyarlarda.
Budandı yaralarımız ,
pansuman olmayı kabul etmedi
tenimiz...
Ebegümeci kokarken nefesimiz,
Başkaldırmayı öğrendik
Ebabil olup kırlarda,
mutmain olmaktı tek derdimiz...
Bilsen;.........
Esra Leyla Oruç
19.01.2009
