Ne kadar sessiz kalsam
İnşiraha hasret kalbimi bir nebze olsun dikkate almasam
Kalbımla yol alsam, nefsimle hemhal edip anlaşsam, kimliksiz bir nefes olsam
Vecdimin sulukuyla uyansam, varsa ecrim araf için düşüncelere dalsam ve hıçkırsam
Bir hüzün var içimde
Her ne hikmetse alıp götürüyor derinlere, kimde bilmese bile
Hal anlaşılmaz oluyor, melal sukutuyla feryar edeip duruyor, sabır yetmiyor
Kanaat idrakin değilde acziyet hüküm sürüyor, boynum bükülüp gözyaşım beliriyor
Ne nefesim yetiyor
Ne kederim dinmek biliyor, içimden sessizlik içinde yazmak geliyor
Kuytu bir köşede kefenim bekliyor, ne kadar umnudum kaldıysa niye ah ettiriyor
Hicran en yakınım oluyor, susmak gözlerimi karartıyor, vicdanım nedense çığlık atıyor
Sevmek ne latif bir haz
Sevilmek sanki hazanın bahtında kalmış suskun bir yeşil yaprak
Yoksa yaranmak için mi yaşamak lazım, ne derlere göre mi ömrü adamak sığınağın
Neden bu sıcakta üşüyrum, cami kapılarında bekleyenlere gülüyorum, ah bu sancılarım
Samimi olmalı bir can
Şayet insanlık adına kayıplarda yaşamıyorsa derd-i gamı olan
Bilemiyorum her yanımda takiyeler içinde koşturan, varlık adına ,kul köle olan
Ey aklı olan, iradesi bulunan, idrakiyle yol alan insan, iman sadakat ister, aşk diler can
Şayet tahkik etmiyorsan
Nefsin için debelenip bin bir yol bulmak adına çırpınıyorsan
Avuntularla yaşıyorsan, hangi hesabın vaktinde uyanacağını bilmiyorsan ey kan
İman niyedir, kulluk kimedir, ölüm nasıl bir diriliştir, kabir niye sukut eden haşyettir
Mustafa CİLASUN
