Hayat beni yorduğunda dumanlı soluklar almaya başlarım. Beyaz dumanlar. Ciğerlerimi karartan, boğazımı geçerken yakan, canımı acıtan dumanlar.
Ateşle başlar her şey. Gözlerimi kısar yakarım sigaranın ucunu. Derin bir nefes çeker, tutabildiğim kadar tutarım içimde. Zehir işlesin isterim. Önce kanıma sonra ruhuma. Rahatlasın isterim beynim, acılarım dinsin isterim. Dışarı verirken nefesimi çenemi ileri çıkarır yüzüme bırakırım dumanı. Gözlerime değsin isterim. Görmediğim hiç bir şeye inanmam ben çünkü.
Kontrol ben de kalsın isterim. Dumanın hepsini bırakmadan derin bir soluk daha alırım. Aynı dumanı bir kez daha dolaştırırım içimde. Canımı daha çok acıtsın isterim. Ruhum kafayı bulsun isterim. Kendime zarar vermek isterim, başkalarından değil, kendime bizzat kendim zarar vermek. Bu hayatın benim olduğuna inanmak isterim. İstediğim gibi yaşayabileceğimi görebilmek. Acıyla. Acıyorsa yaşıyorsundur. Sigara kendini çimdiklemekten daha iyidir.
Sigara biterse üzülürüm. Sona yaklaştığının göstergesidir. Saat gibidir. Ortalama dört dakika daha geçmiştir. Ve ben her zamanki gibi aynı yerde, aynı zamanda kalmışımdır. Ama dokunduğum her şey gibi sigara da yanmış ve bitmiştir. İçimde ise hiçbir şey kalmamıştır. Kalmayacaktır.
